«Ο μπαμπάς μου έπαιζε λύρα. Λύρα. Εμείς είμεθα εννιά αδέρφια, μεγάλη οικογένεια,
έπαιζε λύρα, ναι, έπαιζε λύρα ο μπαμπάς μου κι ήτανε εκείνη την εποχή απ’ τσι καλύτερους. Επήγαινε στα Σφακιά σε γάμους, επαρχία Αμαρίου, Μυλοποτάμου, όλο το νομό το Ρέθυμνο, πολύ λύρα. Λοιπόν. Εκεί τον παίρνανε το Σωματείο Κρητών στην Αθήνα. Κάθε τόσο τον παίρνανε κι έκανε ένα μήνα. Τότε κάνανε χορούς, το σαββατοκύριακο χορό του Σωματείου, κάνανε διάφορα γλέντια, ναι, και πήγαινε εκείνος, πληρωνόντανε καλά κι εμείς είχαμε ένα ωραίο μαγαζί μεγάλο, εκεί γινόνταν τα γλέντια εκεί, γάμοι, γιορτές, απόκριες, Πάσχα, τα πάντα. Στο Σπήλι, ναι, στο Σπήλι. Στο Σπήλι. Για να δουλέψει. Για το μαγαζί τώρα. Πήρε το λαούτο και αυτοί οι σύντεκνοί του, κάνα δυο που ήτανε που τον βοηθούσανε με το μαντολίνο, είχαν μόνο μαντολίνα ήταν εκεί, δεν υπήρχε λαούτο στο Ρέθυμνο.
Καμιά. Δυο τρία ήτανε: ήταν ο Μαργαρίτης ο Μπαξεβάνης, ένας Ψήλος στην Επισκοπή και κάνα δυο νομίζω ήταν εδώ. Δεν τους γνώρισα όλους. Δηλαδή τον Ψήλο δεν τον γνώρισα εγώ, τον Μπαξεβάνη τόνε γνώρισα βέβαια ναι. Και επαίζαμε με το λαούτο. Ναι. Δεν υπήρχαν λαούτα σε όλο το νομό Ρεθύμνου παρά μόνο στα Χανιά. Στα Χανιά υπήρχαν πολλά λαούτα: ήταν ο μακαρίτης ο Κουρτσουρέλης και άλλοι πολλοί που τους άκουγα. Λέει λοιπόν, μια μέρα ο μπαμπάς μου εργαζόταν την ημέρα, ξέρω ΄γω, το βράδυ μετά τη δουλειά του να ‘ρθει να φτιάξει το λουξ να ανοίξει, ναι. Δεν πηγαίναμε σε σπουδαία πράγματα, ε, κάτι φίλοι κάναν παρεάκια, να πιούνε καμιά ρακή, κανένα κρασί, ναι. Αυτός όμως εκαθόταν αμέσως μόλις άρχιζε κι αυτά κι έπαιζε τη λύρα. Αυτός μια μέρα να μην έπαιζε λύρα, θα πέθαινε, λέει, δεν μπορούσε να μην παίξει μια μέρα λύρα. Εγώ λοιπόν καθόμουν απέναντι και τον κοίταζα, τον περιεργαζόμουν, μ’ άρεσεν βέβαια κι ένα βράδυ, όπως καθόμουνα, με φωνάζει και μ’ λέει: «έλα να σου πω εδώ». Πάω λοιπόν και πλησιάζω μια καρέκλα απέναντί του, ναι, και φέρνει το λαούτο. Πιάνει και τη λύρα, την έπαιζε, στην άλλη την καρέκλα ήτο βέβαια και μου λέει: «εγώ», μου λέει «θα παίζω τη λύρα κι εσύ θα κάνεις το χεράκι σου έτσι». «Το χεράκι σου», μου λέει… Το θυμάμαι. Ναι. Λέω: «Δεν φτάνω του λέω, δεν φτάνω το λαούτο».
Την παραπάνω συνέντευξη (ολόκληρη) θα την βρείτε στις πληροφορίες. Η συνέντευξη αφορά τόσο τον Σηφογιώργη όσο και τον Μαρκογιάννη. Διάλεξα μέρος από τα λεγόμενα του Μαρκογιάννη. Νομίζω ότι ο Μαρκογιάννης επισκέπτεται πολύ συχνά τις ¨Πέρδικες¨ (ίσως περισσότερο από όλους τους καλλιτέχνες) όχι άδικα βέβαια, αφού ήταν από τους καλύτερους στο λαούτο και δισκογράφησε με πολλούς.
Για τον Σηφογιώργη και την λύρα του, τα λόγια είναι περιττά. Η μαντινάδα στο ¨Όπου περνάς και όπου σταθείς¨ αξιοπρόσεχτη, μάλλον συνέχεια του ¨Είχα μια μεγάλη αγάπη¨:
Όπου περνάς και όπου σταθείς κλαρί να μην ανθίσει,
ως σ’ αγαπούσα μια φορά εδά σ΄ έχω μισήσει
Μου έρχεται στο μυαλό το γνωμικό: Το ζευγάρι γνωρίζεται (η αγάπη ντε) στο διαζύγιο. Τα αδέλφια στην κληρονομιά. Τα παιδιά στα γεράματα και οι φίλοι στη δυσκολία.
Τα σκαναρισμένα εξώφυλλα (στο φάκελο) του φίλου Ιδομενέα (σιδερένιος) από Ρέθυμνο.
