Καμπαφλής Αθανάσιος- Κούπας
Ιωάννης NINA N-24609 Δαβάκης ο Ήρως της Πίνδου (Τσάμικος) - Αθανάσιος Διάκος
(Κλέφτικο επιτραπέζιον) 196X- 45rpm- 7''
Ο Αθανάσιος Ε. Καμπαφλής (Δεσφίνα 1915- Βύρωνας, 10 Φεβρουαρίου 1993)
ήταν Έλληνας αθλητής, πρωταθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης.
Έλαβε μέρος στην Ολυμπιάδα του 1948 που διεξήχθη στο Λονδίνο στην
κατηγορία των 87 κιλών και πραγματοποίησε αξιόλογη εμφάνιση, όταν έφτασε στο
δεύτερο γύρο έχοντας αντιμετωπίσει τον Ιταλό Σιλβέστρι και το Βέλγο Ιστάζ.
Υπήρξε επίσης βαλκανιονίκης στην πάλη και το στίβο (ήταν σφυροβόλος του Εθνικού
Αθηνών), αλλά και ποδοσφαιριστής, καθώς αγωνίσθηκε τη δεκαετία του '40 σαν
επιθετικός στον Παναμφισσαϊκό. 
Υπηρέτησε ως καθηγητής αυτοάμυνας σε Σχολές των
Σωμάτων Ασφαλείας και του Στρατού, ενώ εξέδωσε εκπαιδευτικά πονήματα, με
περισσότερο γνωστό το βιβλίο "Μαθήματα Ζίου Ζίτσου Καράτε" (1962).
Τις δεκαετίες του '70 και '80 εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές της ελληνικής
τηλεόρασης, είτε σαν εκπαιδευτής είτε σαν ερμηνευτής δημοτικών τραγουδιών, με
τα οποία επίσης ασχολήθηκε. 
Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, ο δήμος της γενέτειράς του ύστερα από απόφαση της
Γ.Γ. Αθλητισμού καθιέρωσε εις μνήμη του ετήσιους αγώνες, με την ονομασία
"Καμπάφλεια". Σε πλατεία της Δεσφίνας υπάρχει η προτομή του.
Στο σημερινό δισκάκι μαζί με τον Καμπαφλή, ο Γιάννης Κούπας στο
κλαρίνο. Δυστυχώς δεν βρήκα βιογραφικά στοιχεία. Τελευταία και όχι σκόπιμα, με
αφορμή πάντα τα τραγούδια και τις αναφορές, προσθέτω βιογραφικά στοιχεία για
πρόσωπα αξιόλογα.
Παρακάτω, ακολουθούν
βιογραφικά στοιχεία για τον Κωνσταντίνο Δαβάκη και την δράση του στην Πίνδο. Να
υποθέσω ότι ο Αθανάσιος Διάκος είναι αρκετά γνωστός.
«Γιος δασκάλου, γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας και
σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων (από την οποία αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός
πεζικού, την 1η Οκτωβρίου του 1916) αλλά και στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου της
Αθήνας, και στο Παρίσι (γαλλική Σχολή Αρμάτων). Έλαβε μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο όπου διακρίθηκε για την τόλμη και την ανδρεία του στο μακεδονικό μέτωπο
(μάχες Σκρα και Δοϊράνης), όμως παράλληλα η υγεία του υπέστη σοβαρή επιδείνωση
εξαιτίας της επίδρασης των ασφυξιογόνων αερίων. 
Το 1918 προβιβάστηκε σε λοχαγό
επ’ ανδραγαθία. Έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου το 1921
διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τιμήθηκε με το Χρυσούν
Αριστείο Ανδρείας. Στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1937 υπηρέτησε ως επιτελάρχης
της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού, φοίτησε και δίδαξε σε
στρατιωτικές σχολές και συνέγραψε διατριβές για τη στρατιωτική ιστορία και την
τακτική των τεθωρακισμένων. Το 1931 πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Στις
30 Δεκεμβρίου του 1937 και μετά από μεγάλες αναρρωτικές άδειες, αποστρατεύθηκε
για λόγους υγείας και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα. 
Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επιστράτευση, ο
Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου
Συντάγματος Πεζικού και στη συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου (αποτελούμενου από
το 51ο ΣΠ υπό άλλον διοικητή και διάφορες μικρομονάδες) το οποίο είχε ως έδρα
το Επταχώριο Πίνδου. Η διοίκηση των ελληνικών δυνάμεων ανατέθηκε στον Βασίλειο
Βραχνό. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε η ιταλική
εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ με
ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών, υπό τις εντολές και τις οδηγίες του Τμήματος
Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Η τακτική του σε ολόκληρη την έκταση της ζώνης
ευθύνης του (35 χιλιόμετρα) ήταν αμυντική, και μάλιστα έκανε υποχωρητικό
ελιγμό, αναμένοντας ενισχύσεις. 
Την 1η Νοεμβρίου 1940, οπότε έφτασαν οι
ενισχύσεις που περίμενε ο Δαβάκης, οι ελληνικές δυνάμεις έκαναν αντεπίθεση και
κύκλωσαν τις ιταλικές, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Κατά την αντεπίθεση
αυτή, και συγκεκριμένα την 6η ημέρα από την έναρξη των επιχειρήσεων, στον
Προφήτη Ηλία Φούρκας ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος. “Στον αξιωματικό που τον πλησίασε για να τον
περιποιηθεί πρόσταξε, μαζεύοντας όσες δυνάμεις τού ‘μεναν ακόμα: “Άσε με εμένα, πες με πεθαμένο! Και κοίτα να
μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!” Στη συνέχεια τον μετέφεραν αναίσθητο
με το φορείο στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός του, τού προκάλεσε προβλήματα σε
συσχετισμό με την παλαιά στηθική του νόσο. Έτσι χρειάστηκε να αποχωρήσει από το
μέτωπο, όπου τον αντικατέστησε ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας.
Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην
έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα. Η επιτυχία του
Δαβάκη συνίσταται “στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους που έκανε ο Ιταλός
μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγας του”. Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα
ήταν σίγουρος ότι χάρη σ’ αυτό το λάθος “θα μάντρωνε τους Ιταλούς”».
Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
