432. COLUMBIA DG 6928 ΓΑΛΑΘΙΑΝΑΚΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ- ΓΑΛΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΤΖΙΝΕΥΡΑΚΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ 1951

Γαλαθιανάκης Ευστράτιος (Γαλαθιανός Στρατής)- Γαλάνης Δημήτριος- Τζινευράκης Θεοχάρης COLUMBIA DG 6928 Συρτός της χαραυγής - Συρτός Κισσαμίτικος 1951- 78rpm- 10''

¨Μοντάροντας¨ την σημερινή ανάρτηση, με μουσική υπόκρουση από τους Θεσσαλονικείς Convex Model (στον πρόσφατο -τρίτο σε σειρά- διαμαντένιο τους δίσκο), έρχεται στο μυαλό το ¨Τσε¨ του Λοΐζου. Μια φωτογραφία σου …ξεκινάει Μια φωτογραφία και η παραπάνω που εικονίζονται και οι τρεις Κισσαμίτες, Γαλαθιανός- Γαλάνης- Τζινευράκης. Μια από τις καλύτερες πλάκες που έχουν κοπεί η σημερινή. Οι σκέψεις στον Κουτσουρέλη και στην συνέντευξη του στην ΕΤ1 (πρόσφατα την ανέβασε και ο Κουβαράκης), κάπου εκεί αναφέρει για τους λυράρηδες και πως χρησιμοποιούν σαν πασαδόρους τους λαγουτιέρηδες. Άκου λοιπόν την σημερινή πλάκα και βγάλε συμπέρασμα για την ¨βεντέτα¨. Δεν υπάρχει γιατί και οι τρεις συνεργάζονται αρμονικά και άψογα. Λίγα βιογραφικά για τον καθένα, παρακάτω.

«Ο Στρατής Γαλαθιανάκης ή Γαλαθιανός δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Γεννήθηκε στους Κάμπους Κεραμειών το 1916. Πολύ καλός δεξιοτέχνης, άριστος τραγουδιστής, ακέραιος χαρακτήρας. Το βιολί έπαιρνε φωτιά στα χέρια του, το δοξάρι σκόρπιζε διαπεραστικούς ήχους.
Στα Κεραμιά, άφησε εποχή. Κι όχι μόνο εκεί. Έπαιξε σε όλο τον νομό Χανίων, εκατοντάδες γλέντια και διασκεδάσεις. Από έφηβος σχεδόν πρωτόπιασε το βιολί, για να μην το αποχωριστεί ποτέ για όλη του την ζωή. Ένας θείος του, του δώρισε ένα βιολί, με σκοπό ο μικρός Στρατής να περνάει την ώρα του. Μα μόνο χόμπι δεν ήταν αυτό. Εξελίχθηκε ραγδαίως σε έναν μανιώδη καλλιτέχνη, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα έξω από την στενή περιφέρεια των λεβέντικων Κεραμιών.
Δίδαξε, γαλούχησε, παραδειγμάτισε τις επόμενες γενιές των Κεραμιανών βιολιστών. Ακόμα και σήμερα λένε "αυτός παίζει με το σύστημα του Γαλαθιανού".

Ο Στρατής Γαλαθιανός ακολουθούσε τον δρόμο και την τεχνική του μεγάλου Μαύρου. Είχε κάτι από την γλύκα του μεγάλου κισαμίτη βιολιστή. Πρότυπα είχε τον Χάρχαλη και τον Μαριάνο. Σίγουρα όμως, το παίξιμο του, έφερε την δική του σφραγίδα.
Στα συρτά, ήταν μοναδικός. Με απαλές δοξαριές, χωρίς έπαρση, απέδιδε ολόσωστα όλα τα παλιά κισαμίτικα συρτά της εποχής. Συνέθεσε και τον δικό του σκοπό, τον περίφημο Λακκιώτικο συρτό. Βέβαια, επειδή έπαιζε συχνά και ηχογράφησε κάποιες μελωδίες, αυτές ταυτίστηκαν με τον Γαλαθιανό και ορισμένοι σήμερα θεωρούν ότι είναι δικές του συνθέσεις, πράγμα που αποδεικνύεται λάθος ασφαλώς.

Η δισκογραφική του παρουσία ήταν αρκετά έντονη για εκείνα τα χρόνια. Ηχογράφησε αρκετά τραγούδια σε δίσκους των 45'' με μεγάλη επιτυχία. Παρέα μαζί του, ο κισαμίτης τραγουδιστής Θεοχ.Τζινευράκης, ο μεγάλος λαγουτιέρης Δημ.Γαλάνης, ο Γιώργης Γομπάκης, ο Γ.Γεραιουδάκης (Μαρουβάς). Συρτός της Χαραυγής, Μεσογειανός, Καραγκιουλές, Χανιώτικος, Γραμπουσιανός, Βοριάς και πολλά άλλα συρτά τα ακούμε σήμερα στις νοσταλγικές ηχογραφήσεις του Γαλαθιανού.
Έπαιξε εκτός των παραπάνω και με άλλους λαγουτιέρηδες, όπως ο Αντώνης Κατάκης, ο Γιώργης Κουτσουρέλης, Θοδωρομανώλης, Στέλιο Λαϊνάκη από τον Λαρδά Κισάμου κ.α.

Η σημαντικότερη όμως συνεργασία κατά γενική ομολογία, ήταν αυτή με τον Δημήτρη Γαλάνη. Αχώριστοι στα γλέντια, αχώριστοι και σαν φίλοι.
Ο Στρατής Γαλαθιανός άφησε στην κυριολεξία εποχή. Με το άριστο παίξιμο του και το γλυκό τραγούδι του, με την σεμνή παρουσία του και σίγουρα, με τον γνήσιο χαρακτήρα του. Απεβίωσε το 1986.»

«Ο Δημήτρης Γαλάνης ήταν από τους καλύτερους λαγουτιέρηδες που πέρασαν από το κρητικό μουσικό στερέωμα τον προηγούμενο αιώνα. Γεννήθηκε στα Χανιά το 1923 και καταγόταν από τα Νοχιά Κισάμου. Ο πατέρας του ήταν ερασιτέχνης μουσικός, όπως και τα αδέλφια του. Ο Δημήτρης Γαλάνης όμως ξεχώρισε από νέος για την άρτια τεχνική του, μπορούμε να πούμε ότι ήταν της σχολής "Κουτσουρέλη". Έπαιζε μόνο πρίμα, μπερντελίδικα και γέμιζε το λαγούτο του με γλυκές και λεβέντικες πενιές. Συνεργάστηκε με πολλούς βιολιστές των Χανίων, ξέχωρα όμως οι συνεργασίες του με τον Μάρκο Παπαδάκη και κυρίως, με τον Στρατή Γαλαθιανό, τον περίφημο αυτόν Κεραμιανό βιολιστή.

Δισκογραφικά με τους δύο ανωτέρω βιολιστές έδωσε το παρόν σε κλασσικές πλέον εκτελέσεις με αποκορύφωμα, το εξαίσιο παίξιμο του στον συρτό της Χαραυγής ή του Δροσερού όπως λέγεται. Στην Αθήνα για κάποιο διάστημα συνεργάστηκε και με λυράρηδες όπως ο Κώστας Μουντάκης, Γιώργος Τζιμάκης κ.α. Δυστυχώς, έφυγε από την ζωή σχετικά νέος, το 1972.»

«Μεγάλος τραγουδιστής από τα Νοχιά Κίσσαμου ο Θεοχάρης Τζινευράκης. Γεννήθηκε το 1905 και πέθανε το 1981, αφού με τη ρωμαλέα φωνή του είχε εκφράσει μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές της κισσαμίτικης μουσικής παράδοσης. Από τις σπουδαιότερες φωνές που έχουν εμφανιστεί στο κρητικό μουσικό στερέωμα. Μοναδική χροιά σπάνιου κάλλους. Τραγουδούσε τα πάντα: Συρτά, ριζίτικα, ταμπαχανιώτικα, σμυρναίικα.

Ο Θεοχάρης Τζινευράκης δεν ήταν αυτό που αποκαλούμε σήμερα "επαγγελματίας τραγουδιστής". Κύριο του επάγγελμα η γεωργία, αλλά και η κατασκευή λαϊνών. Όπως δηλαδή, οι περισσότεροι Νοχιανοί που φημίζονται για την πηλοπλαστική και την κατασκευή λαϊνών. Δεν έπαιζε ο ίδιος κάποιο όργανο. Το όργανο του, ήταν το λαρύγγι του. Και οι καλλιτέχνες της περιοχής συνορίζονταν ποιός θα τον πρωτοπάρει στα γλέντια.

Ηχογράφησε στη δισκογραφία των 78" (γραμμόφωνο) πλάι σε κορυφαίους μουσικούς του νομού Χανίων. Αναφέρεται ότι το 1950 συνέθεσε τον σκοπό «Νοχιανός συρτός του Θεοχάρη».

Ο Θεοχάρης Τζινευράκης έζησε σε μια εποχή που η κισσαμίτικη μουσική έστεκε στα ψηλότερα σκαλοπάτια της δόξας της. τα προγονικά ακούσματα έπαιρναν τέλειες μορφές και ενέπνεαν νέα πετάγματα. Στις παρέες, στις διασκεδάσεις, στα πανηγύρια, η φωνή του γλυκεία και μελωδική έδινε ζωή και κέφι. Όλο το φάσμα της Κρητικής μουσικής ομόρφαινε στη φωνή του. Φωνή ατόφια, πλήρης. Οι μεγάλοι της μουσικής μας τον εμπιστεύτηκαν να τους συνοδεύσει στους δίσκους τους. Κουτσουρέλης, Μαύρος, Γαλαθιανός. Γι' αυτό και η φωνή του δε χάθηκε. Θα ακούγεται και θα θαυμάζεται».

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).