424. ODEON DSOG 3006 ΚΡΑΝΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ- ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΡΙΤΑ- ΧΑΛΚΙΑΣ ΠΕΤΡΟΣ 1963

Κράνιας Ελευθέριος (Λευτέρης)- Οικονόμου Ρίτα- Χαλκιάς Πέτρος Λουκάς (Πετρολούκας) ODEON DSOG 3006 Πάρε Μαριώ τη ρόκα (Στα τρία) - Το Βασιλικό (Στα δύο) 1963- 45rpm- 7''

«Ο Κράνιας Λευτέρης γεννήθηκε το 1921 στο Δελβινάκι Ιωαννίνων και απεβίωσε το 1986.

Δισκογραφικά έχει εννέα 45άρια, αρκετές κασέτες και συμμετοχή σε συλλογές με Ηπειρώτικα. Έχει συνεργαστεί με τον Πετρολούκα Χαλκιά, τον Ναπολέων Σαδεδίν, τον Αχιλλέα Χαλκιά, την Ρίτα Οικονόμου, την Ασπασία Δεύτου και τον Παντελή Καβακόπουλο.»

«Ο Πέτρος (Πετρολούκας) Χαλκιάς γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι Πωγωνίου του νομού Ιωαννίνων, με πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια λόγω των πολέμων. Ξεκίνησε από πολύ μικρός να παίζει κλαρίνο, παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα του, που ήθελε να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων στα Γιάννινα. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς με το κλαρίνο του κατέκτησε μουσικά τον κόσμο, ειδικά την 20ετία 1960-80 που ήταν στην Αμερική.

Έπαιξε κλαρίνο με ξένα συγκροτήματα διαφόρων χωρών μέχρι τζαζ και ροκ. Δύο διάσημοι Αμερικανοί μουσικοί, ο Μπένι Γκούντμαν, κλαρινετίστας και διευθυντής ορχήστρας της τζαζ και ο Λιούις Άρμστρονγκ, μουσικός της τζαζ, έμειναν έκπληκτοι όταν τον άκουσαν να παίζει χωρίς αναλόγιο και παρτιτούρες από δημοτική μουσική μέχρι τζαζ και ροκ συμφωνώντας: «Αν αυτός ήξερε να διαβάζει και να γράφει μουσική θα άλλαζε μουσικά τον κόσμο». Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Αμερικής Ρόναλντ Ρήγκαν και άκουσε κολακευτικά λόγια από τον Μπιλ Κλίντον που έπαιζε σαξόφωνο.

Στην Ελλάδα, ποιος δεν ξέρει ή ποιος δεν έχει ακούσει τραγούδια του Πετρολούκα; Όπως λέει ο ίδιος χιλιάδες τα τραγούδια που έπαιξε σε πανηγύρια, γάμους, εκδηλώσεις, συναυλίες.»

Κλασσικό ηπειρώτικο δίδυμο στο σημερινό 45άρι. Λίγα τα βιογραφικά για τους δυο καλλιτέχνες γιατί είναι εβδομάδα δεκαπενταύγουστου και πολύ βασανίζομαι στην τσιμεντούπολη.

Εξαιρετική φωνή και κλαρίνο στα δύο και στα τρία. Φυσικά συμμετοχή έχει στα φωνητικά και η Ρίτα Οικονόμου αλλά δυστυχώς βιογραφικά στοιχεία και φωτογραφικό υλικό δεν υπάρχουν. Σύμφωνα και με την προηγούμενη ανάρτηση πόσο χρονών είναι ο Γκούντμαν (τροφή για σκέψη);  

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

423. COLUMBIA 11728 ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 1927

Στασινόπουλος Σωτήρης (Αηδόνι του Μοριά- Σκέντζος- Χαρδαβέλας)- Γκαντίνης Κώστας (Gus Gadinis- Μπένυ Γκούντμαν της Ελλάδος- Δάσκαλος- Τσάρλυ ο Μακεδόνας)- Ρασσιάς Λούης COLUMBIA 11728 Το κλήμα π' ώχεις στην αυλή (Συρτός) - Κολοκοτρώνης φώναξε (Τσάμικος) 1927- 78rpm- 12''

«Ο Κώστας Γκαντίνης γεννήθηκε στις 14/11/1890 στη Σιάτιστα της Μακεδονίας.

Στην δισκογραφία της Ελλάδος είναι άγνωστος. Το 1911 (1915 για άλλους) περίπου μετανάστευσε μαζί με άλλους Σιατιστινούς στην Αμερική. Στα πρώτα του χρόνια εκεί χάνουμε τα ίχνη του. Τον εντοπίζουμε στις 26 Οκτωβρίου του 1923 στην Νέα Υόρκη, όπου ηχογραφεί τον πρώτο του(?) δίσκο με τα τραγούδια ¨Λιούλιος το Μανουσάκι¨ και το ¨Βαστάτε Τούρκοι τ’άλογα¨ στα οποία τραγουδά ο μεγάλος τραγουδιστής της ομογένειας Σωτήρης Στασινόπυλος (όπως και στο σημερινό δίσκο, δεν αναγράφονται ο Γκαντίνης και ο Ρασσιάς, αλλά προσφωνούνται). Στη συνέχεια ηχογράφησε και άλλους δίσκους και δούλευε σε διάφορα κέντρα της Νέας Υόρκης.

Στο τέλος του 1926 τον επισκέφτηκε στο κέντρο Αστόρια της Νέας Υόρκης όπου δούλευε, ο παγκόσμια αναγνωρισμένος κλαρινετίστας Μπένυ Γκούντμαν, παρέα με τον επίσης κλαρινετίστα και καθηγητή Δ. Τάρρα. Οι δυο μουσικοί εντυπωσιάστηκαν από την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του Γκαντίνη και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι, ένας πρακτικός κλαριντζής έπαιζε «έντεχνα» με τόση μεγάλη τέχνη. Αφού παρακολούθησαν το πρώτο μέρος του προγράμματος, στο πρώτο διάλειμμα του ζήτησαν να τους παίξει ένα μινόρε χασάπικο, ένα συρμπά χασάπικο, ένα ρουμάνικο, ένα Ηπειρώτικο μοιρολόι, και ένα τραγούδι της πατρίδας του της Μακεδονίας.

Όταν τελείωσε τον αγκάλιασαν, τον φίλησαν και βάζοντάς τον στη μέση στρεφόμενοι προς τους θεατές ο Γκούντμαν είπε:

-«Αγαπητοί μας φίλοι και πατριώτες, σήμερα από το πάλκο της Αστόρια σας παρουσιάζω ένα πιο μεγάλο καθηγητή κλαρινετίστα, τον Μπένυ Γκούντμαν της Ελλάδος, της Μακεδονίας…».

Και στρεφόμενος προς τον Γκαντίνη του είπε:

-«Στην επικράτεια της γης, είσαι εσύ από σήμερα, ο παγκόσμιος Μπένυ Γκούντμαν. Δυστυχώς ο κύριος Τάρρας και εγώ, που καθίσαμε τόσα χρόνια μελετώντας και μαθαίνοντας βυζαντινές νότες και το πεντάγραμμο, δεν είχαμε ούτε καν φανταστεί, ότι πάνω απ΄ όλα χρειάζεται το μεράκι και το ταλέντο, που εσύ κύριε Γκαντίνη είχες κρύψει μέσ’ στα σωθικά σου!!!».

Και αγκαλιάζοντάς τον, πάλι τον φίλησαν, και ο Γκούντμαν του δώρισε μια μπουκαδούρα και ένα καλάμι με το μονόγραμμά του.

Την επομένη ο Στασινόπουλος κτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του και του έδωσε τον Εθνικό Κήρυκα, την Ελληνόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης, με ολόκληρη σελίδα με φωτογραφίες και την περιγραφή του γεγονότος. Αυτό το δημοσίευμα έδωσε μεγάλη καλλιτεχνική ώθηση στον Γκαντίνη. Άρχισε να ηχογραφεί σε πολλές αμερικανικές εταιρείες, δίσκους 78 στροφών, solo κλαρίνο. Έγινε δε κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ σε δίσκους με solo κλαρίνο. Ηχογράφησε περίπου 300 δίσκους.

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1955 το βράδυ, ο Γκαντίνης με τον Στασινόπουλο βρισκόντουσαν στην Αθήνα μαζί με τον Λάζαρο Ρούβα, τον Γιώργο Παπασιδέρη, τον κλαρινετίστα Κώστα Γιαούζο, τον Γιώργο Ανεστόπουλο και τον Βάιο Μαλλιάρα. Πήγαν δε στο σπίτι του σπουδαίου κλαρινετίστα Καρακώστα, που ήταν άρρωστος με 38 πυρετό και τον πήραν σηκωτό και πήγαν παρέα όλοι σε κάποιο σπίτι της Αθήνας και γλέντησαν μέχρι πρωίας. Το γλέντι αυτό το ηχογράφησαν ο Γκαντίνης με τον Στασινόπουλο. Το πρωί πήγαν τον Καρακώστα σπίτι του και το μεσημέρι ο Καρακώστας απεβίωσε, αφήνοντας το κύκνειο άσμα του, σε δίσκους εξ αλουμινίου με την σχετική εξωτερική απάλειψη της Εταιρείας: AUDIODISK RECORDING BLANK NEW YORK.

Ο Κώνσταντίνος Γκαντίνης απεβίωσε στις 6 Ιουνίου του 1987 (για άλλους το 1959 στην Κοζάνη) στην Αστόρια της Νέας Υόρκης και ήταν τσιγγάνος. Τον αποκαλούσαν Τσάρλυ ο Μακεδόνας, όπως ο ίδιος απαιτούσε να τον προσφωνούν στις ηχογραφήσεις ή Μπένυ Γκούντμαν της Ελλάδας όπως οι εταιρείες τον διαφήμιζαν ή ο Δάσκαλος όπως οι σύγχρονοί του μουσικοί αποκαλούσαν. Υπήρξε ένας ιδιοφυής κλαρινετίστας, που έπαιζε με 6 διαφορετικά κλαρίνα, δημοτικά, σμυρνέικα αλλά και αστικά τραγούδια της εποχής του με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, καλλιτεχνικότητα αλλά και χάρη.»

«Ο Λούης (Ηλίας) Ρασσιάς γεννήθηκε το 1884 στην Σπάρτη και έπαιζε σαντούρι. Στις Η.Π.Α. φτάνει το 1900».

Στο σημερινό δίσκο γραμμοφώνου, ο Σωτήρης Στασινόπουλος στα ¨παραδεισένια¨ φωνητικά, στο κλαρίνο ο εξαιρετικός Κώστας Γκαντίνης (αξίζει να ψάξετε στο διαδίκτυο και άλλες ηχογραφήσεις του) και στο σαντούρι ο Λούης Ρασσιάς. Στις ετικέτες δυστυχώς δεν αναγράφονται.  Ηχογραφήθηκε στις 10-12-1927. Δίσκος COLUMBIA Αμερικής 56111-F / W-205740 και Αγγλίας 11728 (σημερινός).

Στα τραγούδια: ¨Το κλίμα π’ ώχεις Μάρω στην αυλή¨ ο συρτός, που στα ελληνικά η Μάρω κόβεται από τις ετικέτες. Παραδοσιακό τσάμικο της Πελοποννήσου το ¨Κολοκοτρώνης φώναξε¨, γνωστό και ως ¨Στα Τρίκορφα μες στην κορφή¨.

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

422. DECCA 45-PL 8195 ΒΛΑΖΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ- ΓΡΥΛΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ- ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ ΝΙΚΟΣ- ΑΛΕΞΙΟΥ Ε. & Β. 1968

Βλαζάκης Μιχαήλ- Γρυλλάκης Γεώργιος- Σαριμανώλης (Σαρημανώλης) Νίκος- Αλεξίου Ε. & Β.  DECCA 45-PL 8195 Μάνα πολλά μαλλώνεις με (Ριζίτικα τραγούδια) - Απόψε κρύος έπιασε (Ριζίτικα τραγούδια) 1968- 45rpm- 7''

 

«Ο Νίκος Σαρημανώλης γεννήθηκε το 1919 στη Μικρά Ασία και ήρθε στα Χανιά σε ηλικία τριών χρονών. «Τα ταμπαχανιώτικα παίζονταν πάρα πολύ στην πόλη των Χανίων απ’ όλους σχεδόν τους παλιούς που έπαιζαν στα Χανιά και στα πέριξ, δηλ. Ταμπακαριά, Κάτω Σούδα, στα Νεροκούρου, στα Τσικαλαριά, στη Χαλέπα, στη Νέα Χώρα κλπ, ανεξαρτήτως οργάνου και περισσότερο με μπουλγαρί βέβαια. Παιζόντουσαν στα καφενεία, στις ταβέρνες και σε τεκέδες, που ειδικά στην κατοχή ήταν πάρα πολλοί γιατί οι Γερμανοί αφήνανε ελεύθερα να φουμέρνουνε και πήγαιναν μαυραγορίτες, μερακλήδες, λαθρέμποροι, αγαπητικοί. Εκεί παίζανε με διάφορα όργανα, αλλά κυρίως με μπουζούκια, μπαγλαμάδες και λιγότερο με μπουλγαριά». Θυμάται παλιούς όπως τον Βερναδάκη τον Κώστα, τον Πρωτογερή, τον Κοτζαμάνη, τον Βλάχο, τον Κουρκουμελή, που έπαιζαν μπουλγαρί, και άλλους επίσης τον Αντώνη Παπαμαρκάκη ή Τσεσμέ, τον Δαχτυλά τον Αλέκο, τον Χατζηγιώργη, που έπαιζαν σαντούρι, και με τους οποίους συνεργάστηκε σε μαγαζί της εποχής. Οι περισσότεροι που έπαιζαν σαντούρι, λέει, ήταν μαθητές του Λουκά του Μπέρτου.

Ταμπαχανιώτικα έπαιζαν και ο Κουφιανός και ο πατέρας του Ναύτη. Μας λέει επίσης ότι το 1936 ήρθε στα Χανιά η ξακουστή «Τετράς του Πειραιά», (ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Γεώργιος Μπάτης και ο Αρτέμης Δελιάς) και έπαιξαν στη Σπλάντζια. Από τότε επηρεάστηκε τόσο πολύ και αποφάσισε να πάρει δικό του μπουζούκι, ενώ πριν έπαιζε με όργανα άλλων, του Μαστοράκη, του Κασιώτη. Λέει ακόμα ότι πριν έρθει ο Μάρκος στα Χανιά γλεντούσαν και έπαιζαν ως επί το πλείστον ταμπαχανιώτικα. Μετά βγήκαν πολλοί που έπαιζαν μπουζούκι.
«Υπήρχε κάποιος που είχε καφενείο στα σκαλάκια της Αγοράς, ο Πρωτογερής, και έπαιζε μπουλγαρί και θυμάμαι που έρχονταν Ρεθυμνιώτες πλούσιοι, τους έπαιζε και γλεντούσαν μέρες ατέλειωτες. Υπήρχε του Μούνταβρη το καφενείο που ήταν και τεκές.

Υπήρχε ένας από το Βαμβακόπουλο που έπαιζε με ούτι τα ταμπαχανιώτικα, που τον έλεγαν Πρόδρομο. Υπήρχε μετέπειτα μια κομπανία Εβραίων, ο ένας έπαιζε κιθάρα, ο άλλος μαντολίνο και ο άλλος βιολί και έπαιζαν πολλά πράγματα αλλά έπαιζαν και ταμπαχανιώτικα. Την ίδια εποχή περίπου βγήκαμε και εμείς, δηλαδή εγώ, ο Ναύτης, οι Σαπουνήδες, ο Χαρίδημος ο Κουρκουμελής, ο Βασιλοδημήτρης, το φτωχάκι ο Γιώργης και άλλοι, αλλά επειδή εμείς παίζαμε και ρεμπέτικε και κρητικά και ταμπαχανιώτικα, παίζαμε με μπουζούκι τρίχορδο. Υπήρχαν δύο καφενεία-τεκέδες στη Σπλάντζια, του Μπάρμπα Μανώλη του Στρογγυλού και του Μούνταβρη, και του Τρικούπη στα Λενταριανά. Μαγαζιά ήτανε του Λαμπαθέ που παίζαμε με τον Ναύτη στου Μπόλαρη, της Μαρίνας στο λιμάνι, του Τρίφωνα στη Νέα Χώρα. Από μένα βγήκε ο Κατινάρης, ο Βασιλοδημήτρης και άλλοι πολλοί. Το φτωχάκι ο Γιώργης έπαιζε κρητικά στο μπουζούκι, το επίθετο του δεν το θυμάμαι.» Αναφέρει επίσης τον Κουτσουρέλη τον Γιώργη, τον Φουσταλιέρη, κάποιον Περικλή από τα Περβόλια Χανίων, τον Ροζάκη, τον Τζιμάκη και άλλους.

Ο Νίκος Σαρημανώλης απεβίωσε το 1995.»

Στο σημερινό δισκάκι ο Βλαζάκης με τον Γρυλλάκη (βλέπε και αναρτήσεις 27 και 122) σε δυο ριζίτικα τραγούδια. Στην εισαγωγή τους, στο μπουζούκι ο Σαρημανώλης. Παραπάνω μια μικρή αναφορά στο Σαρημανώλη και στα ταμπαχανιώτικα από την ιστοσελίδα του Λαϊνάκη. Στην ομαδική φωτογραφία εικονίζονται Βλαζάκης, Γρυλλάκης και Σαριμανώλης κάτω δεξιά. Στο τραγούδι συμμετοχή έχουν και δυο ακόμα με το επώνυμο Αλεξίου, αλλά δεν κατάφερα να βρω πληροφορίες.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

421. HIS MASTER'S VOICE AO 2944 ΚΟΡΟΝΙΩΤΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ- ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ- ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ- ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ 1950

Κορονιωτάκης (Κορωνιωτάκης) Χρήστος- Κουτσουρέλης Γιώργος- Σαριδάκης Νίκος (Μαύρος)- Κουτσουρέλης Στέλιος HIS MASTER'S VOICE AO 2944 Συρτός Μπαρμπούνι - Τραγούδι Κρητικό Ριζίτικο (Χίτλερ να μην το καυχηθείς) 1950- 78rpm- 10''

«Ο Χρήστος Κορονιωτάκης γεννήθηκε το 1925 στον Αϊ-Κυρ-Γιάννη Κισσάμου. Από τις σημαντικές φωνές της μεταπολεμικής Κρήτης. Δισκογραφικά έχει συμμετοχή σε δυο πλάκες γραμμοφώνου, μια η σημερινή και άλλη μια σε Columbia με τον ¨Αρμενοχωριανό συρτό¨. Απεβίωσε το 1967.»

«Στην Κρήτη υπήρξαν μεγάλες μουσικές οικογένειες που κράτησαν ψηλά τα σκήπτρα της μουσικής μας παράδοσης. Οι Κουτσουρέληδες υπήρξαν ας πούμε μουσικοί «από κούνια». Από πάππου προς πάππου, από γενιά σε γενιά, πλήθος οργάνων πέρασε από τα χέρια αυτής της οικογένειας. Ο Αντρέας Κουτσουρέλης από το Άρμενο Χωριό Κισσάμου ήταν ένας παλιός τεχνίτης λαγουτιέρης. Την αγάπη του για την μουσική την μετέδωσε στα παιδιά του. Ο Γιώργης, ο Μανώλης, ο Στέλιος.

Ο Γιώργης Κουτσουρέλης γεννήθηκε στην Κίσσαμο Χανίων το 1914 , γιός του διάσημου λαουτιέρη της Κισσάμου Ανδρέα Κουτσουρέλη και αδερφός πολλών άλλων μουσικών (έπαιζαν λαούτο , μαντολίνο , βιολί , λύρα , κλαρίνο ) μαντολίνο ξεκίνησε να μαθαίνει από 4 χρονών και λίγο αργότερα λαούτο.

Ηχογράφησε το πρώτο του μουσικό δίσκο στα 16 του χρόνια (1930) και άρχισε να παίζει λαούτο με πολλούς διάσημους βιολιτζήδες και λυράρηδες . Άρχισε να παίζει λαούτο στο Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών (1939) και αργότερα στο Ραδιοφωνικό σταθμό Χανίων με τα αδέρφια του Μανόλη και Στέλιο.

Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου , ηχογράφησε το τραγούδι « Χίτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη (σημερινή πλάκα).

Ο Στέλιος Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1924 στο Καστέλλι Κισσάμου και εκεί μεγάλωσε με τα ακούσματα του πατέρα του και της παλιάς γενιάς των καλλιτεχνών της περιοχής. Μαζί με τα αδέρφια του πορεύθηκε στα μουσικά μονοπάτια της εποχής εκείνης. Η τέχνη βέβαια του Γιώργη ήταν αξεπέραστη, όμως και ο Στέλιος έπαιζε γλυκά και απλά, είχε ήχους που ταιριάζανε τόσο στον χαρακτήρα του, όσο και στην μουσική ιδιομορφία των τοπικών μοτίβων.

Από τα γλέντια στο οικογενειακό καφενεδάκι, στα γλέντια της κρητικής υπαίθρου. Αγαπούσε όμως και τα γράμματα και για αυτό τον λόγο τελείωσε και το γυμνάσιο. Η φωνή του ήταν όμορφη και στρωτή. Άλλωστε για τον λόγο αυτό ήταν ο κύριος τραγουδιστής στους δίσκους του Γιώργη. Αγρίμι, Μπαρμπούνι, Φουρνιανός, Συρτάκι, Φιλεντέμ, Κρουσταλλοβραχιωνάτη κ.α. Από τα γλέντια στα ραδιοφωνικά στούντιο μαζί με τα αδέρφια του παρουσίαζαν τις αξέχαστες εκπομπές που πρόβαλλαν την κρητική μουσική σε όλη την Ελλάδα. Με τον θάνατο όμως του αδερφού τους Μανώλη το 1958 σταμάτησαν και οι εκπομπές αλλά και η καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες.»

«Ο Νικολής Σαριδάκης γενήθηκε το 1910 στον Σκουτελώνα Κισσάμου του νομού Χανίων. Από νεαρή ηλικία φάνηκε το ταλέντο του. Τα αδέρφια του έπαιζαν βιολί, οπότε καταλαβαίνουμε ότι και ο ίδιος έζησε σε τέτοιο περιβάλλον που τον επηρέασε βαθύτατα. Σε ηλικία 15 ετών ήταν ένας πολύ καλός βιολάτορας. Η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας του ήταν εμπόδιο στο να παντρευτεί την Χαρίκλεια Πρεκατσάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας. Ο Νικολής Σαριδάκης όμως την έκλεψε. Πολλοί ρωτούν για το παρατσούκλι του "Μαύρος". Η εξήγηση βέβαια είναι πολύ απλή. Από μικρός ήταν μελαχροινός και έτσι τον φώναζαν "Μαύρο".

Την δεκαετία του '40 απέκτησε ένα βιολί "Στραντιβάριους", το οποίο και διεσώθη και φυλάσσεται σήμερα σε τραπεζική θυρίδα από ένα εγγονό του Μαύρου. Ο Μαύρος ήταν ένας νεωτεριστής εκείνη την εποχή για τα τότε μουσικά δρώμενα. Προσωπικό και δεξιοτεχνικό παίξιμο, πολλά και περίτεχνα γυρίσματα στις μελωδίες των συρτών, ένας μεγάλος αναμορφωτής, μια ολόκληρη σχολή. Συνεργάστηκε με πολλούς λαγουτιέρηδες όπως ο Μιχ.Πολυχρονάκης, οΛεβενταρτέμης και ο αδικοχαμένος Αντ. Γεραιουδάκης ή Μαρουβάς. Εκεί όμως που "έδεσε" πραγματικά ο Μαύρος ήταν η ανεπανάληπτη και θρυλική ζυγιά με τον μεγάλο Γιώργη Κουτσουρέλη, όπου για πολλά χρόνια πρόσφεραν στον κόσμο αγγελικές και υψηλής τεχνικής μελωδίες και βέβαια αρκετές ηχογραφήσεις.

Μαζί ηχογράφησαν και τον περίφημο Κολυμπαριανό συρτό, μια σύνθεση του Μαύρου, που σήμερα πλέον είναι ένα από τα κλασσικότερα κρητικά τραγούδια της μεταπολεμικής εποχής. Ο Νικολής Σαριδάκης ή Μαύρος έζησε όλα του τα χρόνια στο χωριό του τον Σκουτελώνα, διακρίθηκε από πολλούς πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά του. Έφυγε από τη ζωή το 1994, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά, την "σχολή του Μαύρου", η οποία αποτελεί σήμερα παράδειγμα προς μίμηση για τους νεώτερους.»

Από τα πλέον κλασσικά ο ¨Συρτός Μπαρμπούνι¨ στο σημερινό δίσκο. Στο ¨Τραγούδι Κρητικό Ριζίτικο¨ που είναι περισσότερο γνωστό ως ¨Χίτλερ να μην το καυχηθείς¨ μαζί με τον Κορονιωτάκη τραγουδάει ο Στέλιος Κουτσουρέλης. Εξαιρετικά και τα δυο. Ο δίσκος κόπηκε με δυο διαφορετικές ετικέτες.

Τα λίγα βιογραφικά στοιχεία για τον Χρήστο Κορονιωτάκη από την εξαιρετική συλλογή της Panivar ¨Ενθυμήματα¨ , σε συνεργασία με τον ¨Σύλλογο Χάρχαλη¨ (έτσι εξηγείται το εξαιρετική). Εκτός από τους Κουτσουρέληδες και τα σύντομα βιογραφικά τους (δες παλαιότερες αναρτήσεις), προστέθηκαν βιογραφικά στοιχεία για τον Μαύρο που μου είχαν διαφύγει σε παλαιότερες αναρτήσεις.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).