192. LYRA LS 1113 ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΠΥΡΟΣ- ΖΥΓΟΒΙΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ- ΑΚΡΙΒΟΣ ΚΩΣΤΑΣ 1965

Αναστασίου Σπύρος- Ζυγοβίνας Χρήστος- Ακρίβος Κώστας LYRA LS 1113 Βάτους κι' αγκάθια (Καλαματιανό Στεριανό) - Αγραφιοτοπούλες (Τσάμικο Θεσσαλίας) 1965- 45rpm- 7''

 

Ο Σπύρος Αναστασίου γεννήθηκε σε μια φτωχή και σεβαστή οικογένεια της Μηλιάς το 1930. Ο πατέρας του, Στέργιος, έπαιζε ερασιτεχνικά βιολί. Αυτό τον ώθησε να ασχοληθεί με τη μουσική, αν και ο πατέρας του θεωρούσε καλό να αποφοιτήσει πρώτα από το δημοτικό σχολείο και μετά να αποφασίσει.

Αρχικά ασχολήθηκε με το λαούτο, στο οποίο ήταν αυτοδίδακτος. Μόνο τα ακόρντα, δηλαδή τους δαχτυλισμούς των συγχορδιών, είχε διδαχθεί από τον Κώστα Βλαχαγγέλη ή Καλατζή από το Γαρδίκι. Μετά από λίγα χρόνια και αφού είχε τις πρώτες δουλειές με το λαούτο αποφάσισε να μάθει κλαρίνο. Το κλαρίνο είχε μεγαλύτερη πέραση. Είχε τον πρώτο ρόλο στην κομπανία και θα του εξασφάλιζε καλύτερη πληρωμή.

Ξεκίνησε με ένα κλαρίνο ντο. Δάσκαλος του ήταν ο Στέργιος Δημητρούλας από το Μαλακάσι, ένας μουσικός που έπαιζε για τέσσερις δεκαετίες στο Γαρδίκι μέχρι να εκτοπιστεί από τον Βούκια σταδιακά στη δεκαετία του ’40. Φαίνεται πως δεν ήταν σε θέση να προσφέρει μια πιο συστηματική διδασκαλία: ο Δημητρούλας έπαιζε συνεχώς και ο Αναστασίου προσπαθούσε να τον παρακολουθήσει για να τον κλέψει. Αυτή η πρακτική μαθητείας είναι διαδεδομένη στο Μαλακάσι, αλλά και την Καστανιά, στοιχείο που πρέπει να το συνδέσουμε με τη γύφτικη καταγωγή των εκεί οργανοπαικτών. Επιπλέον οι κλαριντζήδες στα χωριά αυτά έχουν μια πιο ασύμμετρη και οπτική αντίληψη του οργάνου, μέχρι και σήμερα. Με άλλα λόγια παίζουν περισσότερο με τη λογική του χειρισμού παρά της κλίμακας.

Ο Αναστασίου έπρεπε να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά στις δικές του δυνατότητες για να προχωρήσει. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια που ζούσε μόνιμα στο χωριό του. Στη Μηλιά δεν υπήρχε γραμμόφωνο. Ο Αναστασίου ξεκινάει λοιπόν την πορεία του με τοπικό ρεπερτόριο. Εξάλλου είχε τέτοιες τεχνικές στο όργανο που δεν μπορούσε εύκολα να περάσει σε πολλά ύφη, αν και όπως λέει το ήθελε. Το 1950 φτιάχνει την πρώτη του κομπανία με το ρόλο του κλαριντζή, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται και με το λαούτο.

Ο Χρήστος Ζυγοβίνας (Λαούτο- Τραγούδι), γεννήθηκε στη Ματαράγκα Καρδίτσας όπου ξεχειμωνιάζανε πολλοί Γαρδικιώτες το 1928. Αυθεντική μουσική μορφή του Ασπροποτάμμου, που συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους Γαρδικιώτες καλλιτέχνες της Δημοτικής παράδοσης. Ηχογράφησε πολλούς δίσκους και έφυγε από τη ζωή το 1979 στα Τρίκαλα.

Ο Κώστας Ακρίβος (Λαούτο – Τραγούδι), η γνήσια Δημοτική φωνή του Γαρδικίου, γεννήθηκε το 1931. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με το Γ. Βούκια, δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα μουσικά συγκροτήματα της εποχής εκείνης.

Στις φωτογραφίες παραπάνω εικονίζονται τόσο ο Ζυγοβίνας όσο και ο Ακρίβος με διάφορους κλαριντζήδες και όχι με τον Αναστασίου.

Στο σημερινό δισκάκι στη μουσική επιμέλεια η Δόμνα Σαμίου. Ξεχωριστά παιξίματα, μιας περιοχής με πλούσια μουσική παράδοση. 

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).