Ο Παναγιωτάκης Ιωσήφ (Σήφης- βλέπε και ανάρτηση 31 και 141) από τις Ατσιπάδες Αγ. Βασιλείου Ρεθύμνου, λυράρης με δισκογραφικές επιτυχίες, αλλά και πρόεδρος του Συλλόγου Ατσιπαδιανών. Δισκογραφικά έχει δύο LP (long play) δίσκους και αρκετά 45-άρια. Έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Μετζάκη, τον Κώστα Τσακαλάκη, τον Ανδρέα Γαλερό, την Ερμίνα Νικολιδάκη και τον Πέτρο Καρμπαδάκη.
Ο Γιώργος Μετζάκης (βλέπε και ανάρτηση 76 και 141) έχει συνεργαστεί με τους: Ιωσήφ Παναγιωτάκη, Κουκλινό Κανάκη, Μουντάκη Κώστα, Κολιακουδάκη Νίκο, Λατζουράκη Φίλιππο, Σκορδαλό Θανάση, Μελαμπιώτη Μανώλη, Σταγάκη Μανώλη, Καλαϊτζάκη Βασίλη και Παπαδάκη Μάρκο.
Στο σημερινό δισκάκι Παναγιωτάκης Σήφης μαζί με Μετζάκη Γιώργο. Ο Παναγιωτάκης, θέλοντας να τιμήσει το χωρίο του, τους Ατσιπάδες Αγ. Βασιλείου Ρεθύμνου, γράφει την Ατσιπαδιανή σούστα. Εκεί κοντά είναι και το χωρίο Ροδάκινο. Γράφει λοιπόν τιμητικά και τον ¨Ροδακινιώτικο συρτό¨ που είναι ¨Ο χωρισμός¨ στο σημερινό δίσκο.
Δεν του κόλλαγε του τυπογράφου των ετικετών, Ατσιπαδιανή και το έκανε ¨Αστυπαλιανή¨. Επίσης δεν χώραγε ο ¨Ροδακινιώτικος συρτός¨ και το άφησε σκέτο ¨Ο χωρισμός¨. Σκέφτομαι την απογοήτευση του Σήφη μόλις είδε το δισκάκι που τον έκανε Αστυπαλιανό. Την κατάσταση την έσωσε ο τυπογράφος του εξώφυλλου. Εκεί αναγράφονται σωστά τα στοιχεία. Αν τώρα δεν βρεις το δισκάκι με το εξώφυλλο σκέφτεσαι ότι στην Αστυπάλαια παίζουν Κρητικά. Βέβαια πολλά τα κοινά στοιχεία της Δωδεκανησιακής σούστας με την Κρητική. Παρακάτω, μερικά ιστορικά στοιχεία για τα δυο χωριά και πως πήραν την ονομασία τους.
Το χωριό Ατσιπάδες (που ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα Κοξαρέ 23χλμ από το Ρέθυμνο), κατοικείται επί Ενετοκρατίας (1212-1669) από εύπορους Βενετούς, οι οποίοι μετά την επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770, τούρκεψαν όλοι και έγιναν οι πιο φανατικοί διώκτες των χριστιανών. Ένας από αυτούς ήταν ο περιβόητος για τα κακουργήματά του Γενιτσάρ Αράπης, ενώ μετά το 1898 επέστρεψε στην Τουρκία. Οι Ατσιπαδιανοί Τούρκοι έγιναν από τους αγριότερους και πιο αιμοβόρους, τους αποκαλούσαν ότι δεν είχαν ντροπή (τσίπα), ήταν ξετσίπωτοι γι' αυτά που έκαναν. Έτσι το χωριό τους πήρε το όνομα Ατσιπάδες.
Το χωριό αναφέρεται το 1577 με 291 κατοίκους, το 1881 στο Δήμο Λάμπης ως Ατσιπάδαις με 236 Τούρκους (κανένας Χριστιανός), ενώ το 1900 μένουν μόνο 47 Τούρκοι αφού άρχισαν να υποχωρούν.
Μετά το 1910 άρχισαν να έρχονται από γειτονικά χωριά και να εγκαθίστανται χριστιανοί, έτσι το 1920 οι Ατσιπάδες ανήκουν στην κοινότητα Κοξαρέ με 125 χριστιανούς. Το 1940 οι κάτοικοι έφτασαν τους 207, ενώ μετά άρχισαν να λιγοστεύουν και το 1981 έμεναν 89 κάτοικοι, Οι Ατσιπαδιανοί είναι φιλόθρησκοι όπως μαρτυρούν οι αρκετές εκκλησίες τους, εργατικοί μ' αξιόλογους επιχειρηματίες, αγαπούν τα γράμματα, τη διασκέδαση με σημαντικούς οργανοπαίχτες, φιλόξενοι και κοινωνικοί.
Το Ροδάκινο είναι ένα χωριό που βρίσκεται 47 km νοτιοδυτικά από την πόλη του Ρεθύμνου, δυτικά από το χωριό Σελλιά και είναι χτισμένο αμφιθεατρικά σε δύο υψώματα. Η ονομασία του χωριού οφείλεται, όπως πιστεύουν μερικοί, σε μια ροδακινιά που είχε φυτρώσει στην περιοχή και επειδή ήταν τόσο ξερός τόπος η ύπαρξη κάποιου δέντρου εθεωρείτο μεγάλο γεγονός. Άλλοι πάλι λένε πως ονομάστηκε έτσι γιατί ο ορίζοντας, όπως φαίνεται από τα χωριά αυτά έχει σχήμα ροδάκινου. Υπάρχουν και μερικοί που υποστηρίζουν πως δόθηκε αυτή η ονομασία στα χωριά γιατί οι άνθρωποι είναι ροδοκόκκινοι από τον ήλιο. Μια άλλη άποψη υποστηρίζει ότι επειδή τα δύο χωριά, Άνω και Κάτω, χωρίζονται από ένα φαράγγι από το οποίο περνούσε ένας ξεροπόταμος και το φαράγγι αυτό ονομαζόταν Ρίκινθος κατ΄ επέκταση το Ρίκινθος έγινε Ροδάκινο.
Για το πότε χτίστηκε το χωριό δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες. Ξέρουμε μόνο πως παλαιότερα υπήρχαν τέσσερις οικισμοί, οι Κουρκουλός, το Παλιό Χωριό, η θέση Παναγιά και ο Αη-Λιας, που καταστράφηκαν τον καιρό της Τουρκοκρατίας κατά πάσα πιθανότητα από πειρατές. Σύμφωνα με την παράδοση, το σημερινό χωριό υπάρχει από το 1600 περίπου, όταν κάποιος Ροδακινιώτης που γλίτωσε από την καταστροφή του Ροδάκινου κατά την εποχή της Βενετοκρατίας, και είχε καταφύγει στην Μάνη της Λακωνίας, γύρισε πίσω στο χωριό με τα τρία του παιδιά και ξανάκτισαν το κατεστραμμένο χωριό. Έτσι ίσως εξηγείται και το ότι οι κάτοικοι των γύρω χωριών αποκαλούν τους Ροδακινιώτες «Μανιάτες».
Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου