«Σπουδαίος μουσικός ο Μανώλης Τζινευράκης. Τεχνίτης στο βιολί, αλλά και στο θιαμπόλι. Γεννήθηκε το 1924 στα Νοχιά Κισσάμου και καταγόταν από την μουσική οικογένεια των Τζινευράκηδων. Πολυτάλαντος μουσικός, γνώστης της τοπικής μουσικής κουλτούρας, δίδασκε, επιδιόρθωνε όργανα και παρόλη την αναπηρία του - είχε τραυματιστεί στο πόδι στα χρόνια του εμφυλίου - έδινε το παρόν σε κάθε εκδήλωση που τον καλούσαν.
Από μικρό παιδί έμαθε θιαμπόλι και ήταν ο μοναδικός που έπαιζε συρτό με θιαμπόλι.
Βιολί του έμαθε ο Βολάνης από την Καληδονία, προπολεμικά.
Έμεινε στην Νέα Χώρα στα Χανιά το 1954 όταν ήταν ήδη φτασμένος μουσικός.
Συνεργάστηκε με τον Μανώλη Θεοδωράκη, τον Μανώλη Νταουντάκη, τον
Γιώργη Γομπάκη, τον Ναύτη, τον Π. Καστάνη, Π. Καρμπαδάκη και άλλους πολλούς. Το
ρεπερτόριο του ήταν πλουσιότατο από συρτά, πεντοζάλι, ρουμαθιανή σούστα, κοντυλιές,
καλαματιανά, νησιώτικα κ.α.
Δυστυχώς, αυτός ο σημαντικός μουσικός έφυγε πολύ ξαφνικά από την ζωή το 1985,
αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Σήμερα, οι παλιές ηχογραφήσεις του, μας
θυμίζουν την όμορφη δεξιοτεχνία του, αλλά και την σπουδαία του προσφορά στα
μουσικά δρώμενα των Χανίων.
Ο Χαρίδημος Κουρκουμελάκης γεννήθηκε το 1924 στην Κάτω Σούδα και έμαθε τα ταμπαχανιώτικα από το θείο του, Νικόλαο Κουρκουμελάκη ή Κουρκουμελή (1903-1986), επίσης από την Κάτω Σούδα, διάσημο μπουλγαρίστα της εποχής του, ο οποίος άφησε όνομα για την τέχνη και το πάθος που έπαιζε τα τραγούδια αυτά, τα έλεγε δε και «γυρογιαλίτικα». Τα τραγουδούσαν, εκτός τις παρέες, στα ταβερνάκια, στα καφενεία και στους «νταμπάδες», οντάδες όπου έμεναν οι θαμώνες του «χανιού». Τότε τα θεωρούσαν, έλεγε, κατώτερα τραγούδια, διότι ήταν λίγο μάγκικα, παραπονιάρικα, του λιμανιού.
Συμφώνα με την μαρτυρία του Χαρίδημου Κουρκουμελάκη, στην Κάτω Σούδα έπαιζαν μπουλγαριά οι: Χατζήνας (ο πρώτος δάσκαλος κατά τον Χαρίδημο) ο Βλάχος ο Νικολής ή Βλαχονικολής, ο Βόλακας και φυσικά ο θείος του, ο Κουρκουμελής.
Ο Χαρίδημος Κουρκουμελάκης απεβίωσε το 2002.»
Εξαιρετικά παιξίματα από τους Χανιώτες Τζινευράκη- Κουρκουμελάκη στο σημερινό δισκάκι. Στις παραπάνω φωτογραφίες δεν εικονίζεται πουθενά ο Κουρκουμελάκης.
Θυμάμαι το μπάρμπα μου τον Νικόλα, όποτε τον έπνιγε η Αθήνα (και η καθημερινότητα), «Γυναίκα φεύγω» και η θεία ήξερε, ταξί για Πειραιά με το βραδινό και βόλτες στα περβολάκια του, την άλλη. Όταν γέμιζε μπαταρίες επέστρεφε. Η μαντινάδα του Κισσαμίτικου συρτού ταιριάζει γάντι.
Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
