495. COLUMBIA SCDG 3917 ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΝΙΚΟΣ- ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ ΑΣΤΡΙΝΟΣ- ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ- ΦΑΣΟΥΛΑΣ ΖΑΧΑΡΗΣ- ΓΚΙΚΑ ΒΟΥΛΑ 1970

Ξυλούρης Νίκος (Ψαρονίκος- Ο Αρχάγγελος της Κρήτης)- Ζαχαριουδάκης Αστρινός- Ξυλούρης Γιάννης (Ψαρογιάννης)- Φασουλάς Ζαχάρης- Γκίκα Βούλα COLUMBIA SCDG 3917 Καμάρι σ' έχει το χωριό - Νάμουν αητός 1970- 45rpm- 7''

 

«Ένας ιερός τόπος της μουσικής μας ιστορίας, το εμβληματικό «Δισκοπωλείο Νίκος Ξυλούρης» είναι πλέον παρελθόν καθώς δεν άντεξε άλλο τους νέους, δύσκολους για τη δισκογραφία, καιρούς παρά τις άοκνες και συγκινητικές προσπάθειες του φύλακα Άγγελου της μνήμης του Νίκου Ξυλούρη, Ουρανίας Ξυλούρη.
Το αηδόνι της Κρήτης νοίκιασε αυτόν τον χώρο το 1978 και λειτούργησε επίσημα το 1979.
Όπως αφηγείται η κα Ουρανία Ξυλούρη, η αγαπημένη του γυναίκα και θεματοφύλακας της μνήμης του:
«Το 1979 ο Νίκος ήταν πλέον άρρωστος στην Αμερική και τα παιδιά το εγκαινίασαν μόνα τους. Το όραμά του ήταν να υπάρχει η γωνίτσα του. Ήθελε να υπάρχει μια γωνιά για τους φίλους του.»

Και αυτή η γωνιά που ονειρεύτηκε, σε πείσμα των δίσεκτων καιρών, άντεξε σχεδόν μισό αιώνα, χάρη στην αστείρευτη δύναμη και την αγάπη της κας Ουρανίας που έστεκε εκεί, υπερήφανο ριζιμιό χαράκι και τίμησε και τιμά τη μνήμη του αγαπημένου της, αλλά και εκείνη του λατρευτού γιου της Γιώργη που ως τον θάνατό του της παραστεκόταν στον αγώνα της να διατηρήσει αλώβητο τον χώρο.
Ίσως αλλού, σε μια ιδανική πολιτεία το δισκοπωλείο «Νίκος Ξυλούρης» να είχε ήδη κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο του νεοελληνικού πολιτισμού, σαν ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν καλλιτέχνη, που η φωνή του έγινε σύμβολο των αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία, έναν από τους ελάχιστους που γνώρισε την καθολική αγάπη και τον σεβασμό ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που σύσσωμος θρήνησε τον πρόωρο χαμό του και τον διατήρησε ζωντανό στη συλλογική του μνήμη.

Το δισκοπωλείο άντεξε τόσο πολύ χρόνο  χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, παρά μόνο χάρη στην αγάπη του κόσμου και την μεγάλη ποικιλία σπάνιων τίτλων της δισκογραφίας που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού!
Επίσης ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του χώρου υπήρξε πάντα η υψηλού επιπέδου εξυπηρέτηση που παρείχαν οι εξαιρετικοί γνώστες της μουσικής που σας υποδέχονταν εκεί. 
Αν βρεθείτε κοντά στη στοά Πεσμαζόγλου περάστε από τον χώρο που στέγαζε επί 46 ολόκληρα χρόνια το δισκοπωλείο «Νίκος Ξυλούρης» και εκεί, θα το νιώσετε κι εσείς, πάντα θα κατοικεί η άφθαρτη μνήμη του «Αρχάγγελου της Κρήτης», το αδάμαστο πνεύμα της λεβεντογένας.

Μια εποχή μπορεί να τελείωσε με το κλείσιμο του δισκοπωλείου αλλά η αγάπη του κόσμου, της Κυρίας Ουρανίας και τα εμβληματικά τραγούδια του σπουδαίου μας ερμηνευτή με την στεντόρεια, καθάρια του και εκφραστική φωνή  θα τον καθιστούν πάντα έναν δικό μας αγαπημένο, έναν Άγιο του νέου ελληνικού πολιτισμού στον οποίο θα καταφεύγουμε με ειλικρινή συγκίνηση στις χαρές μας και στις λύπες.
Υ.Γ. Κάθε μου επίσκεψη στο δισκοπωλείο των Ξυλούρηδων ήταν ένα ευλαβικό προσκύνημα σε μια Ελλάδα ευγενική και γενναιόδωρη, που τα τελευταία της ίχνη χάνονται βίαια κάτω από τον οδοστρωτήρα του ατομισμού και της αυταρέσκειας.»

Εξαιρετικό το παραπάνω κείμενο του Χρήστου Ασημακόπουλου για το Ogdoo.gr.  

«Γνωστός και καταξιωμένος λυράρης ο Αστρινός Ζαχαριουδάκης γεννήθηκε στη Μεσαρά, αλλά εδώ και 50 χρόνια ζει στην Αττική, όπου είναι αμέτρητες οι εμφανίσεις του σε κρητικές εκδηλώσεις και σε κρητικά κέντρα της Αθήνας.

Πέρα, ωστόσο, από λυράρης ο Αστρινός είναι και ένας εξαιρετικός δάσκαλος, όσον αφορά την εκμάθηση της λύρας σε μικρούς μαθητές. Ίσως να μην είναι υπερβολή, ότι έχει μάθει λύρα σε περισσότερα από 500 παιδιά. Ορισμένα, μάλιστα, από αυτά έχουν εξελιχθεί σε φτασμένους, επαγγελματίες λυράρηδες.»

«Η Βούλα Γκίκα γεννήθηκε στο Άργος στις 8 Ιανουαρίου του 1933 και είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια του λαϊκού τραγουδιού.

Λίγο πριν από τον πόλεμο του '40, η οικογένειά της μετακόμισε στον Πειραιά. 

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της καριέρα σε ηλικία 18 ετών παρά τα δύσκολα ήθη της εποχής. Πολύ σύντομα αναδείχθηκε σε σπουδαία ρεμπέτισσα τραγουδώντας δίπλα σε μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές της εποχής όπως οι Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Μιχάλης Μενιδιάτης, Πάνος Γαβαλάς, κ.ά.

Η Βούλα Γκίκα, ποτέ δεν έγινε μεγάλη φίρμα, «πρώτο όνομα» που λένε, παρόλο που θεωρείτο ίσως το σημαντικότερο γυναικείο σεγόντο την περίοδο 1955 – 1965, τη χρυσή δεκαετία του λαϊκού τραγουδιού.

Το 1970, η Βούλα Γκίκα κάνει σεγόντο στον νεαρό Μανώλη Μητσιά στα «Δεν είναι αυλή να δροσιστείς» και «Έλα αύριο βράδυ στις εννιά», τα δύο πρώτα τραγούδια της συνθέτριας Ελένης Καραΐνδρου.

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν συνεργαζόταν με καμία άλλη για τα σεγόντα του. Οι φωνές τους ηχογραφήθηκαν μαζί σε τραγούδια σαν το «Νά ’τανε το ’21» (1969) των Σταύρου Κουγιουμτζή – Σώτιας Τσώτου (η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού πριν του Γιώργου Νταλάρα), το «Μίλησε μου» και το «Φιλντισένιο καραβάκι» των Μάνου Χατζιδάκι – Νίκου Γκάτσου από την «Επιστροφή» (1970) σε ενορχήστρωση Δήμου Μούτση.

Παρέμεινε στα λαϊκό στερέωμα περισσότερο από τρεις δεκαετίες συμμετέχοντας σε πολλές και μεγάλες επιτυχίες. Σύζυγός της ήταν ο λαϊκός συνθέτης Νίκος Καρανικόλας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2003.

Η Βούλα Γκίκα έφυγε απ’ την ζωή τον Ιούλιο του 2024. Έμεινε στην ιστορία του τραγουδιού ως η «βασίλισσα του σεγόντου»

Όπως και στην ανάρτηση 138 με το  COLUMBIA SCDG 3892, έτσι και σήμερα έχουμε τους ίδιους καλλιτέχνες δυο λύρες Ψαρονίκος και Αστρινός, δυο λαούτα Ψαρογιάννης και Φασουλάς και για σεγόντο την Βούλα Γκίκα αντί για την Ουρανία. Όμορφα παιξίματα, ειδικά στον συνδυασμό με τις δύο λύρες στο ¨Καμάρι σ’ έχει το χωριό¨. Να σημειωθεί ότι τα τραγούδια τα συμπεριέλαβαν σε μετά θάνατο συλλογές του Ψαρονίκου.

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).