484. HIS MASTER'S VOICE AO 242 ΝΤΑΛΓΚΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ 1928

Διαμαντίδης (Χατζηδιαμαντίδης-Νταλγκάς) Αντώνης)- Δραγάτσης Γιάννης (Ογδοντάκης- Ογδόντας) HIS MASTER'S VOICE AO 242 Ομολογίες - Μάτια μου  1928- 78rpm- 10'' 

«Ο Αντώνης Διαμαντίδης ή Χατζηδιαμαντίδης (βλέπε και ανάρτηση 363), γνωστότερος με το ψευδώνυμό του "Νταλγκάς" ανήκει στη γενιά των μουσικών, που εγκαταστάθηκαν στην απελευθερωμένη Ελλάδα, μετά τη μεγάλη καταστροφή του 1922. Κατά κύριο λόγο υπήρξε τραγουδιστής, αλλά η δισκογραφία του, αποδεικνύει πόσο σπουδαίος συνθέτης και στιχουργός ήταν.
Γεννήθηκε το 1892 στο προάστιο Αρναούκιοί της Πόλης και ήταν το τρίτο παιδί ευκατάστατης Ελληνικής οικογένειας , μετά από δύο αδελφές την Αικατερίνη και την Ελένη. Στα νεανικά του χρόνια, παράλληλα με τα μαθήματά του στο σχολείο, δούλευε, βοηθώντας τον πατέρα του που ήταν εμποροράφτης. Έτσι έμαθε την "τέχνη του γελεκά" που όμως έμελλε να μη χρησιμοποιήσει ποτέ για επιβίωση. Κι αυτό γιατί από παιδί γύριζε στα εξοχικά κέντρα της Πόλης ακούγοντας και θαυμάζοντας τους μεγάλους Έλληνες και Τούρκους τραγουδιστές και μουσικούς των αρχών του αιώνα.

Άρχισε την επαγγελματική του καριέρα, από την μικρή ηλικία των 18 περίπου ετών. Γρήγορα έμαθε ούτι και κιθάρα και η φήμη του, σαν τραγουδιστής, εξαπλώθηκε στους τότε γνωστούς χώρους όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των Τούρκων μερακλήδων που αναζητούσαν τον εξαίρετο αυτόν νεαρό τραγουδιστή.
Όλα αυτά τα χρόνια εκτός από την Κωνσταντινούπολη, περιόδευσε και τραγούδησε στη Σμύρνη στις πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας και πιθανόν να ήρθε και στην Ελλάδα.
Το 1919 παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη την Αργυρώ Νικολάου και απέκτησαν μια κόρη την Άννα. Η παρουσία του σε πλοίο της γραμμής Ελλάδα Αμερική τα χρόνια εκείνα, ίσως να ήταν και η πρώτη, με Έλληνες μουσικούς και τραγουδιστές, κάτι που έγινε συνήθεια τα επόμενα χρόνια, με διάφορες ορχήστρες. Τα γεγονότα του 1922 Μ.Ασία και καταστροφή της Σμύρνης βρίσκουν τον Αντώνη Νταλγκά να τραγουδά στο υπερωκεάνιο "Μέγας Αλέξανδρος". Γράφει στην οικογένειά του στην Πόλη να φύγουν και συναντώνται το 1922 στην Ελλάδα.

Με την εγκατάστασή του, πρώτα στον Πειραιά, και μετά στην Αθήνα έρχεται σε επαφή με τους μουσικούς στο γνωστό στέκι της οδού Αθηνάς "Το καφενείον η Μικρά Ασία" και με διάφορα σχήματα αρχίζει να τραγουδά στα γνωστά κέντρα της εποχής.
Τα χρόνια αυτά συνεργάζεται στο πάλκο με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως τον Δημήτρη Σέμση, τον Κώστα Τζόβενο, τον Σπύρο Περιστέρη, τον Κώστα Καρίπη , τον Μήτσο Αραπάκη , και πολλούς άλλους.
Η δισκογραφική του παρουσία αρχίζει αμέσως με την εγκατάσταση του παραρτήματος της Αγγλικής His Master's Voice στην Ελλάδα το 1925, με την οποία υπογράφει και το πρώτο συμβόλαιό του. Με το σήμα της εταιρείας αυτής θα τραγουδήσει ανάμεσα στο 1925 και 1932.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με όλες τις εταιρείες ηχογραφώντας άγνωστο αριθμό τραγουδιών.
Η δισκογραφία του Αντώνη Νταλγκά συμπληρώνεται ανάμεσα στο 1930-33 με τις εκδόσεις των Ελληνικών πλέον εταιρειών.

Συνολικά η δισκογραφική δουλειά του Αντώνη Νταλγκά ξεπερνά τα 450 τραγούδια εκ των οποίων 60 περίπου είναι δικές του δημιουργίες. Περιλαμβάνονται ακόμη 35 δημοτικα. Από τη συνεργασία του με τους συνθέτες της εποχής έχει τραγουδήσει 30 τραγούδια του Παναγιώτη Τούντα, 15 του Γιάννη Δραγάτση , 10 του Κώστα Σκαρβέλη και 70 τραγούδια συναδέλφων του συνθετών.
Εκτός απ' τον ίδιο, τα δικά του τραγούδια ερμήνευσαν οι γνωστοί συνεργάτες του τραγουδιστές του μεσοπολέμου, Γρηγόρης Ασίκης, Γιώργος Βιδάλης, Ρόζα Εσκενάζυ, Ζαχαρίας Κασιμάτης και το 1939-40 οι Νίκος Γούναρης, Χρυσούλα Στίνη, Ρίτα Αμπατζή, Στελλάκης Περπινιάδης.
Ο Αντώνης Νταλγκάς από το 1933 και μετά κάνει μια περίεργη στροφή, απομακρύνεται απ΄τη δισκογραφία και επιστρέφει από κει που ξεκίνησε μικρός, δηλαδή τα ελαφρά τραγούδια όπως προσαρμόστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '30. Ο κύριος χώρος έκφρασής του εκείνα τα χρόνια, γίνεται η αριστοκρατική "ταβέρνα του Γιούλη" στο Κουκάκι.

Ίσως οι πολύ μεγάλες αμοιβές να ήτανε η αιτία που παρέμεινε εκεί αρκετά χρόνια, παίζοντας και τραγουδώντας .Ο Αντώνης Νταλγκάς, μετά την κατάληψη της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα, τον Απρίλιο του 1941, θα αποχωρήσει από τη δουλειά θα πέσει σε μελαγχολία και δεν θα ξανακουστεί ποτέ πια η μεγάλη αυτή φωνή. Πικραμένος και απογοητευμένος πέθανε αρχές του 1945.»

Δύο από τα γνωστότερα τραγούδια του Νταλγκά στη σημερινή πλάκα γραμμοφώνου.

Το Μάιο του 1927 το Υπουργείο Γεωργίας δημιούργησε ένα πλάνο καταβολής αποζημιώσεων των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής του '22 , σύμφωνα με το οποίο, «θα μπορούσαν να πληρωθούν σε Ομολογίες που θα εκδίδονταν με την εγγύηση της ανταλλάξιμης Μουσουλμανικής περιουσίας».

Πήραν, πάνω κάτω, μόλις ένα 25% της υπολογισθείσας αποζημιώσεως της περιουσίας τους, σαν προκαταβολή και αυτό ήταν όλο. Παραδοσιακό τραγούδι των προσφύγων από την Μικρά Ασία με αφορμή τον παραπάνω εμπαιγμό τους από το Ελληνικό κράτος. Διάσημο τραγούδι οι ¨Ομολογίες¨ με πολλές ηχογραφήσεις και με προσθαφαιρέσεις δίστιχων. Οι στίχοι πραγματικά αξιοπρόσεχτοι.

Στη δεύτερη πλευρά το ¨Μάτια μου¨. Το πρωτότυπο είναι το "Quadduka al mayyas", από το μαρτυρικό Χαλέπι (Aleppo) της Συρίας. Με τον ίδιο σκοπό υπάρχει ο "Χαλεπιανός Μανές" της Κρήτης. Η δε τουρκική εκδοχή αυτού του τραγουδιού λέγεται "Ada sahillerinde".  Ακούστε τη φωνή του Νταλγκά που με τους παρακάτω στίχους (φτωχούς σε λέξεις) το απογειώνει. Τελειώνει με το ¨Αν πας σα ξένα¨ όπως πολλά τραγούδια της τότε εποχής.

Μάτια μου, μάτια, μάτια μου, τωνε ματιών μου μάτια,

τα μάτια μου δεν είδανε σαν τα δικά σου μάτια.
Αυτά τα μάτια τα γλυκά, τους μάγους θα ρωτήσω,

αχ, αν μ’ αγαπούν ειλικρινά, να μην τα λησμονήσω.
Μάτια μου, μάτια, μάτια μου, τωνε ματιών μου μάτια,

τα μάτια που σε λάτρευαν τα έκανες κομμάτια.
Αν πας στα ξένα, πάρε και μένα,

αχ, πάρε και μένα για συντροφιά.

Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για τον Νταλγκά θα βρείτε στην πτυχιακή εργασία μέσα στο φάκελο και στην ανάρτηση 363. Στις ετικέτες αναγράφετε λαϊκή ορχήστρα με τενόρο. Από τις προσφωνήσεις στο βιολί ο Γιάννης Δραγάτσης (Ογδόντας- περισσότερα σε παλαιότερες αναρτήσεις).

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

483. RCA 47g 2135 ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ- ΖΕΡΒΑΣ ΤΑΣΟΣ 1961

Δερμιτζάκης Ιωάννης (Δερμιτζογιάννης)- Ζέρβας Τάσος RCA 47g 2135 Ο αποχαιρετισμός (Κοντυλιές με βιολί) - Χίλιες πληγές στο στήθος μου (Κοντυλιές με λύρα) 1961- 45rpm- 7''

 

«Ο Δερμιτζογιάννης γεννήθηκε το 1907 στη Μαρωνιά Σητείας. Στα γυμνασιακά χρόνια μαθαίνει μαντολίνο και θιαμπόλι και στη συνέχεια μετοικεί στο Μεγάλο Κάστρο όπου εργάζεται ως εμποροϋπάλληλος, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνει βιολί. Στη συνέχεια υπηρετεί στο στρατό ως λοχίας πυροβολικού στη Σούδα Χανίων και την επόμενη τετραετία κατατάσσεται στην Αστυνομία Πόλεων. Αυτή την περίοδο συλλαμβάνει τον λήσταρχο Καραθανάση, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει τη δολοφονική απόπειρα κατά του Εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο επόμενος σταθμός της ζωής του και τελικός προορισμός είναι η Σητεία, όπου εγκαθίσταται μόνιμα και τελειοποιεί τις μουσικές του δεξιότητες στο βιολί, τη λύρα και την κιθάρα, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνει σκοπούς και χορούς από όλη την Ελλάδα. 

Η καλλιτεχνική ακμή του Δερμιτζογιάννη είναι η τριαντακονταετία 1950-1980.

Αυτό το χρονικό διάστημα ο Στειακός δημιουργός εκδίδει τέσσερα βιβλία με μαντινάδες και περίπου 150 δίσκους με σκοπούς απ’ όλη την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο βιβλίο «Κρητικές Μαντινάδες» με 800 μαντινάδες εκδίδεται το 1953, το δεύτερο με 1.600 στίχους το 1963, το τρίτο με 4.000 μαντινάδες το 1968 και το τελευταίο «Φιλοσοφία της ζωής» το 1979. Στη δισκογραφία πρωτοεμφανίζεται το 1953 με δυο δίσκους 78 στροφών και 4 τραγούδια, ενώ συνολικά συνθέτει πάνω από 20.000 μαντινάδες. Αξιοσημείωτο γεγονός στα πρώτα δισκογραφικά βήματα η συνεργασία με τον αρχιμουσικό του Δήμου Σητείας και συντοπίτη Ιωάννη Δεληβασίλη, ο οποίος εναρμόνισε στο πεντάγραμμο τις μουσικές νότες των πρώτων δίσκων. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο Δερμιτζογιάννης διαπρέπει τόσο ως μουσικός όσο και ως ποιητής, καθώς οι συνθέσεις, οι μαντινάδες και τα καθαρογλωσσίδια τυγχάνουν επαίνων από μεγάλες λόγιες μορφές της εποχής του, πολιτικά πρόσωπα και πολλούς επώνυμους μερακλήδες.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τον καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάγγελο Σκουβαρά, τον Μενέλαο Παρλαμά διευθυντή του Λυκείου Κοραής στο Ηράκλειο, τον Εθνάρχη Μακάριο, κ.ά. Αξιοπρόσεκτες είναι οι επαινετικές εκφράσεις του καθηγητή Ευάγγελου Σκουβαρά για τον Δερμιτζογιάννη: «γνήσιος ποιητάρης», «ο Δερμιτζάκης δεν είναι ανάγνωσμα είναι ακρόαμα», καθώς και «…οι λυγμολαλιές της λύρας του, τα γερακοκούδουνα του δοξαριού του, οι κοντυλιές του, αλλού συρτές και αλλού πηδηχτές, η αφκιασίδωτη φωνή του…». Το ίδιο συγκινητικός είναι και ο έπαινος του Μενέλαου Παρλαμά, ο οποίος αναφέρει: «Πιστεύω πως ο αληθινός ποιητής δεν εκδηλώνεται μονάχα με στίχους, εκδηλώνεται με ολόκληρη τη ζωή του. Εσείς σε όλες τις εκδηλώσεις είστε ποιητής».

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της μουσικής προσωπικότητας του Δερμιτζογιάννη, η κανταδόρικη. Στην αυτοβιογραφία αναφέρει τις καντάδες που έκανε στο Μεγάλο Κάστρο στα νιάτα του, ενώ είναι γνωστό ότι τις δεκαετίες 1960 και 1970 ερχόταν τακτικά σε φιλικά σπίτια στο Ηράκλειο όπου έπαιζε βιολί ή/και λύρα με Καστρινούς φίλους του. Ο πιο γνωστός ήταν ο γνωστός έμπορος μουσικός οργάνων Μιχάλης Σφακιανάκης, ένα από τα τελευταία λόγια βιολιά του Μεγάλου Κάστρου, με τον οποίο έπαιζαν μαζί κοντυλιές Καλογερίδη (Α. Αλιγιζάκη, Η Μουσική Οδύσσεια του Βιολιού στο Μεγάλο Κάστρο, σ. 47).

Η ποίηση του Δερμιτζογιάννη είναι, επίσης, ένα μεγάλο και ανεξάντλητο κεφάλαιο. Οι μαντινάδες αφορούν ποικίλες θεματικές, όπως την ιστορία, την πολιτική, τη λαογραφία, τον έρωτα, τη σάτιρα και τη διδαχή. Δηλαδή, η τέχνη του σφυρηλατεί ένα ιδεώδες χωροχρονικό αποτύπωμα, το οποίο απλώνεται από την Κρήτη στην Ελλάδα και από το παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον….

Ο Δερμιτζογιάννης έφυγε από την ζωή στις 17 Μαΐου του 1984».

Το δεύτερο δισκάκι του Δερμιτζογιάννη η σημερινή ανάρτηση. Εξαιρετικός στο παίξιμο τόσο του βιολιού όσο και της λύρας. Φυσικά και οι μαντινάδες του. Χαρακτηριστικό των τραγουδιών του Δερμιτζογιάννη είναι πόσο ευχάριστα ακούγονται.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

482. LIBERTY 32 ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ 1952

Πιπεράκης (Παπαδάκης) Χαρίλαος (Θεός της μουσικής- Μεγάλος Διάβολος- Παγκανίνι της λύρας) LIBERTY 32 Χαλεπιανό - Πεντοζάλη 1952- 78rpm- 10''

«Ο Χαρίλαος Πιπεράκης (βλέπε και ανάρτηση 188) πιο γνωστός ως Χαρίλαος Κρητικός, γεννήθηκε το 1894 (ή 1895) και μεγάλωσε στην Αποκορωνιώτικη ύπαιθρο ! Από τον θείο του μάθαινε λύρα και εξασκούνταν στον καφενέ του πατέρα του Γιάννη Πιπεράκη . Σύντομα ο Χαρίλαος έγινε εκπληκτικός λυράρης . Στην ηλικία των 14 ετών θεωρούνταν ένας εξαίρετος λυράρης . Όμως, το κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα στις αρχές του 20 αιώνα οδήγησε και τον νεαρό Πιπεράκη μετανάστη στις ΗΠΑ . Μετανάστη στη χώρα που είχε βιομηχανία πρώτες ύλες αλλά είχε έλλειψη εργατικών χεριών.

Οι μετανάστες φορτωμένοι στη τρίτη θέση των πλοίων ύστερα από 40 μέρες έφταναν στην Νέα Υόρκη. Εκεί όλοι περνούσαν από έλεγχο υγειονομικό για να εισέλθουν ελεύθερα στην Αμερική. Δεν ήταν λίγοι οι πνιγμοί στο λιμάνι εξαιτίας αυτών των ελέγχων. Κάποιοι από τους μετανάστες όταν δεν περνούσαν τον έλεγχο για διάφορες αιτίες ,έπεφταν στη θάλασσα για να γλυτώσουν την επιστροφή. Αλλά πολλοί από αυτούς τους δυστυχείς, πέθαιναν γιατί δεν ήξεραν μπάνιο! Το μεταναστευτικό ρεύμα λοιπόν ακολουθεί και ο Χαρίλαος μόλις 16 ετών! Οι πλειοψηφία των Ελλήνων εργάστηκαν στους σιδηροδρόμους που τότε έφτιαχναν οι Αμερικάνοι. Στην Αμερική ο Χαρίλαος συναντά ένα μωσαϊκό πολιτισμών . Ήταν από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα τόπος διαμονής εκατομμυρίων μεταναστών . Εκεί από τις πρώτες ημέρες ο Χαρίλαος με τη λύρα του, ξυπνά μνήμες στους συμπατριώτες του Κρητικούς. Ο Πιπεράκης άρχισε πέρα από τους Κρητικούς σκοπούς, να εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του με τραγούδια από διάφορες περιοχές του ελληνισμού και από περιοχές από μεσογειακές χώρες.

Λέγεται ότι με την ίδια άνεση και τελειότητα που έπαιζε κρητικά απέδιδε  και σφουγγαράδικα ή ταξίμια της ανατολής ή της Αφρικής ή τους γρήγορους ρυθμούς της βαλκανικής, αλλά και ρεμπέτικα και ελαφρά τραγούδια της εποχής ακόμη και τραγούδια των σαλονιών. Έτσι, ο Πιπεράκης ξεσήκωνε όλους τους Έλληνες  αλλά και μετανάστες προερχόμενους από διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα. Ο Χαρίλαος εμφανίζεται στη δισκογραφία της Αμερικής το 1919 ηχογραφώντας δύο συρτούς . Το συρτό Κισσαμίτικο και το συρτό Κρητικό .

Θα εμφανιστεί στη δισκογραφία και ως συνθέτης αλλά και ως παραγωγός. Λίγο αργότερα θα ιδρύσει τη δική του εταιρεία «Φάρος». Στη δισκογραφία εμφανίζεται πότε ως Χαρίλαος, ποτέ ως Χαρίλαος Κρητικός και πότε ως Χαρίλαος Παπαδάκης.  Οι δίσκοι του έφταναν μέχρι την Κρήτη όπου επηρέαζαν την ντόπια μουσική, αφού μιλάμε για μια περίοδο που η δισκογραφία της Κρητικής μουσικής δεν είχε ξεκινήσει στην Κρήτη.

Έτσι ο Χαρίλαος με τους δίσκους του θα αποτελέσει για τους ντόπιους μουσικούς αντικείμενο μίμησης, επηρεάζοντας το ύφος της  Κρητικής μουσικής μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό. Ο Χαρίλαος δουλεύει στα καφέ αμάν της Αμερικής που εκεί σύχναζαν άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου και από όλες τις κοινωνικές συσσωματώσεις και τάξεις . Όπως εργάτες, χαρτοπαίκτες Νταβατζηδες και άλλοι .Στα καφέ αμάν έπαιζε διάφορα τραγούδια και ρυθμούς ανάλογα με τις ανάγκες .

Οι δημοφιλέστεροι ρυθμοί του ήταν το ζεϊμπέκικο και το χασάπικο για τους άνδρες. Ενώ για τις γυναίκες έπαιζε μέσα στα καφέ αμάν χορούς αντικριστούς όπως είναι  οι καρσιλαμάδες. Έπαιζε βέβαια και διάφορα τσιφτετέλια για τις γυναίκες θαμώνες των καφέ αμάν. Βασικές παραγγελίας στα καφέ αμάν ήταν και οργανικά κομμάτια αλλά και οι αμανέδες.

Μέσα σε αυτούς τους χώρους γνωρίστηκε με όλους τους σπουδαίους τραγουδιστές και μουσικούς, όπως την Μαρία Παπαγκίκα την δημοφιλέστερη τραγουδίστρια της εποχής η οποία ήταν ιδιοκτήτρια του καφέ αμάν της Ν Υόρκης με τίτλο το «Παυσίλυπον».  Γνωρίστηκε με την θρυλική Κούλα  Αντωνοπούλου ή όπως ήταν γνωστή κυρία Κούλα Βλάχου . Με την αξεπέραστη -εβραϊκής καταγωγής ρωμανιώτισσα -Αμαλία Μάτσα ή Αμαλία Βάκκα ή Μπάκα .  Με τον Μικρασιάτη  Αχιλλέα Πούλo τραγουδιστή και μουσικό . Ο Πούλος ούτι ήταν και δεινός τραγουδιστής δημοτικών. Γνώρισε τον Τέτο Δημητριάδη κιθαρίστας-τραγουδιστής- δημοσιογραφος -ηθοποιός και συνθέτης. Δούλεψε με τον Επαμεινώνδα Ασημακόπουλο και τον τρανό Γιώργο Κατσαρό . Όλοι οι μουσικοί και τραγουδιστές εκτός από τα καφέ αμάν, δούλευαν κυρίως στα πολλά διάσπαρτα ελληνικά καφενεία που ήταν χώροι συνάντησης των Ελλήνων και όχι μόνον μεταναστών.

Εκτός από τα καφέ αμάν και τα καφενεία ο Χαρίλαος έπαιξε σε διάφορες πόλεις στην Αμερική. Διοργανωτής αυτών των συναυλιών ήταν ο φίλος του Γιώργος Κατσαρός ή Γιώργος Θεολογίτης (από την Ανάφη) όπως ήταν το πραγματικό του όνομα. Το Κατσαρός ήταν το παρατσούκλι του το οποίο το πήρε από τα κατσαρά του τα μαλλιά. Τις συναυλίες τις διοργάνωνε ο Κατσαρός τη  δεκαετία του 20 και του 30.

Ο Χαρίλαος είχε ένα συγκρότημα που αποτελείτο από δύο τραγουδίστριες, δύο χορεύτριες, ένα κανονάκι ,ένα ούτι και ένα κρουστό ,έκλεβε και τις πιο δύσκολες καρδιές . Ο Πιπεράκης είχε αγάπη στην ανατολίτικη μουσική  την οποία ήξερε έως τα  κατάβαθα της. Συχνά η ορχήστρα του περιλάμβανε και άλλα όργανα όπως κλαρίνο, βιολί, φύσα

(ακορντεόν) κιθάρα . Με όλα αυτά τα όργανα ο Πιπεράκης έπαιζε άπειρους ρυθμούς κ τραγούδια. Ήξερε να αποδίδει το ηχόχρωμα των περιοχών αφού γνώριζε τις μουσικές διαφορές από τόπο σε τόπο . Ο Χαρίλαος γνώρισε και έπαιξε με μουσικούς από την οθωμανική αυτοκρατορία. Όπως Τούρκους, Αρμένιους, Άραβες. Βασικός συνεργάτης του ήταν ο Μάρκος Μέλκόν. Ο Μελκόν παίζει σε όλες σχεδόν τις ηχογραφήσεις του με το ούτι του .Από τα τέλη της 10ετιας του 20 έως τη δεκαετία του 50 συνεργάστηκαν ο Μελκόν και ο Πιπεράκης. Έπαιξαν και ηχογράφησαν την ίδια εποχή με τον Πιπεράκη και άλλοι Κρήτες μετανάστες μουσικοί.

Αυτό όμως που ξεχώρισε τον Πιπεράκη ήταν ότι ξεπέρασε τους ήχους της Κρητικής μουσικής και έπαιξε μελωδίες, τραγούδια και οργανικά απ’όλα τα σημεία του πλανήτη . Οι δίσκοι του απευθύνονταν σε ελληνικό και ξένο κοινό γιατί συγκινούσε όλες τις καρδιές. Στην Αμερική τον αποκάλεσαν Παγκανίνι της λύρας, άλλοι μαύρο διάβολο και άλλοι ως θεό της μουσικής. Έκανε γνωστή σόλο τον κόσμο την κρητική μουσική . Τον Δεκέμβριο του 78 μετά από 70 χρόνια μουσικής παρουσίας έφυγε στον Σαν Φρανσίσκο 85 ετών.» 

Ο σημερινός δίσκος κυκλοφόρησε το 1952, ωστόσο σημαντική πηγή (rebetiko.sealabs.net) δίνει χρονιά ηχογράφησης το 1938. Πρώτα ¨Το Χαλεπιανό Συρτό¨ κυκλοφόρησε στην Orthophonic  (S-732) το 1937 με ίδιους στίχους αλλά ακούγονται διαφορετικά τα όργανα και η φωνή. Δύσκολο να γίνει διασταύρωση. Στη Liberty ηχογραφεί πάλι με όργανα της «καφέ αμάν» ορχήστρας, μετά το 1952 και μόνο «κρητικές» μελωδίες. Στη σημερινή ηχογράφηση συναντάμε τον τύπο ορχήστρας λύρα-ούτι-τουμπελέκι με άγνωστους τους οργανοπαίχτες. Εξαιρετικοί οι στίχοι τόσο στο ¨Χαλεπιανό¨ όσο και στον ¨Πεντοζάλη¨.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

481. POPULAR AP 6163 ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ- ΜΕΤΖΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1967

Παναγιωτάκης Ιωσήφ (Σήφης)- Μετζάκης Γιώργος POPULAR AP 6163 Κορμί που τυραννίστηκε (Συρτός) - Μια όμορφη γυναίκα (Πεντοζάλη) 1967- 45rpm- 7''

 

Ο Παναγιωτάκης Ιωσήφ (Σήφης- βλέπε και ανάρτηση 31, 141, 208, 310 376 και 425) από τις Ατσιπάδες Αγ. Βασιλείου Ρεθύμνου, λυράρης με δισκογραφικές επιτυχίες, αλλά και πρόεδρος του Συλλόγου Ατσιπαδιανών. Δισκογραφικά έχει δύο LP (long play) δίσκους και αρκετά 45-άρια. Έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Μετζάκη, τον Κώστα Τσακαλάκη, τον Ανδρέα Γαλερό, την Ερμίνα Νικολιδάκη και τον Πέτρο Καρμπαδάκη.

Ο Γιώργος Μετζάκης (βλέπε και παλαιότερες αναρτήσεις) έχει συνεργαστεί με τους: Ιωσήφ Παναγιωτάκη, Κουκλινό Κανάκη, Μουντάκη Κώστα, Κολιακουδάκη Νίκο, Λατζουράκη Φίλιππο, Σκορδαλό Θανάση, Μελαμπιώτη Μανώλη, Σταγάκη Μανώλη, Καλαϊτζάκη Βασίλη και Παπαδάκη Μάρκο.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

480. PHILIPS 2105004 ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΑΜΠΡΟΣ- ΣΚΑΛΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ 1970

Παπαθανασίου Λάμπρος- Σκαλιώτης Βασίλης PHILIPS 2105004 Θα κλάψω να με λυπηθείς - Μια μελαχρινή 1970- 45rpm- 7''

«Ο Λάμπρος Παπαθανασίου (βλέπε ανάρτηση 90 και 256) γεννήθηκε 1η Μαΐου του 1934, σε αγροτικό περιβάλλον, στο Δίστομο της Βοιωτίας. Αυτό σημαίνει ότι έχοντας μόλις συμπληρώσει τα 10 του χρόνια, έζησε την σφαγή που προκάλεσαν στον τόπο του οι Ναζί κατακτητές.

Δέκα χρόνια μετά, το 1954, έχοντας προκαλέσει το ενδιαφέρον του κορυφαίου τραγουδιστή για το στεριανό δημοτικό τραγούδι, του Γιώργου Παπασιδέρη, γραμμοφωνεί στην «Οντεόν» τα πρώτα τραγούδια με τη φωνή του. Το τσάμικο «Πέρα στις βλαχοκαλύβες» και το συρτό «Τη δική σου αρραβώνα», με τον Γιώργο Ανεστόπουλο στο κλαρίνο και στο όνομα του Ηπειρώτη λαουτιέρη Λάζαρου Ρούβα. Θα ακολουθήσει ένας ακόμα δίσκος 78 στροφών την επόμενη χρονιά, με το τσάμικο «Ήλιε για λάμψε στα βουνά» και το συρτό «Στείλε με μάννα στο πηγάδι» και τα δύο στο όνομα του κλαριντζή Κώστα Κοντογιώργου. Αλλά το κύριο μέρος των ηχογραφήσεων του Λάμπρου Παπαθανασίου, θα πραγματοποιηθεί σε δίσκους 45 στροφών, από το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60.

Εκείνα τα χρόνια θα αποτελέσει τη βασική αντρική φωνή του στεριανού δημοτικού τραγουδιού, στις ηχογραφήσεις της εταιρίας «Fidelity», με την επιμέλεια της Δόμνας Σαμίου, με τον Παναγιώτη Κοκοντίνη ή τον Βασίλη Σκαλιώτη στο κλαρίνο κι αλλού με συνοδεία από πίπιζα και νταούλι – κατά τον πιο «παλιό» τρόπο ηχογράφησης αυτού του υλικού: «Βουνά μην καμαρώνετε», «Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα», «Παναγιούλα», «»Καλότυχα πουν’ τα βουνά», «Φέξε μου φεγγαράκι μου», «Βιολέτα μ’ ανθισμένη», «Πού ήσουν πέρδικα γραμμένη», «Στο΄πα και στο παρήγγειλα» και πολλά άλλα. Την ίδια εποχή θα πραγματοποιήσει βέβαια και λίγες πιο απρόσμενες ηχογραφήσεις.

Το 1960, τον βρίσκουμε, ερμηνευτή σε δυο «ανάλογα» τραγούδια που υπογράφει ο Μπαγιαντέρας, ο Δημήτρης Γκόγκος: «Αργοπεθαίνω στο μαντρί μου» και «Μάνα έχω τη θάλασσα». Τα επόμενα χρόνια, με βάση αυτές τις ηχογραφήσεις, ο Λάμπρος Παπαθανασίου θα πραγματοποιήσει πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θα συμμετάσχει σε τηλεοπτικές εκπομπές αλλά ακόμα και σε κάποιες από τις τελευταίες «βουκολικές» ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ( μια απ’ αυτές, η «Αρχόντισσα του κάμπου» του Παναγιώτη Κωνσταντίνου με την Αιμιλία Υψηλάντη, στα 1971 ). Θα συνεργαστεί με αρκετούς από τους μουσικούς αυτού του χώρου, αυτή την εποχή, σιγά σιγά όμως, θα προτιμήσει μια πιο «ερασιτεχνική» σχέση με το τραγούδι. Με την οικογένειά του, θα περάσει ήσυχα τα επόμενα χρόνια της ζωής του, ανάμεσα στην Παλατιανή – όπου είχε ταβέρνα – τα Μέγαρα και τη Σαλαμίνα. Ως τις 19 Φεβρουαρίου του 2014, που θα φύγει από τη ζωή, στα 80 του χρόνια.»

«Ο Βασιλης Σκαλιώτης γεννήθηκε στο χωριό Δάφνη Ναυπακτίας. Μπαίνοντας στη Φιλαρμονική του Μεσολογγίου, έμαθε το κλαρίνο και μετείχε στα πανηγύρια των χωριών. Συμμετείχε στο Μουσικό Συγκρότημα του Λυκείου Ελληνίδων. Μέλος στη Σχολή Μουσικής στη Χαλκίδα, δίδασκε το κλαρίνο. Έκανε πάρα πολλές εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο (Αμερική, Καναδά κ.λπ.).Συνόδεψε το Χορευτικό Συγκρότημα της Ελλάδας, που έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα του Μεξικού. Έκανε χιλιάδες εμφανίσεις σε όλα σχεδόν τα Κέντρα Παραδοσιακής Μουσικής, σε ραδιοφωνικές και σε χιλιάδες τηλεοπτικές εκπομπές.

Με εντελώς ξεχωριστό ύφος, ο Βασίλης Σκαλιώτης είναι σχεδόν ο μόνος που παίζει με κλαρίνο τονικότητας ¨ντο¨. Γνωρίζει πολύ καλά όλες τις εισαγωγές των τραγουδιών (κυρίως στα κλέφτικα είναι αναντικατάστατος), επίσης τραγουδάει με επιτυχία.»

Το σημερινό δισκάκι κόπηκε στην Ελληνική Fidelity με κωδικούς 2105004 και για την Philips στην Αυστραλία με τους ίδιους κωδικούς. Σύμφωνα με το Greekdiscography του Βασίλη Χατζηαντωνίου, στο βιολί είναι για την Α πλευρά ο Αλέκος Αραπάκης και για την Β πλευρά ο Ιωάννης Σούρλας.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

479. COLUMBIA 56012-F ΚΥΡΙΑΚΑΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΤΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΗ) 1924

Κυριακάτης Γιάννης- Κεφάλας Φ.- Ζαχαρής Ν.- (Τρίο Κυριακάτη) COLUMBIA 56012-F Το Παρόρι (Καλαματιανός) - Στ΄Αναπλιού το Παλαμήδι (Τσάμικος) 1924- 78rpm- 12''

«Ο Γιάννης Κυριακάτης (βλέπε και αναρτήσεις 312 και 353) γεννήθηκε το 1884 στην Παπαρούγια (Λεύκα) Βοιωτίας.

Ως νέος έπαιζε καραμούζα. Ένας από τους σημαντικότερους οργανοπαίκτες του κλαρίνου και ίσως ο πρώτος που απέκτησε μουσική παιδεία.

Το 1906 μετανάστευσε στην Αμερική, όπου η γνωριμία του με τον σμυρνιό βιολονίστα Γ. Θεολόγο και μέσω αυτού με τον Νικολό Ζάμπο, Ούγγρο κλαρινετίστα του Ωδείου της Νέας Υόρκης, άλλαξαν τη ζωή του. Σπούδασε μαζί τους μουσική για επτά χρόνια διαμορφώνοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο με «χόρες» και «ντόϊνες» και ένα μοναδικό ύφος παιξίματος που τον έκανε περιζήτητο στην ελληνική ομογένεια και όχι μόνον. Ξεκίνησε από τη Jazz μουσική και αργότερα ασχολήθηκε με την Ελληνική. Εκτός από κλαρίνο έπαιζε και άλλα όργανα.

Αργότερα ίδρυσε με την κυρία Κούλα την δισκογραφική εταιρεία «Πανελλήνιον». Επέστρεψε στα Βάγια και παντρεύτηκε την Ευαγγελία το 1928. Δίδαξε (δωρεάν;) διαμορφώνοντας τη «σχολή Κυριακάτη» (μαθητές του ο ανιψιός του Συμεών Κυριακάτης και ο Γιάννης Μελισσάρης).

Στην Αθήνα βρέθηκε το 1925 και έπαιξε στο αθηναϊκό κέντρο «Έλατος». Ταυτόχρονα δημιούργησε δισκογραφία και διετέλεσε παραγωγός της Columbia, αναβαθμίζοντας τη θέση του κλαρίνου στην αθηναϊκή ελίτ. «Το ύφος, η χροιά της ερμηνείας του και τα μελωδικά ποικίλματά του είχαν μεγάλη επιρροή στους νεότερους καλλιτέχνες στην Ελλάδα».

Ήταν της σειράς Καρακώστα-Γιαούζου και στην εποχή του ήταν ο πλέον επώνυμος. Ήταν αυτός που έμαθε τους Αθηναίους να ακούνε κλαρίνο! Αυτός και ο Γιαούζος θεωρούνταν καλύτεροι του Καρακώστα στο ότι έπαιζαν από όλους τους τόνους και είχαν μεγαλύτερο ρεπερτόριο.

Άνθρωπος ευγενής και επιβλητικός, με ιδιαίτερο κύρος, δεν έμοιαζε με κανέναν από τους μουσικούς της εποχής του. Απεβίωσε το 1957 στα Βάγια Θηβών.

Στην Αμερική, τον Κυριακάτη τον συνόδευαν  συνήθως οι: Κεφάλας Φ. στο λαούτο και ο Ζαχαρής Ν. στο τσίμπαλο και αποτελούσαν το τρίο Κυριακάτη.»Μια από τις πλάκες του Παππού μου η σημερινή.Τρίο Κυριακάτη, με το κλαρίνο σε ¨γλυκά¨ παιξίματα. Συνοδεία λαούτο και τσίμπαλο. Οι πληροφορίες παραπάνω από παλαιότερες αναρτήσεις.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

478. DORE K-79 ΤΑΜΙΩΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ- ΒΕΡΓΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ- ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ Γ.- ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Ι. 1964

Ταμιωλάκης Γεώργιος- Βεργάκης (Τσικιντίρης- Τσικιντήρης) Ιωάννης- Αγγελάκης Γ.- Βασιλάκης Ι. DORE K-79 Μην κλαις μανούλα μου γλυκιά - Νέος Γαρυπιανός συρτός 1964- 45rpm- 7''

«Ο Γιώργης Ταμιωλάκης γεννήθηκε το 1938 και μεγάλωσε στην Γαρίπα Μονοφατσίου Γιός του Κωστή και της Ελένης μικρασιατικής καταγωγής της μητέρας του από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας ! Ένα έφορο ζωντανό χωριό με σπουδαίους ανθρώπους στην κοινωνία, και με σπουδαία ιστορική διαδρομή στην παράδοση και στον πολιτισμό!

Ένα χωριό που είχε δημιουργήσει και κτίσει την δικιά του σχολή πάνω στην κρητική μουσική γιατί στην δύναμη του διαχρονικά από παλιά υπήρξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες που πρόσφεραν στο χωριό τους, στην γύρω περιοχή και στην Κρήτη γενικότερα !!!

Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από συνέντευξη του Γιώργου Ταμιωλάκη:

¨Εκείνα τα χρόνια στα μέσα του 1950 πήγα σε ένα γλέντι στην Μαχαιρά που έπαιζε ένας Λυράρης ο Γιάννης Κοκολάκης η ΄΄Κοκολογιάννης ΄΄με καταγωγή από τον Σχινιά Μεραμβέλου μαζί με τον Κωστή το Κατσουλιέρη από τον Πύργο στο Λαούτο !! Αυτός με ήξερε ότι τραγουδούσα και κάποια στιγμή που έπαιζαν ευρωπαϊκά, ταγκό, φώξ, Βάλς κ.λ.π. με φωνάζει να πάω να τραγουδήσω κάποια τραγούδια αλλά συγχρόνως να κατέβει και να χορέψει και αυτός με κάποια κοπέλα !!

Αφού τελείωσε ο χορός με ρωτά γιατί του άρεσα, ο Λυράρης ο΄΄Κοκολογιάννης΄΄…. αν παίζω… που παίζω… και με ποιο συνεργάζομαι, του λέω με κανένα, αλλά εγώ του λέω παίζω ακορντεόν! Τότε μου λέει, άμα θέλεις άφησε το Ακορντεόν έλα στο Ηράκλειο, πάρε ένα λαούτο να μάθεις, και αφού τραγουδάς καλά να συνεχίσεις δίπλα μου σαν λαουτιέρης , και μου ξαναλέει φεύγοντας, στον τάδε τόπο στο Ηράκλειο είμαι και έλα να με βρεις!

Στην συνέχεια όμως πήγα στρατιώτης και στον στρατό μας ρωτήσανε ποιος παίζει λύρα, ποιος παίζει λαούτο και σηκώνομε και λέω εγώ…. και που τόχεις το λαούτο; στο χωριό.. που είναι το χωριό σου; λέω η Γαρίπα …. Επειδή τότε ήταν ημέρες του Πάσχα και θα γινόταν γιορτή στο στρατόπεδο, μου λέει ο διοικητής να πας να το φέρεις!

Γυρίζω στο χωριό και παίρνω ένα Λαούτο αυτό που είχε ο Ηλίας ο Βασιλάκης γιατί εγώ δεν είχα δικό μου και έτσι βγάλαμε το γλέντι του Πάσχα, που εξ’ άλλου για αυτό τον σκοπό το ήθελα!¨

Από τους καλλιτέχνες που ξεκίνησε και αυτός σε δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια αλλά και από αυτούς της γενιάς του, που στήριξαν και έδωσαν ώθηση στην κρητική μουσική, ώστε να μπει και να ακουστεί απο τα χωριά στα κέντρα της πόλης με το άνοιγμα των πρώτων κρητικών μαγαζιών πού αρχίζουν και κάνουν την εμφάνιση τους την δεκαετία του 1960-1970 και μετά στο Ηράκλειο, όπως η Καστέλλα και τα Ζαμάνια στην παραλιακή στο λιμάνι, η Καλλιθέα των αδελφών Βατσινά πάνω άπω κήπο στην πλατεία ελευθερίας, τα Ριζίτικα στην Θέρισο, ο Ερωτόκριτος στο υπόγειο στην Χάνδακος, το Λιμενικό περίπτερο στην παραλιακή, η Αρετούσα, η Ξαστεριά στου μπεντεβή του Μιχάλη Τσαγκαράκη, η Ντελίνα στην Αλικαρνασσό του Βασίλη Σκουλά, το καλοκαιρινό κέντρο στην ”Όασης” και από τα ποιο παλιά το ”Άλσος” που βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο στην διακλάδωση Δημοκρατίας και Γερωνυμάκη όπως και άλλα αργότερα !!

50 χρόνια γεμάτα ως λαουτιέρης και τραγουδιστής και συγκεκριμένα από 1955 σε ηλικία 15-17 ετών που ξεκίνησε έως το 2003 που σταμάτησε οριστικά!

Ένα πραγματικά όμορφο και νοσταλγικό ταξίδι με το Λαούτο και με τούς εκάστοτε λυράρηδες που ήταν σε συνεργασία μαζί όλα αυτά τα χρόνια και με σκοπό στον κάθε προορισμό και κάλεσμα τους, να προσφέρουν χαρές και μόνο χαρές!!!!

Μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα καριέρα με γλέντια και διασκεδάσεις σε Πανηγύρια, Γάμους, Βαπτίσεις, χοροεσπερίδες ,εκδηλώσεις, παρέες και καλέσματα σε όλη την Κρήτη, σε όλα τα χωριά προσκλήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και με πολλά ταξίδια, απο το 1971 έως το 2000 σε Αυστραλία Νέα Ζηλανδία, Αίγυπτο,Αμερική, Γερμανία και επαναλαμβανόμενα συνεχώς !!!

Για την δισκογραφική του δουλειά μας λέει ότι πρώτη φορά σε στούντιο μπήκα στην Αθήνα 1964 σε δίσκο με τον Γιάννη Κοκολάκη η Κοκολογιάννη και μετά έκανα ένα δίσκο και με τον Γιάννη Βεργάκη η ‘’Τσικιντίρης‘’ από το Μεσοχωριό (σημερινό δισκάκι)!

Με τον Χαράλαμπο ΄Γαργανουράκη το 1965 και όπως λέει ο ίδιος ο Χαράλαμπος ήταν η πρώτη του ηχογράφηση στη δισκογραφία σε ένα χανιώτικο συρτό σε μουσική και στίχους δικούς του, με τίτλο « Εχάρισα σου την καρδιά». Το τραγούδι κυκλοφόρησε τότε σε δίσκο 45 στροφών από την μικρή εταιρεία ΄΄DORE΄΄, έχοντας στην άλλη όψη το «Μ’ αγαπάς δεν μ’ αγαπάς» του Γιώργου Ταμιωλάκη με ερμηνευτή τον ίδιο.

Είχε την τύχη και την τιμή να γνωρίσει και να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της εποχής και με νοσταλγία και συγκίνηση όσους μπορούσε να μου αναφέρει όπως Τον Θανάση Σκορδαλό, Κώστα Μουντάκη , Νικο Ξυλούρη, Σπύρο Σηφογιωργάκη, Μχάλη Τσαγκαράκη, Μανώλη Ρασιδάκη, Κωστή Γαρεφαλάκη ,Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Μανώλη Καρπουζάκη,Στέφανο Μεσσαριτάκη,Γιάνη Ξυλούρη (Ψαρογιάννη) ως Λυράρη, Μανώλη Μανουρά, Γιώργη Τσαγκαράκη (αριστερόχειρα) λυράρη, Ηλία Βασιλάκη ,Μανώλη Βασιλάκη,Γιάννη Βασιλάκη, Γιάννη Κοκολάκη (Κοκολογιάννη) Χρόνη Πασπαράκη, Δημήτρη Πασπαράκη, Λαοκράτη Πασπαράκη, Ζαχαρία Κριτσωτάκη ,Γιάννη Βεργάκη η Τσικιντίρη, Γιώργη Λουλάκη το 1985΄΄Γιαχνή΄΄ τον Γιώργη Καφάτο γιό του Δημήτρη Καφάτου και άλλους !!!

Περισσότερα στοιχεία θα βρείτε στο αφιέρωμα εδώ.»

«Γιάννης Βεργάκης (Τσικιντήρης)…του Αντώνη Κουκλινού:

Σήμερο θα μιλήσω για έναν άθρωπο με σεβασμό και εκτίμηση, όπως το κάνω σε όλη μου τη ζωή για τον Γιάννη Βεργάκη (Τσικιντήρης- Τσικιντίρης) απου το Μεσοχωργιό.

Μετά το ογδόντα τέσσερα, που τον γνώρισα, επαίξαμε, σε πολλά γλέντια μαζί και σαν μαθητής τότε, ο Αντώνης ο γιος του, θα τα θυμάται.

Σαν καλλιτέχνης, όσοι τον είχατε ακούσει να παίζει, μα και όσοι χορέψανε στη λύρα ντου, κατέχουνε ίντα θεριό ήτονε ο Γιάννης.

Επαίξαμε σε πολλά γλέντια μαζί και πάντα θυμούμαι, πόσο τον αγαπούσε ο κόσμος.

Εκείνη την εποχή, είχα στο Πύργο στο Μονοφάτσι, ένα υποκατάστημα με βιντεοκασέτες.

Ένα απόγευμα εκαθούμουνε σκουτουργιασμένος έκειά στο μαγαζί, γιατί είχα μια υποχρέωση στην τράπεζα την άλλη μέρα και τα λεφτά δεν τά’χα μαζώξει, να πλερώσω.

Σε μια στιγμή μπαίνει μέσα ο Τσικιντήρης, με χαιρετά πεσίχαρος, όπως πάντα.

Μόλις με ξάνοιξε, όμως επάγωσε…

-Παναγία μου ίντα έχεις Αντωνιώ…πέ μου ίντα συμβαίνει.

Δε ν’εμίλησα μα επέμενε και μια στιγμή, εβούρκωσα.

-Δε ντο κουνώ από παέ, αδε μάθω ίντα έχεις, ίντα σου κάμανε.

Με τα πολλά έκαμά του το χατήρι και είπα του, πως δε θέλω να μπροσβαλθώ, να φανώ κακοπλερωτής και γι αυτό στενοχωρούμαι.

Εσηκώθηκε από τη καρέκλα και μου κάνει…

-Για όνομα τση Παναγίας…!!! ετονά το πράμα φταίει και είσαι έτσά λογιώς..?

Εγώ θα στα δώσω…πόσα λεφτά είναι…αύριο το πρωί θα περάσω απου τ’Ασήμι και θα σε περιμένω όξω από την Αγροτική.

Τη ν’ώρα που το’κουσα, μούρθενε, να λιποθυμήσω…

Αγκαλιαστήκαμε μα μόλις είδε να χαμογελώ, εντάκαρε αυτός, να κλαίει.

-Συμπάθαμε μου κάνει, μα έχω πάθει πολλά και άμα τα θυμούμαι, το παθαίνω.

Την άλλη μέρα το πρωί, πρώτος, πρώτος, έφταξε στο ραντεβού.

Ανοίγει τη πόρτα στο αμάξι και μου κάνει.

-Πάρε τα λεφτά να ξεπλερώσεις και οντε θα τα μαζώξεις, πέ μου και θα κατεβώ να μου τα δώσεις.

Θυμούμαι πως τον επήρα τηλέφωνο, πως έχω τα λεφτά και νά ‘ρθει να του τα δώσω, ήρθενε μετά από αρκετές μέρες και του λέω, γιάντα άργησε και ακούσετε ίντα μου λέει.

-Πρώτο… δε μου κάνανε ανάγκη και δεύτερο, δεν ήθελα να γλακώ ντελόγω, για θελα φανεί, πως δε σού’ χα εμπιστοσύνη.

Ένας χαρισματικός άθρωπος, δεξιοτέχνης στη λύρα και σεμνός καλλιτέχνης.

Μα πάνω απ’όλα ένας αληθινός φίλος…».

Στο σημερινό δισκάκι ο Τσικιντίρης (Βεργάκης) στη λύρα και τραγούδι και στο λαούτο- τραγούδι ο Γιώργης Ταμιωλάκης. Επίσης στις ετικέτες εμφανίζονται δύο ακόμα ονόματα στα λαούτα ο Αγγελάκης Γ. και ο Ι. Βασιλάκης για τους οποίους δεν κατάφερα να βρω στοιχεία. Στον ¨Νέο Γαρυπιανό συρτό¨ εξαιρετικά παιξίματα.  

Το φωτογραφικό υλικό από τα αρχεία των Νίκο Μαθιουδάκη και Αντώνη Κουκλινού. 

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).