329. ASTRON AS-371 ΠΑΣΠΑΡΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ- ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ ΝΕΟΚΛΗΣ 1971

Πασπαράκης Εμμανουήλ (Στραβός)- Σαλούστρος Νεοκλής ASTRON AS-371 Να ζήσουνε οι Κρητικοί (Συρτός) - Μαλεβιζιώτικος χορός 1971- 45rpm- 7''

 

Ο Μανώλης Πασπαράκης γεννήθηκε στ' Ανώγεια Μυλοποτάμου το 1911. Μέλος πολυμελής οικογένειας, με 8 Αδέλφια. 7 Αγόρια, 1 θυγατέρα. Ο Μανώλης είχε την ατυχία να προσβληθεί από μία λοιμώδη νόσο, την οστρακιά, που δυστυχώς τον οδήγησε σε ηλικία 2 ετών στην τύφλωση.

Ο πατέρας του Γιάννης Πασπαράκης ή Λυραρογιάννης ήταν τσαγκάρης στο επάγγελμα. Άνθρωπος της παρέας. Πρωτοχορευτής. Ξεχωριστός μερακλής. Αγκάλιασε από την αρχή με ξεχωριστή ζεστασιά τον μικρό Μανώλη και ήταν συνεχώς δίπλα του. Απεριόριστη η φροντίδα. Συνεχής η μέριμνα. Αργότερα, όταν ο Μανώλης ήταν περίπου 10 χρονών, ο πατέρας του τού έφτιαξε μία λύρα, προφανώς για να του δώσει χαρά, μα ίσως και για να αξιοποιηθεί το διαφαινόμενο ταλέντο.

Τότε άρχισε ο μικρός Μανώλης για πρώτη φορά να ψάχνει. Να ερευνά. Να προσπαθεί με την αφή των χεριών να συγκροτήσει μέσα στο μυαλό του τη μορφή του οργάνου. Ήταν το απαραίτητο πρώτο βήμα. Έπρεπε να προσδιορίσει τη μορφή. Το σχήμα. Για να μπορέσει μετά απ΄ αυτό να προχωρήσει στην προσπάθεια να μάθει τα μυστικά του παιξίματος. Για να καταφέρει έτσι να πει αυτό που ένιωθε βαθιά μέσα του. Να εκφράσει με τη λύρα του τα συναισθήματά του.

Στη δύσκολη αυτή προσπάθεια τον βοήθησε ένας καλός χωριανός, μα και ξεχωριστός λυράρης στην εποχή του ο Αντώνης Σκουλάς ή Καραμουζαντώνης. Η εξέλιξη γρήγορη και θεαματική. Στα 15 του χρόνια έπαιζε ήδη σε εκδηλώσεις (γάμους, βαφτίσεις, παρέες). Στα 20 του, ήταν πλέον ένας φτασμένος ολοκληρωμένος στην εποχή του λυράρης.

Ο άνθρωπος αυτός έμεινε τυφλός σχεδόν στο ξεκίνημα της ζωής του. Επίσης ήρθε στη ζωή μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη, αφού γεννήθηκε αρχές του 20ου αιώνα και η Κρήτη αγωνιζότανε ακόμη να βρει το δρόμο της. Να ζήσει ελεύθερη μετά από αιώνες σκλαβιάς.

Σ΄ αυτή τη δύσκολη εποχή ήρθε στη ζωή ο Μανώλης Πασπαράκης και είχε την ατυχία στο ξεκίνημα αυτής της ζωής να τον βρει η τεράστια αναπηρία της τύφλωσης. Όμως αυτός ο άνθρωπος είχε τη δύναμη να προσπαθήσει. Να παλέψει, να αγωνισθεί και τα κατάφερε.

Και κατάφερε, όχι μόνο να επιβιώσει απλά, όχι μόνο να μη γίνει βάρος στην κοινωνία που έζησε, αλλά μπόρεσε να σταθεί με αξιοπρέπεια. Με πλήρη οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία και να δημιουργήσει μία οικογένεια πρότυπο. Το περισσότερο δε απ΄ όλα, κατάφερε να ξεχωρίσει σαν καλλιτέχνης και να δώσει ζωντανά το στίγμα του στη μουσική παράδοση αυτού του τόπου.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί, ότι για να μπορέσει ένα παιδί, που από νήπιο είχε την μεγάλη ατυχία να μείνει τυφλό, να ενταχθεί σωστά σαν άνθρωπος στην κοινωνία και ιδιαίτερα να εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης, έπρεπε να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις.

Προϋποθέσεις που θα βοηθούσαν αυτό το παιδί να ξεπεράσει τα δυσάρεστα συναισθήματα έντασης, άγχους και απογοήτευσης, τα οποία οδηγούν άτομα με σοβαρή αναπηρία και ιδιαίτερα τύφλωση, σε εγκατάλειψη του εαυτού τους και απομόνωση.

Έτσι εκτός από το έμφυτο μεράκι, το χάρισμα και τη μεγάλη δύναμη της ψυχής, που πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι είχε αυτό το παιδί, δύο ήταν οι σημαντικοί παράγοντες που βοήθησαν να ξεπεράσει τα προβλήματα της μεγάλης αναπηρίας, να ενταχθεί ισότιμα στην κοινωνία και να καταφέρει να ξεχωρίσει.

Ο πρώτος: Το σωστό οικογενειακό περιβάλλον, που με το περίσσευμα αγάπης, δημιούργησε στο παιδί αυτό αισθήματα σιγουριάς, ισοτιμίας και αυτοπεποίθησης. Στοιχεία απαραίτητα για να σταθεί στα πόδια του.

Ο δεύτερος παράγων εξίσου σημαντικός, το περιβάλλον του χωριού.

Τα Ανώγεια είναι ένας τόπος που διαθέτει μια όμορφη κοινωνία με ανεπτυγμένο φιλότιμο. Με σεβασμό και αγάπη για το χωριανό. Ένας τόπος με σημαντική προσφορά στις κρητικές παραδόσεις και μεγάλη αγάπη για την κρητική μουσική. Ένα ξεχωριστό μερακλοχώρι.

Η ζεστασιά λοιπόν της οικογένειας και το ξεχωριστό παραδοσιακό περιβάλλον του χωριού, θέριεψαν την έμφυτη δύναμη της ψυχής και βοήθησαν τον Μανώλη Πασπαράκη να ξεπεράσει το τεράστιο πρόβλημα της τύφλωσης και να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό καλλιτέχνη της κρητικής λύρας.

Το 1951 παντρεύτηκε με την Ελένη Σαμόλη. Μια πανέμορφη κοπελιά 18 χρόνων. Δημιούργησαν μια πρότυπη οικογένεια με πέντε παιδιά. Τρία αγόρια. Τον Γιάννη, τον Γιώργη και τον Στέφανο και δυο θυγατέρες την Αλεξάνδρα και την Νικολία. Δυστυχώς είχε την ατυχία να ζήσει την πίκρα του πρόωρου χαμού του γιού του Γιώργη. Ο Μανώλης Πασπαράκης κατάφερε με τη λύρα να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του και να μεγαλώσει τα παιδιά του χωρίς να τους λείψει τίποτα.

Η δισκογραφία του Μανώλη Πασπαράκη, δυστυχώς είναι πολύ μικρή, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο βασικότερος όμως ήταν η δύσκολη μετακίνηση προς την Αθηνά για ηχογράφηση λόγω της αναπηρίας του. Στο τέλος της δεκαετίας του 60, έγινε μια προσπάθεια για την ηχογράφηση ενός δίσκου 45 στροφών χωρίς όμως επιτυχία. Χάρη όμως στην μέριμνα του Γιώργη Σμπώκου, διασώθηκαν κάποιες ζωντανές ηχογραφήσεις.

Ο Μανώλης Πασπαράκης, παρά την μεγάλη ηλικία του συνέχισε να παίζει σε παρέες και γάμους του χωριού του, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 70. Πρέπει να σημειώσουμε τις μοναδικές και αθάνατες σειρές «κοντυλιές του Στραβού» που έχουν μείνει κλασσικές στην ιστορία της Κρητικής μουσικής, καθώς επίσης και την χαρακτηριστική αγαπημένη του μαντινάδα, εμπνευσμένη από τα παιδικά του χρόνια:

«Κόσμο γροικώ, κόσμο πατώ και κόσμο δε γνωρίζω,

Ω! την παντέρμη τη ζωή και πως την νταγιαντίζω.»

Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε και τους μεγάλους μουσικούς που συνόδευαν τον Στραβό με μαντολίνο, τους  Μανώλη Αεράκη η Μυρομανώλη, κατά την περίοδο 1935-1955 και το Νεοκλή Σαλούστρο την περίοδο 1955-1980. Ο μεγάλος λυράρης, ο ΣΤΡΑΒΟΣ, έφυγε από την ζωή το 1987 σε ηλικία 76 χρόνων αφήνοντας πίσω του μια υπέροχη σύζυγο και τέσσερα παιδιά.

Ο μεγάλος λυράρης, έφυγε από την ζωή το 1987 σε ηλικία 76 χρόνων αφήνοντας πίσω του μια υπέροχη σύζυγο και τέσσερα παιδιά.

Συνεργάτης του Μανώλη Πασπαράκη στην μεγαλύτερη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας υπήρξε, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας καλός Ανωγειανός, ο Νεοκλής Σαλούστρος, που  τον συνόδευε πάντα με τον μαντολίνο του. Μιλώντας το 1984 στον Γιώργο Καράτζη, σε μια εκπομπή του κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού Ηρακλείου, αφιερωμένη στο «Στραβό», είπε για τον μεγάλο δάσκαλο του και στενό του φίλο: « Τον Μανώλη τον Πασπαράκη, από τα παιδικά μου χρόνια, τον έβλεπα, τον άκουγα τον εθαύμαζα. Συγχρόνως, επειδή και ’γω μέσα μου είχα κάποιο μερακλήκι, προσπάθησα εντελώς ερασιτεχνικά και έμαθα μαντολίνο. Καλά ή κακά, μαντολίνο έμαθα. Όπως οι εποχές ήταν τότε, πασαδόροι δεν υπήρχαν και σιγά – σιγά με ανάγκασαν να παίζω σε γάμους. Συνεργαστήκαμε από το 1960 μέχρι το 1975.

Για τον Μανώλη τον Πασπαράκη έχω να πω – ρητώς και κατηγορηματικώς – ότι το μερακλήκι του λίγοι άνθρωποι μπορούν το φέρουν μέσα τους. Έπαιζε ναι μεν ως επαγγελματίας, αλλά ποτέ δεν ενδιαφερόταν αν έβγαζε λεφτά ή όχι. Ήθελε πάντοτε μερακλήδες κοντά του. Μόλις άκουγε μαντινάδα καλή και σωστή ανατρίχιαζε και χτυπιότανε εκεί που θα καθότανε. Πράγμα το οποίο δείχνει ότι είχε μερακλήκι του δικό του. Τις κοντυλιές του τις χυματικές δεν τις άκουσα από άλλους, ήταν σύνθεση δική του, όπως και στο χανιώτη το συρτό, ουδείς  ακόμα μπορεί να παίξει όπως τα έπαιζε αυτός. Κείνο που μετράει είναι ότι αυτός υπήρξε μερακλής τόσο στη μουσική, όσο και στις μαντινάδες. Τις έλεγε εκεί που χρειαζόταν. «Χτυπητές» μαντινάδες όπως λέμε εμείς στο χωριό. Ήταν πάντα σοβαρός, δεν έλεγε ποτέ ανοησίες στο γλέντι του απάνω και η συνεργασία μας ήταν πάρα πολύ καλή. Πάντοτε με το γέλιο και το χαμόγελο αρχινούσαμε και με το γέλιο τελειώναμε».

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

328. HIS MASTER'S VOICE AO 2405 ΑΜΠΑΤΖΗ ΡΙΤΑ- ΤΟΥΝΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 1937

Αμπατζή Ρίτα (Αηδόνι της ανατολής)- Τούντας Παναγιώτης HIS MASTER'S VOICE AO 2405 Δασκαλοπούλα λυγερή (Καλαματιανό) - Θάλασσα μπαμπέσα (Συρτό) 1937- 78rpm- 10''

 

«Η Ρίτα Αμπατζή (βλέπε και ανάρτηση 148) γεννήθηκε το 1914 (1906;) στη Σμύρνη.

Ανήκει στη φημισμένη τριάδα των λαϊκών τραγουδιστριών της δεκαετίας του ’30, που μαζί με την Ρόζα Εσκενάζυ και την Μαρίκα Πολίτισσα (Φραντζεσκοπούλου), συνέβαλαν στη διαμόρφωση του ηχητικού κλίματος της πολύ ενδιαφέρουσας εκείνης δεκαετίας.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1914, λίγο μετά 1916 και η αδελφή της Σοφία (Καρίβαλη), δεύτερη τραγουδίστρια της οικογένειας και ήρθαν χωρίς τον πατέρα τους που χάθηκε στην μεγάλη καταστροφή και εγκαταστάθηκαν στην Κοκκινιά το 1922.
Από μικρή είχαν όλοι αντιληφθεί τις τεράστιες φωνητικές τις δυνατότητες και έτσι, όταν λίγο πριν από το ’30, βρέθηκε σ’ ένα γάμο στην γειτονιά της όπου παίζανε ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, ( ή Μακαρόνας), ο Κώστας Νούρος και άλλοι, μετά από ένα τραγούδι την «αρπάζουν» όλοι και έτσι άρχισε η καριέρα της.

Βέβαια, ακολούθησε αμέσως, ένας άτυχος γάμος κι ένα παιδί (όταν ήταν μόλις 16 χρονών), που όμως δεν ανέκοψαν την δισκογραφική της πορεία που αρχίζει τον επόμενο χρόνο. Τραγουδίστρια με πιο «σκληρή» και ρεμπέτικη φωνή, έγινε γρήγορα η μούσα όλων των μεγάλων συνθετών του ρεμπέτικου, όπως των: Παναγιώτη Τούντα, Κώστα Σκαρβέλη, Ιωάννη Δραγάτση ( ή Ογδοντάκη), Ευάγγελου Παπάζογλου, Κώστα Καρίπη, Μανώλη Χρυσαφάκη, Σταύρου Παντελίδη, Στέλιου Χρυσίνη, Δημήτρη Σέμση, Γρηγόρη Ασίκη, Σωτήρη Γαβαλά, Κώστα Τζόβενου και άλλων. Όλοι αυτοί παίρνουν σειρά στις δισκογραφικές εταιρείες για να τραγουδήσει η Ρίτα τα τραγούδια τους. Ενδιαφέρον είναι να σκεφτούμε ότι μερικά από τα βαριά χασικλίδικα ρεμπέτικα τραγουδήθηκαν από την εικοσάχρονη τότε φωνή της Ρίτας Αμπατζή. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπισθεί 220 ρεμπέτικα και αμανέδες στην δεκαετία του ’30 και ίσως άλλα τόσα δημοτικά. Είναι ένας τεράστιος αριθμός που συναγωνίζεται ακόμα και τη Ρόζα Εσκενάζυ. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι για είναι πολύ εμπορικότερος ένας δίσκος, οι εταιρείες έβαζαν απ’ τη μια μεριά τραγούδι με τη Ρόζα και από την άλλη με τη Ρίτα.

Η δισκογραφική της πορεία ανακόπτεται οριστικά με την έναρξη του πολέμου. Είναι ακόμη αδιευκρίνιστου οι λόγοι που τόσο η Ρίτα όσο και η αδελφή της Σοφία, δεν επανεμφανίζονται στην μεταπολεμική δισκογραφία, παρά μόνο σε μερικά 45ρια μετά το ’60. Κι αυτό διότι η Ρίτα Αμπατζή παρέμεινε στο πάλκο και πολύ περισσότερο στα εκτός Αθηνών μεγάλα πανηγύρια, αφού με την εκπληκτική και δυνατή φωνή της ερμήνευε καλλίτερα από κάθε άλλη –αν και Σμυρνιά– τα δημοτικά και βλάχικα τραγούδια. Μετά τον γρήγορο χωρισμό με τον πρώτο της άντρα– τον Γιάννη Τσίπαρη– που ουσιαστικά δεν ξανασυναντήθηκε ποτέ, έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της με τον καλλιτεχνικό της συνάδελφο –που έπαιζε σαντούρι– τον Στέλιο Κρητικό, με τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα και κάνανε δύο παιδιά. Η Ρίτα Αμπατζή ανήκει στην κατηγορία των σοβαρών τραγουδιστριών και πάντα τραγουδούσε καθιστή στο πάλκο. Παρ’ όλα αυτά σκόρπιζε με τον δικό της τρόπο το κέφι και τη ζωηράδα στην παρέα και συχνά κατέβαινε για να χορέψει με τους καλούς χορευτές που συμμετείχαν στο γλέντι. Τον τελευταίο καιρό πριν πεθάνει βασανίστηκε από την «επάρατη νόσο «που αφαίρεσε τη ζωή από τις καλλίτερες Ελληνίδες τραγουδίστριες (Στέλλα Χάσκα, Μαρίκα Νίνου). Πέθανε στις 17 Ιουνίου του 1969.»

Δασκαλοπούλα λυγερή που το ‘βρες το μελάνι
και ‘βα βαι και ‘βαψες τα φρυδάκια σου
και ‘βαψες τα φρυδάκια σου και τα ‘κανες γαιτάνι,
και ‘βαψες τα φρυδάκια σου και τα ‘κανες γαιτάνι.

Για να περάσει ο Πασάς, να ‘δει ομορφιά και χάρη
και με βαι και μέσα στο σαράι του
και μέσα στο σαράι του γυναίκα να σε πάρει,
και μέσα στο σαράι του γυναίκα να σε πάρει.

Δεν τον εθέλω τον Πασά, ούτε και τον Βεζίρη,
μον’ θε βαι μον’ θέλω εκείνον π’αγαπώ,
μον’ θέλω εκείνον π’αγαπώ, να με φιλάει στα χείλη,
μον’ θέλω εκείνον π’αγαπώ, να με φιλάει στα χείλη.

Ρίτα Αμπατζή στη σημερινή ανάρτηση, σε δυο συνθέσεις του Παναγιώτη Τούντα. Αξιοπρόσεχτη η σφραγίδα του Τούντα στις ετικέτες του δίσκου. Για την εκτέλεση της Ρίτας τα λόγια είναι περιττά.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

327. PARLOPHONE GDSP 3098 ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ- ΜΗΤΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ- ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1966 (Ηχογράφηση 1947-48)

Κοντόπουλος Χρήστος- Μηττάκη Γεωργία- Ανεστόπουλος Γιώργος PARLOPHONE GDSP 3098 Κολοκοτρώνης φώναξε (Τσάμικος) - Καραγκούνα πάει να πλύνει (Καραγκούνικο συρτό) 1966 (Ηχογράφηση 1947-48)- 45rpm- 7''

«Ο Χρήστος Κοντόπουλος ( 1914-2001;) καταγόταν από τη Μεσσηνία και ήταν σιδηροδρομικός στο επάγγελμα. Ασχολήθηκε με το δημοτικό τραγούδι γιατί του άρεσε πολύ. Έκανε μόνο δισκογραφία και έχει τραγουδήσει 44 δημοτικά τραγούδια. Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε το 1940 είναι το « Παναγιωτούλα γεια σου» και τον συνοδεύει στο κλαρίνο ο Γιώργος Ανεστόπουλος με τον οποίον συνδεόταν φιλικά και έχει τις περισσότερες δισκογραφήσεις μαζί του.

Έχει επίσης συνεργαστεί με τους Νίκο Καρακώστα, Λάζαρο Ρούβα, Θεμιστοκλή Αγγελή, Κώστα Καρίπη, Σταύρο Ανδριανό, Σπύρο Περιστέρη, Δημήτρη Τσακίρη, Στέλιο Χρυσίνη και Βασίλη Μπατζή. 

Ο Χρήστος Κοντόπουλος πέθανε σε βαθιά γεράματα.»

«Η Γεωργία Μηττάκη (βλέπε και αναρτήσεις 50, 216 και 262 για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία) γεννήθηκε το 1911 στην Αυλώνα Αττικής. Το 1929 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Το 1930 παντρεύεται με τον Γεώργιο Μηττάκη και αρχίζει την λαμπρή καριέρα της σαν τραγουδίστρια που κράτησε για 30 ολόκληρα χρόνια.

Η Γεωργία τραγούδησε κυρίως δημοτικά τραγούδια αλλά και αρκετά Σμυρναίικα και Ρεμπέτικα τραγούδια των συνθετών Σπύρου Περιστέρη, Στέλιου Παντελίδη, Κώστα Σκαρβέλη, Παναγιώτη Τούντα και άλλων συνθετών της δεκαετίας του 1930. Χαρακτηριστικό είναι ότι τραγούδησε το πρώτο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «Σ’ ένα τεκέ μπουκάρανε».

Το είδος τραγουδιού στο οποίο διακρίθηκε ήταν το δημοτικό. Μάλιστα δε, στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές του 1960 πραγματοποιεί δύο ταξίδια στην Αμερική, όπου και αποθεώνεται από τους Έλληνες ομογενείς. Την ίδια μάλιστα περίοδο πραγματοποιεί μερικές ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις επίσης στην Αμερική.

Το 1965 κάνει τις τελευταίες της ηχογραφήσεις πριν αποσυρθεί για λόγους υγείας. Τελικά η Γεωργία Μηττάκη άφησε την τελευταία της πνοή στις 28 Φεβρουαρίου του 1977 στην γενέτειρα της Αυλώνα.»

«Ο Γιώργος Ανεστόπουλος (βλέπε αναρτήσεις 50, 65, 103, 125, 212, 216 και 262) γεννήθηκε στην Αρκίτσα Φθιώτιδας το 1904. Ήταν ο πρώτος κλαριντζής της περιοχής. Πριν παίξει κλαρίνο έπαιζε φλογέρα. Αυτοδίδακτος στο κλαρίνο. Λίγα πράγματα έμαθε από άλλους. Στα δεκαπέντε του χρόνια είχε αρχίσει να μαθαίνει την τέχνη του. Άρχισε από τους γάμους και τα πανηγύρια και γρήγορα έγινε γνωστός και σε άλλα διαμερίσματα της χώρας. Συνόδευσε εκατοντάδες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες δημοτικών τραγουδιών. Όλοι τους τον προτιμούσαν γιατί προσαρμοζόταν εύκολα στη φωνή του ερμηνευτή. Ήταν συνεπής στη δουλειά του. Αναμφίβολα μαζί με τον Νίκο Καρακώστα ήταν στην πρώτη γραμμή της παλιάς γενιάς. Είχε εντελώς δικό του τρόπο παιξίματος. Διασκέδασε για πολλές δεκαετίες τους φίλους του δημοτικού τραγουδιού με το γλυκό παίξιμό του. Πέθανε το 1979.»

Χρήστος Κοντόπουλος στο σημερινό δισκάκι μαζί με Γεωργία Μηττάκη στην άλλη πλευρά (split δισκάκι). Στο κλαρίνο ο Γιώργος Ανεστόπουλος. Το δισκάκι κυκλοφόρησε το 1966 αλλά οι ηχογραφήσεις έγιναν και κόπηκαν σε γραμμοφωνικούς δίσκους το 1947 του Κοντόπουλου (Parlophone B-74112) και 1948 της Μηττάκη (Parlophone B-74123).

Πρώτη δημοσίευση για τον Χρήστο Κοντόπουλο, ο οποίος έχει εξαιρετική δωρική φωνή, με ¨εξευγενισμένο¨ ηχόχρωμα.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

326. SELECT RECORDS SE 82 ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ- ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1969

Μανιάς Νίκος (Μανιαδάκης-Αηδόνι της Κρήτης )- Καλομοίρης Γιώργος (Γιωργαντός- Καλομήρης) SELECT RECORDS SE 82 Τα δυο σου χέρια να κρατώ - Μ'άνοιξες στο κορμί πληγές 1969- 45rpm- 7''

Μανιάς (Μανιαδάκης) Νίκος με Καλομοίρη (Καλομήρη όπως τον αναγράφει στην σημερινή ετικέτα) Γιώργο στο σημερινό δισκάκι από την SELECT RECORDS. Ημερομηνία κυκλοφορίας το 1969 (αναγράφετε και στις μήτρες του δίσκου). Τα δύο σημερινά τραγούδια κυκλοφόρησαν το 1960 στις 78 στροφές και στις 45 στροφές στα δυο πρώτα δισκάκια της FIDELITY (το 7085 το έχω ήδη αναρτήσει εδώ). Επίσης κυκλοφόρησαν και σε FIDELITY EXTENDED (F.8021) που περιέχει και τα 4 τραγούδια των 7085 και 7099. Έρχεται λοιπόν η SELECT και δισκογραφεί και τα 4 τραγούδια με διαφορετικές μήτρες (ακούγονται καλύτερα) σε δυο δισκάκια, το σημερινό SE 82 και το SE 83 που θα αναρτηθεί στο μέλλον. Φυσικά χωρίς να αναφράφει λεπτομέριες των σκοπών και να έχει λανθασμένη αναφρά στους οργανοπαίχτες. Παρακάτω λεπτομέριες για το κάθε τραγούδι και στο φάκελο που θα κατεβάσετε θα βρείτε και φωτογραφίες από τις ετικέτες (με την βοήθεια από το greekdiscography).

¨Τα δυο σου χέρια να κρατώ¨  (Συρτός Αποκορωνιώτικος- κωδικός δίσκου: 77085, F.7085, F.8021, SE 82- κωδικός μήτρας: FG 173 ,EFG 059I, SE 82A).

¨Μ’ άνοιξες στο κορμί πληγές¨ (Συρτός Χανιώτικος- κωδικός δίσκου: 77099, F.7099, F.8021, SE 82- κωδικός μήτρας: FG 175 ,EFG 060I, SE 82Β).

«Ο Νίκος Μανιάς (Μανιαδάκης) γεννήθηκε το 1931 στην Επισκοπή Ρεθύμνου.

Τελευταίο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας με μουσική παράδοση, παίρνει στα 16 του χρόνια το 1947, δώρο από έναν θείο του μια λύρα, την οποία όμως παράτησε σύντομα για χάρη του λαούτου. Την λύρα του την είχε αποκτήσει από τον Μανώλη Σταγάκη στο Ρέθυμνο, αλλά έπειτα από παρακίνηση του λυράρη Κυριάκου Μαυράκη από τη γειτονική Φυλακή Αποκορώνου, πήγε στα Χανιά από όπου με 700 δρχ απέκτησε το πρώτο του λαούτο.

Με πρότυπο του τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη και με την κληρονομιά του περιβόητου συντοπίτη του θρύλου-λαγουτιέρη Σταύρου Ψυλλάκη ή Ψύλλου (ο πιο παλιός καταγεγραμμένος Ρεθεμνιώτης λαγουτιέρης του 20ου αιώνα), ο Νίκος Μανιάς ξεκίνησε την καριέρα του.

Την πρώτη του δημόσια εμφάνιση την κάνει σε ηλικία 16 ετών σε γάμο στην Επισκοπή, πλάι στον Κυριάκο Μαυράκη. Η πρώτη δισκογραφική δουλειά κυκλοφορεί σε δίσκο 78 στροφών με τον Κώστα Μουντάκη, μια συνεργασία που στην πορεία της απέφερε μερικά από τα πιο κλασσικά κομμάτια στην ιστορία της Κρητικής μουσικής.

Ο Νίκος Μανιάς συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της Κρητικής μουσικής, όπως τον Θανάση Σκορδαλό, το Βαγγέλη Μαρκογιαννάκη, το συντοπίτη του Μανώλη Κακλή, το Γιώργο Καλομοίρη, το Νίκο Σωπασή, το Βασίλη Σκουλά, το Γεράσιμο Σταματογιαννάκη, το Νίκο Τσαγκαράκη, το Γιάννη Σκαλίδη, κ.α., αλλά και με καλλιτέχνες από τη νεότερη γενιά όπως το Στέλιο Σταματογιαννάκη, το Χρήστο Στιβακτάκη, τους αδερφούς Φραγκιαδάκη, το Νίκο Ζωιδάκη, τον Κώστα Βερδινάκη.

Ο Νίκος Μανιάς έφυγε από τη ζωή στις 25 Μαΐου 2012.»

«Ο Γιώργης Καλομοίρης (Γιώργαντος) γεννήθηκε στα Ανώγεια το 1931. Τα πρώτα βήματα στη μουσική, έγιναν από μικρό παιδί, στο Περαχώρι, εκεί που όλοι οι μερακλήδες του χωριού, στην παρέα του; έπαιρναν μαζί και τους πιτσιρικάδες λυράρηδες, για να συμμετέχουνε και αυτοί, σε κείνη την πανδαισία της αντιστοίχησης των συναισθημάτων. Ο Στραβός (Πασπαράκης Μανόλης), ο Κουρκούτης (Μανουράς Γιώργης), ο Κίτσος (Ξυλούρης ο Γιώργης), και ο Σωκράτης ο Κοκορδούλης, είναι οι πρώτοι παλιοί λυράρηδες της εποχής που επηρέασαν τον Καλομοίρη το Γιώργη.

Ήταν ο Γιωργαντός μόλις 12 χρονών που έπαιξε για πρώτη φορά λύρα, με τους μερακλήδες σε παρέα. Οι συνθήκες μέσα στην κατοχή, για ένα παιδί μόλις 12-13 χρονών, δεν ήταν οι κατάλληλες για να αποδώσει στη "Θεά Λύρα", αλλά έχοντας δίπλα του, σε όλο το χωριό αυτούς τους αγγέλους μερακλήδες, δεν μπορούσε παρά να επηρεασθεί και να γενεί αποδέκτης, των συναισθημάτων του λαϊκού πολιτισμού και της ευαισθησίας που κουβαλάει ο Ανωγειανός και να διδαχθεί από τους γλεντζέδες, που ανάθρεφαν τόσους και τόσους καλλιτέχνες.

Το πρώτο επαγγελματικό γλέντι έγινε στ' Ανώγεια το 1948, σ' ένα γάμο και έπαιξαν μαζί με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη που σαν κοπέλια ετότεσας μαθαίνανε μαζί τη λύρα. Ήταν η απαρχή της προοπτικής του καλλιτέχνη, για να ξεπεράσει τα σύνορα του χωριού και άρχισε να κατεβαίνει στο Ηράκλειο, στην Πεδιάδα, στο Μονοφάτσι, στο Ρέθυμνο και σ' όλη την Κρήτη. Πρώτη φορά παίζει στο Ηράκλειο, στου Χαρίλαου την ταβέρνα στον Πόρο. Στη συνέχεια έπαιξε στο πρώτο Κρητικό κέντρο του Ηρακλείου στον "Ερωτόκριτο". Ο Καλομοίρης ο Γιώργης είναι από τους πρώτους λυράρηδες στο Ηράκλειο, που επέβαλαν τη λύρα και γενικότερα την Κρητική Μουσική την δεκαετία των ονείρων, της ευαισθησίας, των τεχνών και των γραμμάτων, την δεκαετία του 60.

Στην συνέχεια η Κρήτη της Αθήνας, το 1970 τον "απέσπασε" προσφέροντας για εφτά χρόνια την σφραγίδα του στη Κρητική μουσική, στην Αττική στα Κρητικά κέντρα "Κονάκι" και "Αγρίμια" και ξαναγιαέρνει στο Ηράκλειο το 1977 στο "Λιμενικό Περίπτερο" όπου μέχρι και το 1995, δημιουργεί ένα στέκι των μερακλήδων της Κρητικής Μουσικής.»

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

325. RCA VICTOR 48g 2406 ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ 1963

Δερμιτζάκης Ιωάννης (Δερμιτζογιάννης) RCA VICTOR 48g 2406 Κρίμα ζωή πως έγινες (Ζεϊμπέκικο) - Πολλάν τ΄αηδόνια στα κλαδιά (Κοντυλιές) 1963- 45rpm- 7''

«Ο Ιωάννης Δερμιτζάκης (για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε αναρτήσεις 13,57,92,126,143,168,194,223,254,286 και LP4) γεννήθηκε το 1907 στη Μαρωνιά Σητείας. Όταν ήταν μαθητής στο γυμνάσιο έμαθε μαντολίνο και θιαμπόλι (κρητικό πνευστό) ενώ αργότερα, αφού τελείωσε τις σπουδές του και εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο, έμαθε βιολί. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως λοχίας πυροβολικού στη Σούδα και στη συνέχεια κατατάχθηκε στην Αστυνομία Πόλεων όπου υπηρέτησε τέσσερα χρόνια. Συμμετείχε στη σύλληψη του λήσταρχου Καραθανάση, που ήταν ένας από τους δράστες της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Σητεία, όπου και τελειοποίησε τις μουσικές του δεξιότητες στο βιολί, τη λύρα και την κιθάρα και διατηρούσε δισκοπωλείο.

Από το 1950 μέχρι το 1980 εξέδωσε τέσσερα βιβλία με μαντινάδες και περίπου 150 δίσκους. Στη δισκογραφία εμφανίστηκε πρώτη φορά το 1953 με δυο δίσκους. Το πρώτο βιβλίο του με τίτλο «Κρητικές Μαντινάδες», που περιελάμβανε 800 μαντινάδες, εκδόθηκε το 1953. Ακολούθησαν άλλα δύο το 1963 και το 1968. Το τελευταίο, που είχε τον τίτλο «Φιλοσοφία της ζωής» εκδόθηκε το 1979. Συνολικά συνέθεσε πάνω από 20.000 μαντινάδες με ποικίλη θεματολογία (ιστορία, πολιτική, λαογραφία, έρωτας, σάτιρα, διδαχή).»

Σόλο δισκάκι από τον Δερμιτζογιάννη το σημερινό, που χρησιμοποιεί δοξάρι με γερακοκούδουνα και προσδίδει διαφορετικό ηχόχρωμα στα δυο τραγούδια. Όμορφες εκτελέσεις του ¨ζεϊμπέκικου¨ (εδώ ας μιλήσουν οι ειδικοί) και του ¨Πολλάν τ΄αηδόνια στα κλαδιά¨.

Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).

 

 

324. PANIVAR PA-417 ΓΑΡΓΑΝΟΥΡΑΚΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ- ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ- ΠΑΠΑΤΣΑΡΑΣ ΜΑΝΟΥΣΟΣ 1972

Γαργανουράκης Χαράλαμπος (Μπάμπης)- Ξυλούρης Ιωάννης (Ψαρογιάννης)- Παπατσάρας Μανούσος PANIVAR PA-417  Ναυαγός (Συρτός) - Είχα για σένα όνειρα (Κοντυλιές) 1972- 45rpm- 7''

Ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης γεννήθηκε 28 Ιουνίου του 1946 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μεγάλωσε στον Άγιο Θωμά ένα ορεινό χωριό έξω από το Ηράκλειο. Εκεί μεγαλώνοντας σε μια γειτονιά λυράρηδων μαγεμένος από τους ήχους της λύρας και του λαούτου πρωτόπιασε τη λύρα στα χέρια του σε ηλικία δώδεκα ετών. Δεν άργησε να ξεχωρίσει το ταλέντο του και μέχρι τα 17 του χρόνια είχε παίξει στα περισσότερα χωριά της Κρήτης σε διάφορες εκδηλώσεις.
Στα 18 του χρόνια έγραψε το πρώτο του δίσκο και αμέσως μετά το στρατό κατέβηκε στο Ηράκλειο όπου το 1970 έπαιξε στο πρώτο Κρητικό κέντρο "Αρετούσα" και έγραψε το δεύτερο δίσκο ο οποίος έγινε επιτυχία "ο ναυαγός".

Το 1973 άρχισε η συνεργασία του με το Γιάννη Μαρκόπουλο στην μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος του εμπιστεύθηκε ορισμένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του από τα έργα του "Θητεία", "Θεσσαλικός Κύκλος", "Οροπέδιο", "Αφιέρωμα", "Τολμηρή επικοινωνία", "Παράθυρο στη Μεσόγειο" και τα νέα του έργα "Ορφέας" και "Αναγέννηση, Κρήτη, ανάμεσα σε Βενετία και Πόλη". Πολλά τραγούδια έγιναν μεγάλες επιτυχίες όπως "Τα λόγια και τα χρόνια", "Κρήτη μου όμορφο νησί", "Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου", "Στου Ψηλορείτη τη κορφή" κ.ά. κάνοντας τον γνωστό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

(Από το προσωπικό αρχείο του Βασίλη Χατζηαντωνίου)

Παράλληλα συνεχίζοντας τη μουσική παράδοση του τόπου του έγραψε 8 δίσκους μεγάλους με δικά του τραγούδια, το "Κρήτη μου", "Πρινόριζες", "Παίζω με το λαούτο μου", με τον Βαγγέλη Μαρκογιάννη. Το "ώ να χαρώ χαρώτο", "Σεβντάδες και πεισματικά", "Κρητικά κλασικά", "Ώ μάνα Κρήτη" και δύο δίσκους με σόλο λύρα. Έχει επίσης δισκογραφήσει 4 δίσκους 45 στροφών.
Επίσης, έχει πάρα πολλές συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές βοηθώντας νέους καλλιτέχνες. Πολλά από αυτά τα τραγούδια έγιναν επιτυχίες όπως "Ο Ναυαγός", "Μοιάζει η ζωή μου μ' όνειρο", "Άστρα" κ.ά. που τραγουδιούνται απ' όλους τους λυράρηδες της Κρήτης.
Έχει κάνει εκατοντάδες συναυλίες ανά τον κόσμο προσκεκλημένος από τους απόδημους Έλληνες του εξωτερικού πάντα με μεγάλη επιτυχία. Είναι παντρεμένος με την Αρετή, και έχει δύο παιδιά, την Εργίνη και τον Νίκο.

Παρακάτω ακολουθεί συνέντευξη που πήρε η Δέσποινα Καραγιαννοπούλου από τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη:

«Νομίζω ότι έφθασε η ώρα να τα βγάλουμε μόνοι μας πέρα ως χώρα και να μην περιμένουμε καμία βοήθεια από τους Ευρωπαίους» δηλώνει στο «Καρφί» ο παραδοσιακός λυράρης Χαράλαμπος Γαργανουράκης, τονίζοντας ότι η υπομονή του λαού εξαντλήθηκε. Γέννημα θρέμμα της Μεγαλονήσου, ο Χαράλαμπος –ή Μπάμπης όπως τον αποκαλούν οι φίλοι– Γαργανουράκης δεν έμαθε να μασάει τα λόγια του. Και ούτε και τώρα, όπως μας είπε, σκοπεύει να το κάνει αδιαφορώντας για τις συνέπειες των λεγομένων του. Ντόμπρος, ανήσυχος, χαμογελαστός αλλά και αισιόδοξος… για τη σούμα… μας μίλησε μεταξύ άλλων για την αγαπημένη του λύρα, τη μεγαλύτερη αξία που τον συντροφεύει αλλά και τη χώρα που είναι η ομορφότερη στον κόσμο.

Σε ποια ηλικία πρωτοπιάσατε λύρα κ. Γαργανουράκη;

Στα 10 μου και αυτό έγινε κατά τύχη. Ο αδερφός μου με άκουσε που έπαιζα την κιθάρα του και διέκρινε… αυτό το κάτι που τελικά αν είναι αληθινό, βγαίνει δηλαδή από τα κατάβαθα της ψυχής σου σε πάει παρακάτω. Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, ο αδερφός μου –και όχι εγώ– αποφασίζει να με φέρει σε επαφή με τον πρώτο-μπάρμπα μας, τον Γιώργη τον Mελαμπιανό που ήταν γνωστός στην Κρήτη από το παίξιμο της λύρας. Αυτός ο άνθρωπος όταν με άκουσε διέκρινε το χάρισμα, την έφεση πείτε το όπως θέλετε και έτσι μου έφτιαξε και την πρώτη μου λύρα.

Την έχετε εκείνη την λύρα;

Ναι αλλά μετά από τόσα χρόνια δεν παίζει. Έχω στο σπίτι 4-5 λύρες αλλά η αγαπημένη μου είναι μία. Την οποία την κρατώ στα χέρια μου 35 χρόνια. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο απλώς τη νιώθω σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου και αυτή από την άλλη για να παίζει έτσι όπως παίζει πρέπει να αισθάνεται το ίδιο. Παρά το ότι έχει σπάσει το καπάκι της πάνω από 10 φορές, δεν της το αλλάζω φοβούμενος ότι θα αλλοιωθεί ο ήχος της. Έτσι απλώς το κολλάω και το ξανακολλάω.

Από ποιον πήρατε τα πρώτα μαθήματα λύρας;

Μεγάλωσα στον Άγιο Θωμά ένα ορεινό χωριό έξω από το Ηράκλειο. Η γειτονιά μου ήταν γειτονιά λυράρηδων άρα δεν είχα ένα δάσκαλο αλλά πολλούς. Το χωριό μου δε, γέννησε μερικούς από τους πιο φημισμένους τεχνίτες της λύρας, όπως τον Γιώργη τον Mελαμπιανό, τον Mιχάλη τον Kατσαραπίδη, τον Γιώργη Φραγκιουδάκη. Όπως καταλαβαίνεις έμαθα σχετικά γρήγορα τα τερτίπια της και έτσι στα 14 μου μέχρι και τα 17 μου χρόνια, από το 1960 δηλαδή μέχρι και το 1963 γύρισα με τη λύρα μου όλα τα πανηγύρια που γίνονταν στα χωριά Mαλεβίζι, Mονοφάτσι, Mεσσαρά, Tέμενος, Hράκλειο, Πεδιάδα, Bιάνο κ.λπ.

Και σχολείο; Δεν πηγαίνατε;

Έχω βγάλει το δημοτικό. Σταμάτησα το σχολείο όχι λόγω λύρας αλλά επειδή στην οικογένεια είχε ένα ατύχημα ο αδερφός μου, οπότε εγώ έπρεπε να «κάτσω στο πόδι του στα χωράφια μας». Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις αγροτικές δουλειές στις ελιές και στα αμπέλια που είχε η οικογένεια μου. Αγροτικές δουλειές που κάνω έως τα σήμερα. Τώρα πια πρώτα δηλώνω αγρότης και μετά λυράρης.

Πότε νομίζετε ότι το όνομα Γαργανουράκης το είχαν μάθει όλοι οι Ελληνες;

Λίγο μετά τα 18 μου γιατί τότε έγραψα και το πρώτο μου δίσκο 45 στροφών με το τίτλο: «Eχάρισά σου τη καρδιά». Μετά από αυτό σταματάω τη λύρα για να πάω στο στρατό και επιστρέφω πια στο Ηράκλειο το 1970, όπου ξεκινάω να παίζω στο πρώτο κρητικό κέντρο που είχε ζωντανή μουσική κάθε βράδυ, στον «Ερωτόκριτο» .

Τότε έγινε και η συνάντηση με τον μεγάλο Κρητικό συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο;

Ναι περίπου εκείνα τα χρόνια ήρθε για να με ακούσει. Ήμουν 27 χρονών. Θυμάμαι ότι μετά από αυτό ανέβηκα στην Αθήνα για να συζητήσω το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί του. Με είχε πιάσει κρύος ιδρώτας, τα παρατάω όλα και ξαναγυρίζω στο Ηράκλειο. Ο αδερφός μου που με παρακίνησε να ασχοληθώ με την λύρα στα 10 μου ήταν αυτός που έβγαλε και πάλι το φίδι από την τρύπα. Με έπεισε ότι όλα θα πάνε καλά, όπως και έγινε. Η πρώτη μου συνεργασία με τον Μαρκόπουλο πραγματοποιήθηκε το 1973 στην μπουάτ «Λήδρα» στην Πλάκα.

Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;

Ότι διάβαζα πάνω από 8 ώρες κάθε μέρα για να τα βγάλω πέρα με την ορχήστρα που με πλαισίωνε. Όλα ήταν πρωτόγνωρα για μένα και για να αποφύγω τα ρεζιλίκια έπρεπε να διαβάζω καθημερινά.

Έχετε δύο παιδιά την Εργίνη και τον Νίκο. Σας πειράζει που δεν έμαθαν λύρα;

Ξέρουν λύρα αλλά δεν παίζουν επαγγελματικά. Όχι δεν με πειράζει που δεν έχουν δοθεί στο συγκεκριμένο όργανο όπως εγώ. Η φιλοσοφία μου είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να κάνει κάτι με το ζόρι γιατί τότε το αποτέλεσμα πολύ απλά θα είναι του σωρού. Ότι κάνεις πρέπει να είναι κατάθεση ψυχής.

Σήμερα που οι επαγγελματικές σας υποχρεώσεις δεν είναι πολλές πως περνάτε τον χρόνο σας;

Με την καλλιέργεια των χωραφιών μου και με τους φίλους που με συντροφεύουν τόσα χρόνια. Η φιλία είναι η μεγαλύτερη αξία της ζωής μου. Όταν τη συναντήσεις πραγματικά τότε έχεις να παίρνεις και πολλά. Είναι γιορτή όταν συναντιέμαι με τους «μερακλήδες» φίλους μου. Καλό κρασί, ελιά, ψωμί και μαντινάδες και τότε είμαι βασιλιάς.

Πόσα τραγούδια σας έχει εμπιστευτεί ο Γ. Μαρκόπουλος;

Πολλά… πάρα πολλά. Πιστεύω ότι ένας λόγος που συνέβαλε στο δέσιμο μας ήταν ότι έχουμε μία κοινή αξία που λέγεται «επιστροφή στις ρίζες». Και τι εννοείται με αυτή: μια δυναμική πορεία προς το μέλλον, με αφετηρία την εμπειρία από το παλιό και δοκιμασμένο παραδοσιακό υλικό… Ορισμένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του που μου εμπιστεύτηκε ήταν από τα έργα του «Θητεία», «Θεσσαλικός Κύκλος», «Οροπέδιο», «Αφιέρωμα», «Τολμηρή επικοινωνία», «Παράθυρο στη Μεσόγειο», αλλά και από τα νέα του έργα «Ορφέας» και «Αναγέννηση, Κρήτη, ανάμεσα σε Βενετία και Πόλη».

Πολλά από αυτά τα τραγούδια έγιναν γνωστά και στο εξωτερικό. Πως σας αντιμετώπιζαν οι ομογενείς στις συναυλίες που δίνατε;

Ο Έλληνας όπου και να βρίσκεται έχει ένα δόσιμο απίστευτο. Η ζεστασιά που μου έδειχναν είναι ανεξίτηλη στην καρδιά μου. Και την συνάντησα όπου πήγα και όσες φορές πήγα. Μόνο στην Αμερική πρέπει να έχω πάει 60 φορές.

Και όμως πάντα γυρνάγατε πίσω στην Ελλάδα. Γιατί;

Γιατί η Ελλάδα πράγματι είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί λαοί θέλησαν να την κατακτήσουν. Είναι πλανεύτρα όχι μόνο για τις ομορφιές της αλλά και για τους ανθρώπους που έχει.»

Στο σημερινό δισκάκι, μαζί με τον Γαργανουράκη, ο Ψαρογιάννης με τον Μανούσο Παπατσάρα στα λαούτα (βλέπε παλαιότερες αναρτήσεις για βιογραφικά στοιχεία). Εξαιρετικό παίξιμο και από τους δύο. Προσωπική μου άποψη είναι πως στις δισκογραφικές δουλειές του Γαργανουράκη στην Panivar (ένα LP και το σημερινό 45άρι), το παίξιμο του είναι ¨ελεύθερο¨ και καλύτερο.

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).