197. PATHE 80183 ΑΡΑΠΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ 1930

Αραπάκης (Καλλίνικος-Τσούσης) Δημήτρης (Μήτσος) PATHE 80183 Οδυσσεύς Ανδρούτσος (Κλέφτικο) - Κατσαντώνης (Κλέφτικο) 1930- 78rpm- 10''

«Τον Μπάρμπα-Μήτσο τον γνώρισα το 1944, στην Αθήνα. Τότε, που τον γνώρισα, κρυβότανε, να μην τον πάρουνε για δουλειά. Τόσοι και τόσοι τον ζητάγανε. Χασαπάδες, έμποροι, ταβερνιαραίοι, ψαράδες, όλοι ερχόντουσαν με τις άμαξες έξω απ’ το καφενείο των Μουσικών, στης Αθηνάς 33, να τον πάρουνε κι αυτός κρυβότανε. Τον ζητούσανε τόσοι πολλοί, δε γινότανε να πάει σ’ όλους, έτσι, κρυβότανε. Αυτή δουλειά, δε γινότανε μόνο μετά τη κατοχή, αλλά και πριν, από το 1930 ως το 1940. τον κυνηγάγανε τον Αραπάκη. Δε θα ξαναγίνει ποτέ στην Ελλάδα, τέτοιο πράμα τραγουδιστή. Ποτέ. Το γέλιο του ήταν τραγούδι. Το κλάμα του τραγούδι. Μίλαγε και τραγούδαγε. Ήταν τέτοια η φωνή του. Σε πείραζε, δεν μπορούσες ν’ αντέξεις. Το ’να κλέφτικο το’λεγε έτσι, τα’ άλλο αλλιώς. Κάθε φορά που έλεγε το ίδιο τραγούδι, το’λεγε αλλιώς. Καλαματιανά, αμανέδες, ακόμα και καντάδες έλεγε.

Είχε πάει με τη μαντολινάτα του Κόκκινου, του μαέστρου, στο Λονδίνο και στην Αλεξάνδρεια, προπολεμικά. Τραγούδαγε σαν μέλος της χορωδίας κι έπαιζε τσίμπαλο. Τρομερός μουσικός. Στα σεγόντα ειδικά. Ήξερε μουσική, διάβαζε νότες. Όχι καλά, αλλά διάβαζε. Τρομερή πάστα μουσικού, πάει τελείωσε. Ήτανε κι ο Παπασιδέρης κι ο Ρούκουνας. Καλοί τραγουδιστές, πολύ καλοί, αλλά αυτός ήτανε άλλο πράμα. Μπορεί και να ’τανε και γύφτος, τουρκόγυφτος. Δεν εξηγείται αλλιώς, η μουσικότητα που είχε. Κάναμε, καμιά φορά, λάθος ακόρντο και το ’πιανε αμέσως, γύρναγε και μας κάρφωνε μ’ ένα βλέμμα! Προσπάθησα να ψωνίσω τα κόλπα του. Δεν ψωνιζόταν με τίποτα. Ήταν παράξενος. Μπορούσε να σε προσβάλει οποιαδήποτε ώρα.

Ήθελε και είχε πάντα, καλούς μουσικούς δίπλα του. Ποτέ δεν μας έλεγε την ηλικία του, ούτε μας είπε ποτέ, για το πότε άρχισε να τραγουδά, πότε και ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που γραμμοφώνησε. Από το 1944 ως το 1962, ήμουνα συνέχεια μαζί του. Μετά, πήγα στην Αμερική. Γύρισα το 1976. έμαθα ότι είχε πεθάνει γύρω στα 1970 και ότι ζητιάνευε μετά το 1962. Δεν έπρεπε να καταντήσει έτσι άλλα, του άρεσαν πολύ οι γυναίκες, τις γέμιζε δώρα για να τις έχει, πολλά λεφτά ξόδευε για τις γυναίκες. Όσα έβγαζε κι έβγαζε πολλά τα ’δινε γι’ αυτό το πάθος του. Εκείνο που θα θυμάμαι πάντα, είναι που σταματάγαμε να παίζουμε, μόλις άρχιζε να τραγουδάει. Και την ευχή και την κατάρα που είχε δώσει ο πατέρας του Μανώλη Μόσχου κι αυτός με την σειρά του, την έδωσε στα παιδιά του: «Όταν κάνετε γλέντι και δεν πάρετε τον Αραπάκη, να ‘χετε την κατάρα μου».».

Συνέντευξη του Δημήτρη Κόλλια για τον Μήτσο Αραπάκη, Ναύπλιο 14/09/1996.

Το παραπάνω κείμενο είναι αυτούσιο όπως δημοσιεύεται στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το CD «Ο Μήτσος Αραπάκης τραγουδά Αμανέδες και Ρεμπέτικα» και γράφτηκε από τον Θανάση Μωραΐτη.

Διαβάζοντας τα παραπάνω για τον Αραπάκη σκέφτομαι, ¨τίμιος με το κοινό του¨. Θα μπορούσε να κλείσει δυο και τρεις δουλειές την ημέρα με τα ίδια χρήματα, για το ένα τρίτο της ώρας, αφού είχε τόση ζήτηση. Δεν το έκανε όμως. Στις προηγούμενες αναρτήσεις, σε συνέντευξη του Θοδωρομανώλη, που σας πρότεινα να δείτε στο youtube, έλεγε πως έπαιζε λαούτο σε  γαμήλιο γλέντι (τουλάχιστον δυο μέρες, υπολογίζοντας και το κρεβάτι) και πέθανε η γιαγιά της νύφης. Το έκαναν ¨γαργάρα¨, γιατί σκέφτηκαν ότι φιλοξενούσαν τόσο κόσμο και αφού τελείωσε το γλέντι, ε πάμε και για την κηδεία. Σκέφτομαι πάλι ¨τίμιοι με τους φιλοξενούμενους¨.

Έρχομαι και στα πρόσφατα. Καθισμένος σε ένα βράχο (που λέει και ο Ψαραντώνης σε παλαιότερη ανάρτηση), στο χωριό, βλέπε και φωτογραφία παραπάνω, ακούγοντας κλέφτικα (και τον Αραπάκη φυσικά), ακουμπισμένος στη γκλίτσα, αναμένω μετά από δύο χρόνια απών από συναυλίες (festival), την 8-6-2022. Επιστρέφω λοιπόν και τραβάω κατά Φάληρο. Πέντε τα συγκροτήματα. Το τελευταίο, το πολυαγαπημένο. Αφού παίζουν κάνα 40-λεπτο, πετάει το μικρόφωνο, φουρκισμένος ο τραγουδιστής, γυρνάει και λέει στον ηχολήπτη «αυτό είναι δικό σου λάθος», μας ¨πιστολιάζει¨ και φεύγει. Εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) από το κοινό μένουμε κόκαλα.  Σκέφτομαι λοιπόν ¨Ανέντιμος, ανέντιμος, ανέντιμος¨ (παράφραση του undead, undead, undead). Τώρα πως ταιριάζει η ¨πιστολιά¨ με τα κλέφτικα, εεε κάνε τον συνειρμό. 

Για να έρθω και στο σημερινό δίσκο, η σύνθεση πρέπει να είναι η ίδια με την ανάρτηση 44 που θα βρείτε και βιογραφικά στοιχεία για τον Αραπάκη. Δηλαδή στο βιολί ο Σαλονικιός, στο ούτι ο Κυριακίδης και στα φωνητικά και το σαντούρι (τσίμπαλο) ο Αραπάκης. Το αξιέπαινο είναι ότι ο δίσκος είχε μια μοναδική ευκαιρία να ηχογραφηθεί. Μια και έξω. Το λάθος του ηχολήπτη θα ήταν η κακή τοποθέτηση του χωνιού και των μονωτικών κουρτινών. Και τότε ο Αραπάκης θα μπορούσε να πει ¨This is all your fault¨. 

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).