Σηφογιωργάκης Σπύρος-
Μαρκογιαννάκης Ιωάννης (Μαρκογιάννης)- Μαρκογιαννάκης Ευάγγελος (Μαρκοβαγγέλης)
RCA VICTOR 47g 2236 Σφακιανός συρτός -
Κουρνιανός συρτός 1961- 45rpm- 7''
«H όλη δισκογραφική επιτυχία τού Σπύρου Σηφογιωργάκη μέχρι σήμερα
αριθμεί δεκάδες μικρών και μεγάλων δίσκων. Επιπλέον, έχει τιμηθεί επανειλημμένα
από διάφορους φορείς της χώρας μας και του εξωτερικού για τη μεγάλη προσφορά
του στη μουσική παράδοση τού νησιού μας.
O Σπύρος Σηφογιωργάκης, είναι γεγονός, ουδέποτε χρησιμοποίησε τη λύρα
ως πάρεργο, αλλά πάντοτε ως κύριο και βιοποριστικό του επάγγελμα, στο οποίο τον
στήριξε η πληθωρική αγάπη και αφοσίωση τού κόσμου. Τελευταία, πριν την ασθένειά
του, ο Σηφογιωργάκης διατηρούσε Σχολή παραδοσιακής λύρας στον «Πολιτιστικό
Σύλλογο Tυμπακίου» και στις Mοίρες. Δεκάδες χρόνια δάσκαλος της κρητικής λύρας
(από το 1970) έχει, ήδη, παραδώσει στον χώρο της κρητικής μουσικής αρκετά νέα
παιδιά, με ένα πλήρες κρητικό «ρεπερτόριο», που θα αποτελέσουν, ασφαλώς, τους
μελλοντικούς συνεχιστές της αυθεντικής και γνήσιας κρητικής μας μουσικής
παράδοσης.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των τραγουδιών τού Σπύρου Σηφογιωργάκη είναι
η αθωότητα και η απλοϊκή ομορφιά και χάρη που τα
διαπνέουν. H φωνή του γλυκιά, μπάσα και μελωδική πατά γερά και σταθερά πάνω στη
νότα και έχει χαρακτηριστική άνεση, απλότητα, χάρη, μεγαλοπρέπεια και λεβεντιά.
Χρησιμοποιούσε λίγες μεν και απλές νότες με πλούσιο, όμως, και δυνατό
αποτέλεσμα, που οφείλεται, ακριβώς, στην πηγαία ικανότητα, το αστείρευτο του
ταλέντο και την ατέλειωτη αγάπη του στην κρητική λαϊκή μας μούσα και παράδοση,
χαρακτηριστικό και αυτό γνώρισμα των μεγάλων δημιουργών της τέχνης.
Είναι κάτι
που λείπει, δυστυχώς, σήμερα από τους νεότερους δημιουργούς, που, μέσα από την
πολυπλοκότητα των συνθέσεών τους, απουσιάζουν παντελώς το χρώμα και η
ταυτότητα. Άφησε που, συχνά, προσθέτουν και άσχετα προς τη γνήσια κρητική
μουσική παράδοση όργανα, καταστρέφοντας με τον τρόπο αυτόν τη γνησιότητα της
κρητικής λαϊκής μουσικής έκφρασης. Πολύ σωστά είχε πει κάποτε ο Χαράλαμπος
Γαργανουράκης, σε τηλεοπτική του εκπομπή, ότι οι νέοι καλλιτέχνες μπήκανε
στα χωράφια των παλιών και κυριολεκτικά τα κουρσέψανε, βρίσκοντας έτοιμο και
στρωμένο τραπέζι, ενώ ο ίδιος, ταυτόχρονα, δήλωνε για τον Σπύρο Σηφογιωργάκη,
χωρίς κανένα δισταγμό, ότι ήταν τότε, στη δεκαετία του εξήντα, που τον είχε ως
πρότυπο και οδηγό του στις καλλιτεχνικές του εξορμήσεις.
Ο Σπύρος Σηφογιωργάκης υπήρξε ένας αληθινά μεγάλος ριμαδόρος και
πρωτομάστορας της κρητικής μουσικής τέχνης και παράδοσης. Ευαίσθητος και
ρομαντικός ένιωθε πάντα μέσα του βαθιά αγάπη για το χωριό του και τις
παιδιάστικες αναμνήσεις του στο πατρογονικό του σπίτι. Αισθανόταν ατέλειωτη
ευγνωμοσύνη προς τους συγχωριανούς του, Aγαλλιανούς και Kεραμιανούς, που,
πρώτοι αυτοί, είναι αλήθεια, του παραστάθηκαν και τον βοήθησαν στο δύσκολο
ξεκίνημα της καριέρας του. Τότε που, όπως έλεγε και ο ίδιος, ¨οι άνθρωποι ήταν
πολύ πιο ζεστοί και όμορφοι απ’ ότι σήμερα και όλα πολύ πιο απλά και
ανθρώπινα¨…».
Το τρίτο (σε κυκλοφορία όχι σε αναρτήσεις στο ιστολόγιο) σε σειρά
δισκάκι του Σπύρου Σηφογιωργάκη, παρέα με τους Μαρκογιάννηδες στα λαούτα. Δυο
όμορφοι σκοποί Σφακιανός και Κουρνιανός.
Εδώ να διευκρινίσω ότι δεν ψάχνουμε
την παρθενογένεση των σκοπών, των μαντινάδων, των φωτογραφιών και των κειμένων,
γιατί πέρα από κουραστικό, θα ήταν χρονοβόρο, βαρετό για τον αναγνώστη (ακροατή)
και θα απέκλινε από τους αρχικούς σκοπούς
του blog (βλέπε πρώτη
ανάρτηση-αναγκαίες διευκρινήσεις).
Με αγάπη πάντα για τους καλλιτέχνες και στο αποτέλεσμα, που είναι ότι
ακούτε σε κάθε ανάρτηση.
Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
