453. DECCA 31183 ΠΕΡΔΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ- ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ- ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ- ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1950 (Ηχογραφήσεις 1937-1940)

Περδικόπουλος Δημήτρης- Περιστέρης Σπύρος- Καλλέργης Μιχάλης- Ανεστόπουλος Γιώργος DECCA 31183  Όμορφο χωριό (Καλαματιανός) - Βασιλικός μυρίζει εδώ (Τσάμικο) 1950 (Ηχογραφήσεις 1937-1940) - 78rpm- 10''

«Ο Μιχάλης Καλλέργης γεννήθηκε το 1900 (μπορεί και 1902)  στον Κότρωνα Λακωνίας. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου υπηρέτησε ως στρατιώτης, εγκαταστάθηκε στα Μανιάτικα του Πειραιά και εργαζόταν ως τραγουδιστής στα δημοτικά κέντρα της Αθήνας Έλατο, Πλάτανο, στου Μαυρομάτη στο Βοτανικό κ.α. Συνεργάστηκε και ηχογράφησε με τον Νίκο Καρακώστα, και τον Γιώργο Ανεστόπουλο αρκετά τραγούδια σε δίσκους γραμμοφώνου. Η φωνή του ήταν χαρακτηριστική, καθαρή και διαπεραστική. Στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής πήγε και έμεινε τρία χρόνια στην Αρκίτσα Αταλάντης, όπου τον φιλοξενούσε ο κλαρινίστας Γιώργος Ανεστόπουλος. Ενώ ήταν στην Αρκίτσα, το 1943 κάποιοι αντάρτες έκαναν σαμποτάζ σε βάρος των Γερμανών και αυτοί για αντίποινα μπήκαν στο χωριό και συνέλαβαν μεταξύ των άλλων και τον Μιχάλη Καλλέργη. Τον ρωτούσαν ποιος είναι κι αυτός τους απαντούσε οργανοπαίχτης.

Οι Γερμανοί νόμισαν ότι είναι όργανο-μέλος κάποιας οργάνωσης αντιστασιακών και τον χτύπησαν άγρια στο κεφάλι. Στη συνέχεια τον φυλάκισαν για κάποιες μέρες, ώσπου μεσολάβησε ο πρόεδρος της Αταλάντης Ηλίας Κανδώρας και ο γιατρός Βελόπουλος και τον άφησαν. Από τον ανηλεή όμως ξυλοδαρμό ο Μιχάλης Καλλέργης υπέστη νευρικό κλονισμό. Το 1946 σταμάτησε οριστικά το τραγούδι. Ο ψυχικός του κόσμος κλονίστηκε ανεπανόρθωτα και το 1947 κλείνεται στο δημόσιο ψυχιατρείο Αθηνών στο Δαφνί, όπου και έμεινε δέκα χρόνια. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 1957.
Έχει τραγουδήσει 79 τραγούδια δημοτικά από τα οποία τα 35 είναι δικές του συνθέσεις. Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε είναι το « Τρικαλινιά μου πέρδικα» τον Νοέμβριο 1934 και τον συνοδεύει στο κλαρίνο ο Νίκος Καρακώστας. Ο γιος του Τάκης Καλλέργης διετέλεσε επί χρόνια βασικό στέλεχος στο λαϊκό συγκρότημα του Βασίλη Τσιτσάνη.»

«O Δημήτρης Περδικόπουλος γεννήθηκε το 1914 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και έκανε διάφορες εργασίες για να βοηθήσει την οικογένειά του. Δούλευε, μάλιστα, για να στέλνει χρήματα και στην αδερφή του Μαργαρίτα, που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σε ηλικία 19 χρονών, όμως, ενώ μετέφερε σταφίδα με το κάρο ενός πλούσιου Φιλιατρινού για τον οποίον δούλευε, το κάρο έπεσε στη θάλασσα και το άλογο πνίγηκε. Φοβούμενος για τις συνέπειες του λάθους του, ο Περδικόπουλος έφυγε αμέσως στην Αθήνα. Αυτή η πράξη απελπισίας έμελλε να του αλλάξει την ζωή.

Στην Αθήνα, με την προτροπή και τη βοήθεια φίλων του μουσικών ηχογράφησε το 1929 τον πρώτο του δίσκο με δύο αμανέδες. Μάλιστα όπως η  τραγουδίστρια Pόζα Eσκενάζυ θυμάται, «Το 1929 στο ξενοδοχείο Tourist στην Αθήνα είχαμε φωνοληψία και θυμάμαι ότι ήταν η τελευταία ημέρα, γιατί την επόμενη θα έφευγε το μηχάνημα που ερχότανε απ’ έξω. O Tούντας ήταν εκεί και τραγούδησε πρώτα ο Περδικόπουλος, μετά ο Στελλάκης Περπινιάδης, η Αγγελική Παπάζογλου και εγώ». Άρα, ο Περδικόπουλος ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα που τραγούδησε σε δίσκο!

 H γλυκιά και ζεστή φωνή του Δημήτρη Περδικόπουλου έκανε αμέσως εντύπωση και ο νεαρός τότε ερμηνευτής δεν άργησε να καθιερωθεί  ανάμεσα στους κορυφαίους  της εποχής. Άρχισε να τραγουδάει στα μεγάλα αθηναϊκά κέντρα, ενώ παράλληλα έγραψε μερικά από τα αθάνατα τραγούδια του: «Αιγιώτισσα», «Γερακίνα», «Σιγά σιγά την άμαξα», «Τι έχεις Φρόσω μ’ κι όλο κλαις» κ.ά.

Μέχρι το 1935 τραγουδούσε και ηχογραφούσε κυρίως αμανέδες, αλλά και σμυρναίικα τραγούδια. Από εκείνη την χρονιά και μέχρι τον θάνατό του αφοσιώθηκε στα δημοτικά τραγούδια.

Το 1936, ο Βασίλης Τσιτσάνης, άγνωστος μέχρι τότε, ήρθε από τα Τρίκαλα στην Αθήνα.  Εκεί συνάντησε τον Δημήτρη Περδικόπουλο, ο οποίος επρόκειτο να γίνει φίλος του και δάσκαλός του.

Επίσης, ο Δημήτρης Περδικόπουλος συνεργάστηκε με αρκετούς καλλιτέχνες σε κέντρα και πανηγύρια στην επαρχία. Μερικοί από αυτούς ήταν η Γεωργία Mηττάκη, ο Γιώργος Παπασιδέρης, ο Kώστας Pούκουνας και η Pίτα Aμπατζή. 

Μετά τον πόλεμο κυριάρχησε το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι, με αποτέλεσμα το δημοτικό να χάσει τις παλιές του δόξες. Ακόμα και δημοτικοί ερμηνευτές στράφηκαν στα ρεμπέτικα, ωστόσο ο Περδικόπουλος επέμενε να τραγουδάει δημοτικά, παρόλο που είχε ξεκινήσει με σμυρναίικα και αμανέδες. Κατά καιρούς έγραφε κάποια τραγούδια που πουλούσε σε γνωστούς συνθέτες της εποχής κι εκείνοι τα μετέτρεπαν σε ρεμπέτικα, έτσι ώστε να βγάζει τα απαραίτητα για να συντηρεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Πολλά από αυτά τα τραγούδια αποτέλεσαν μέρος της αθάνατης μουσικής μας παράδοσης, αλλά έγιναν γνωστά από άλλους καλλιτέχνες με αποτέλεσμα το όνομα του Περδικόπουλου να μένει στο «παρασκήνιο».

H υγεία του άρχισε να κλονίζεται άσχημα και στις αρχές Ιουνίου του 1952  μεταφέρθηκε καταβεβλημένος στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Το βράδυ της 15ης Ιουνίου, o Δημήτρης Περδικόπουλος, σαν να το είχε διαισθανθεί,  είπε το τελευταίο του τραγούδι στο κρεβάτι του νοσοκομείου ¨Φέρτε μια κούπα με κρασί…¨. Την επόμενη μέρα  άφησε την τελευταία του πνοή.»

Ο σημερινός δίσκος γραμμοφώνου κόπηκε το 1950 στην Αμερική. Ουσιαστικά πρόκειται για split (διαφορετικοί τραγουδιστές) δίσκο. Η πρώτη πλευρά ¨Όμορφο χωριό¨ με τον Περδικόπουλο κυκλοφόρησε σε δίσκο Odeon το 1940. Στη δεύτερη πλευρά ο Μιχάλης Καλλέργης με το ¨Βασιλικός μυρίζει εδώ¨ που κυκλοφόρησε πάλι σε δίσκο Odeon το 1937 με τον Γιώργο Ανεστόπουλο στο κλαρίνο.

Διάλεξα χρονολογικά να αναφερθώ πρώτα στον Μιχάλη Καλλέργη. Εξαιρετικός στο Πελοποννησιακό τσάμικο με την σφραγίδα του Ανεστόπουλου στο κλαρίνο.

Στην πρώτη πλευρά ο Δημήτρης Περδικόπουλος (περισσότερα βιογραφικά στην ανάρτηση 212)  σε ένα Καλαματιανό εκτελεσμένο με περίτεχνο τρόπο. Δύσκολο να καταλάβεις αν παίζει κιθάρα ή μαντολίνο. Σε συνέχεια των δυο προηγούμενων αναρτήσεων με Σαρρημανώλη και Ψαρογιάννη που τα παιξίματα σε δυσκολεύουν να καταλάβεις αν πρόκειται για μπουζούκι ή μπουλγαρί ή λαούτο.

Τα βιογραφικά στοιχεία για τον Μιχάλη Καλλέργη αλιεύθηκαν από το rebetikosealab.   

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).