166. VICTOR V-68679 ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ- ΒΡΟΥΒΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ- ΡΑΣΣΙΑΣ ΛΟΥΗΣ 1924

Στασινόπουλος Σωτήριος (Αηδόνι του Μοριά- Σκέντζος- Χαρδαβέλας) - Βρούβας Αθανάσιος- Ρασσιάς Λούης VICTOR V-68679 Παιδιά γιατί ΄στε ανάλλαγα (Τσάμικος) - Τι έχεις καϋμένε πλάτανε (Τσάμικος) 1924- 78rpm- 12''

«Ο Σωτήριος Στασινόπουλος (βλέπε και ανάρτηση 59) ήταν ένας από τους πιο προικισμένους τραγουδιστές που έχουν ηχογραφήσει στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα και ένας από τους πιο ζωντανούς Έλληνες τραγουδιστές που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Γεννημένος στο μικρό ορεινό χωριό Δάφνη στην επαρχία της Αχαΐας στη βόρεια Πελοπόννησο, όπου η μεγαλύτερη κοντινή πόλη ήταν τα Καλάβρυτα την 1η Μαρτίου 1878, ακολούθησε τον αδελφό του Βασίλειο (Γουίλιαμ) στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά σε ηλικία 27 ετών στις 10 Μαΐου 1902 στο Ellis Island με 12 $ (350 $ σε σημερινά χρήματα) στην τσέπη του. Περίπου οι μισοί από τους 500.000 Έλληνες άνδρες που έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1890 και 1920 ήρθαν για να κερδίσουν χρήματα και μετά επέστρεψαν στην πατρίδα τους. 

Ο Στασινόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα δύο φορές, αλλά μετά επέστρεψε στις ΗΠΑ πρώτα τον Απρίλιο του 1905, όταν είπε ότι ήταν τσαγκάρης και σκόπευε να ζήσει με τον κουνιάδο του Κωνσταντίνο Καμακιώτη στο Orange του Νιου Τζέρσεϊ, όπου στη συνέχεια εργάστηκε ως τσαγκάρης. κουρέας και μετά ξανά το 1912, όταν έφτασε για τελευταία φορά. Το έγγραφο μετανάστευσης του 1912, που εκδόθηκε όταν ήταν 34 ετών, αναφέρει μια ουλή στο πρόσωπό του. Δεν γνωρίζουμε αν συμμετείχε, αλλά τα μεταγενέστερα τραγούδια του δείχνουν έντονη πολιτική κλίση που θα μπορούσε να τον είχε συνδέσει με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13. Έξι χρόνια αργότερα, το 1918, ζούσε στο νότιο άκρο του Μανχάταν στην οδό Γκρίνουιτς 20, ένα τμήμα που τότε κατακλύζονταν από ιρλανδικές συμμορίες δρόμων, συμπεριλαμβανομένων των Hudson Dusters και μόνο ένα τετράγωνο μακριά από την περιοχή της Οδού Ουάσιγκτον, γνωστή ως Μικρή Συρία. γεμάτη από αραβόφωνους. Αναγνώριζε τον εαυτό του ως επαγγελματία μουσικό, αλλά εργαζόταν για έναν Γιώργο Καλογερά, έναν εισαγωγέα περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερό του, ο οποίος είχε περάσει τέσσερις μήνες στη φυλακή για φοροδιαφυγή στην εισαγωγή σύκων.

Ο Στασινόπουλος ηχογράφησε έναν δοκιμαστικό δίσκο για τη Victor Records με τη συνοδεία ενός πιανίστα του σπιτιού στις 19 Απριλίου 1921 σε ηλικία 42 ετών. Αφού πέρασε την ακρόαση, ηχογράφησε τέσσερα τραγούδια (σε μια session) τον Σεπτέμβριο του 1921. Ένα από τα τέσσερα, η «Δρούσουλα», τον ταλαιπώρησε μετά από τρεις λήψεις, και επέστρεψε στις 13 Μαρτίου 1922, όταν, μετά από άλλες πέντε λήψεις, τελικά έκοψε έναν κύριο (master). Μέσα σε λίγους μήνες, είχε δύο δίσκους στην αγορά και τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ηχογράφησε άλλα οκτώ τραγούδια για τον Victor.

Ηχογράφησε για την Columbia για πρώτη φορά το 1923, κόβοντας τέσσερις πλευρές, όλες εκδομένες και θέτοντας ένα μοτίβο για την υπόλοιπη δεκαετία. Κάθε λίγο, από τον Σεπτέμβριο του 1924 έως τον Ιανουάριο του 1929, πήγαινε στο στούντιο και έκοβε μεταξύ τεσσάρων και οκτώ πλευρών για τη Victor, την Columbia ή την Okeh Records. Πρακτικά ό,τι κατέγραψε από εκείνο το σημείο και μετά έγινε σε μία ή δύο λήψεις και εκδόθηκε. Είχε πάρει ένα μάθημα από τις συνεδρίες του 1922, έφτασε στο στούντιο προετοιμασμένος και έκανε τη δουλειά.

Συνολικά, ηχογράφησε 94 παραστάσεις, όλες εκτός από τις τέσσερις πρώτες σε σχετικά ακριβούς δίσκους 12”. Όλο αυτό το υλικό ηχογραφήθηκε ακουστικά, δηλαδή πριν από την εμφάνιση των μικροφώνων. Αν και περίπου οι μισές παραστάσεις κυκλοφορούν στο διαδίκτυο εδώ και μερικά χρόνια, μισή ντουζίνα από αυτές είναι διαθέσιμες αλλού πολύ γρήγορα. (Οι δίσκοι Victor πριν από το 1922 τρέχουν σημαντικά πιο αργά από τις 78 στροφές. Η αναπαραγωγή στις 78 στροφές είναι σχεδόν δύο ολόκληρους τόνους υψηλότερη από το pitch στο οποίο ηχογραφήθηκαν).

Οι συνοδοί του ήταν σε μεγάλο βαθμό καθιερωμένοι ημι-επαγγελματίες παίκτες περίπου μια δεκαετία νεότεροι από τον ίδιο τον Στασινόπουλο, κυρίως από την Πελοποννησιακή χερσόνησο και όλοι από μικρότερους δήμους όπως η Σπάρτη, η Καλαμάτα και η Κόρινθος. Αρκετοί από αυτούς έκοψαν δίσκους με τα δικά τους ονόματα. Πολλοί από τους συνοδούς του Στασινόπουλου ηχογράφησαν επίσης με άλλους σημαντικούς Έλληνες τραγουδιστές της δεκαετίας του 1910-1920, όπως η Μαντάμ Κούλα και η Μαρίκα Παπαγκίκα. Ο πιο συνεπής συνοδός μεταξύ των παραστάσεων του Στασινόπουλου το 1922-25 ήταν ο σαντουρίστας Λούης Π. Ρασσιάς, ο οποίος γεννήθηκε στη Σπάρτη στις 2 Μαΐου 1884. Όπως πολλοί ερμηνευτές, η αναδιοργάνωση των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών μετά το 1929 τερμάτισε τη δισκογραφική καριέρα τους, όπως και του Στασινόπουλου.

Είναι ξεκάθαρο ότι συνέχισε να παίζει, αν και η μόνη τεκμηρίωση που έχουμε για οποιαδήποτε από τις ζωντανές του εμφανίσεις είναι μια συναυλία στο Windsor Hotel στο Μόντρεαλ υπό την αιγίδα της Laconic Brotherhood, μιας Ελληνικής οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1936 και εξακολουθεί να λειτουργεί σήμερα. Στις αρχές ή στα μέσα της δεκαετίας του '40, κυκλοφόρησε μόνος του στη δική του ετικέτα με μια φωτογραφία του με πλήρες ελληνική φορεσιά (φουστανέλα), ένα χέρι στο γοφό του και ένα υπέροχο μουστάκι. Ήταν σε εκείνο το σημείο στα 60 του. Το υλικό που κατέγραψε τότε απέδειξε έναν βαθύ ελληνικό εθνικισμό που δεν εκπλήσσει ως πρώην πατριώτης μάρτυρας στους Βαλκανικούς Πολέμους και δύο Παγκόσμιους Πολέμους στη χώρα του. Η τελευταία του διεύθυνση ήταν στο 1977 E 16th St στη Νέα Υόρκη, λιγότερο από 20 τετράγωνα από το Γαλλικό Νοσοκομείο όπου πέθανε στις 22 Ιουλίου 1948.

Υπάρχει κάτι βαθιά μοναχικό και υπέροχο στη φωνή του Στασινόπουλου. Το θέμα του είναι αδυσώπητα συνδεδεμένο με την καταγωγή του στα αγροτικά βουνά σε μια χώρα που είχε κερδίσει την ανεξαρτησία λιγότερο από 50 χρόνια πριν γεννηθεί σε έναν αγώνα που ξεκίνησε από την περιοχή καταγωγής του. Μιλάει για τους ορεσίβιους που πολέμησαν και πέθαναν για την Ελλάδα. Είναι περήφανος και άκαμπτος και ένας σπουδαίος στυλίστας με αντρική παρουσία και φωνή που εκπέμπει ρευστές σεκάνς μέσα από αυτά τα ποιήματα της αγροτικής ζωής. Φαίνεται να ενσαρκώνει κάτι που είναι βαθιά παλιό - ένα πνεύμα ελληνικότητας που θα μπορούσε κάλλιστα να υπήρχε πριν από μια χιλιετία. Κάπου μέσα στην ομίχλη του χρόνου, σε κάποιο τραπέζι πάνω από άδεια μπουκάλια φανταστικού, σκληρού ξιδιού, ήταν ένας Σωτήριος Στασινόπουλος κάποιου είδους που ραψωδούσε και τραγουδούσε κάποιο παλιό ποίημα για ένα βουνό ή έναν ήρωα ή ένα δέντρο ή μια μητέρα ή και τα τέσσερα ταυτόχρονα.».

Στο σημερινό δίσκο (με δυο τσάμικα παρακαλώ), ο Βρούβας Θανάσης στο κλαρίνο. 

Ο Θανάσης Βρούβας γεννήθηκε το 1892, στους Μουσταφάδες Θήβας και ήταν γνωστό κλαρίνο της περιοχής του. Το 1910 μετανάστευσε και σπούδασε στην Αμερική, όπου έμεινε και δούλεψε εκεί μέχρι το 1928. Στη Θήβα είχε σχολή που δίδαξε πολλούς την τέχνη του κλαρίνου. Στην Αμερική κέρδισε πολλά χρήματα και σαν χαρακτήρας ήταν πολύ καλός και φιλάνθρωπος. Τα χρήματά του τα μοίραζε στους φτωχούς και άφησε καλό όνομα. Πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1983.

Στο σαντούρι πιθανότατα είναι ο Λούης Ρασσιάς (σίγουρα στην Β πλευρά).

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).