110. LYRA LS 1200 ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΗΣ- ΚΑΡΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ- ΑΡΑΠΑΚΗΣ ΑΛΕΚΟΣ- ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ- ΜΠΡΑΧΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ- ΖΕΡΒΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ- ΜΠΟΥΚΑΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 1966

Στεργίου Αρσένης- Καρακός Γιώργος- Αραπάκης Αλέκος- Πλατανιάς Αθανάσιος- Μπραχόπουλος Γιώργος- Ζέρβας Χρήστος- Μπουκάλης Γιώργος LYRA LS 1200 Μια δόλια μάννα δέρνεται (Τσάμικος) - Να ζήσης Πελοπόνησσο (Καλαματιανό) 1966- 45rpm- 7''

 

Αρσένης Στεργίου, στιχουργός, συνθέτης και εξαίρετος τραγουδιστής του δημοτικού τραγουδιού. Έχει δισκογραφήσει περίπου 25 σαρανταπεντάρια και 2 lp. Στο σημερινό δισκάκι τραγουδάει σε δικούς του στίχους και στις δυο πλευρές. Με διαφορετική ορχήστρα σε κάθε πλευρά. Σημαντικά ονόματα τον συνοδεύουν, Καρακός και Μπραχόπουλος στο κλαρίνο, Αραπάκης Αλέκος και Ζέρβας στο βιολί και Πλατανιάς με Μπουκάλη στο λαούτο. Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία δεν κατάφερα να συλλέξω για τον Στεργίου. Το δισκάκι είναι σε κακή κατάσταση (πολυπαιγμένο), αλλά όπως έχω αναφερθεί και στην πρώτη ανάρτηση στις διευκρινίσεις, είναι μέρος της συλλογής μου και εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς.  

 Ο Γιώργος Καρακός γεννήθηκε στην Αγριλιά Μεσολογγίου το 1920 από πατέρα αγρότη. Έμεινε ορφανός και σε ηλικία 14 χρονών μπήκε στην Επαγγελματική Σχολή Γεωργίου και Ελένης Κυριαζή, ως οικότροφος, το 1932. Σκοπός της Σχολής ήταν η εκπαίδευση άπορων παιδιών, 14 ως 16 ετών. Ο Καρακός, με εξετάσεις, εισήχθη στο τμήμα Ξυλουργικής - Επιπλοποιίας. Οι σπουδαστές, συνεργάζονταν με τη φιλαρμονική του Δήμου Ι. Π. Μεσολογγίου (με την οποία συστεγάζονταν η Σχολή) και συμμετείχαν με αμοιβή, σε διάφορες εκδηλώσεις. Ύστερα από έξι μήνες διδασκαλία  της θεωρίας της ευρωπαϊκής μουσικής, πήρε κλαρίνο και μπήκε στη Φιλαρμονική της Σχολής. Μελέτησε μόνος του τη δημοτική μουσική κι άρχισε στην Αθήνα την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη μπάντα της Χωροφυλακής Το 1946 έπαιξε στη Γαλλία όπου είχε συνοδεύσει τη Σχολή Χορού Κούλας Πράτσικα. Ο Γιώργος Καρακός έφυγε από τη ζωή νέος. Πέθανε το 1970 σε ηλικία μόλις 50 ετών.

Ο βιολιτζής Αλέκος Αραπάκης από τα Ψαχνά Ευβοιας, που χάρη στο σπάνιο ταλέντο του έγινε από μικρή ηλικία γνωστός, παίζοντας σε γιορτές και πανηγύρια της ελληνικής επαρχίας. Αργότερα βέβαια, όταν παράλληλα με τη δισκογραφία εξελίχθηκε το ραδιόφωνο και έφτασε η τηλεόραση σ' όλα τα σπίτια, η φήμη του Αραπάκη εξαπλώθηκε τόσο που ξεπέρασε και τα σύνορα της χώρας μας. Κι όμως, όλο και λιγότεροι και μοιραία μεγάλης ηλικίας άνθρωποι είναι αυτοί που τον θυμούνται και λίγοι, επίσης, είναι σε θέση σήμερα να εκτιμήσουν την τεράστια προσφορά του στην ελληνική παραδοσιακή μουσική.
Ο Αλέξανδρος Παύλου ή Αραπάκης, όπως ακριβώς αναγραφόταν το όνομά του στο δελτίο της αστυνομικής του ταυτότητας, ανήκε στην πέμπτη γενιά μιας οικογένειας παραδοσιακών μουσικών με καταγωγή από τη Σούρπη του Αλμυρού Βόλου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Παύλου, αλλά στον κόσμο ήταν γνωστός με το παρωνύμιο Αραπάκης, το οποίο κληρονόμησε από τον πατέρα του και οφειλόταν προφανώς στο μελαψό τους χρώμα.

Πατέρας του ήταν o επίσης ξακουστός βιολιτζής Γιώργος Παύλου-Αραπάκης, που έφυγε από τη Σούρπη σε ηλικία 18 χρονών και ο δρόμος του τον έφερε στα Ψαχνά της Εύβοιας. Εκεί παντρεύτηκε με τη Βασιλική Ντάβου γύρω στα 1915, με την οποία απέκτησαν επτά παιδιά, τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια. Το τέταρτο κατά σειρά παιδί ήταν ο Αλέκος, που γεννήθηκε το 1921.
Το μουσικό ταλέντο του Αλέκου Αραπάκη εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς. Πριν καλά-καλά πάει στο Δημοτικό σχολείο, έπαιζε μαντολίνο, αλλά πολύ σύντομα άφησε το μαντολίνο κι έπιασε το βιολί, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα και του παππού του, που ήταν και οι δάσκαλοί του. Τελειώνοντας το Δημοτικό, ήταν κιόλας ένας επαγγελματίας βιολιτζής και τον καλούσαν να παίζει σε γάμους και πανηγύρια με διάφορες μουσικές κομπανίες.
Η εξέλιξή του υπήρξε εντυπωσιακή και, πριν ακόμη κλείσει την τρίτη δεκαετία της ζωής του, το όνομά του συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα ονόματα των δημοφιλών οργανοπαιχτών της εποχής. Την περίοδο αυτή και συγκεκριμένα το 1948, έχοντας φτάσει σε ηλικία 27 ετών, παντρεύτηκε τη Ζαχαρού Μποϊντά από την Αμάρυνθο (Βάθια) της Εύβοιας και μετοίκησε από τα Ψαχνά στο χωριό της γυναίκας του. Καρπός του γάμου του ήταν οι δύο γιοι του, ο Γιώργος και ο Βασίλης.

Αφού έζησε στην Αμάρυνθο για 13 χρόνια κι η φήμη του όλο μεγάλωνε, αποφάσισε το 1961 να εγκατασταθεί οικογενειακώς στην Αθήνα, μένοντας αρχικά στο Κουκάκι και από το 1963 μόνιμα στο Χαϊδάρι. Στην Αθήνα έπαιζε πλέον στα γνωστά μεγάλα μαγαζιά της εποχής και συνεργάστηκε με τα πιο σημαντικά ονόματα της παραδοσιακής μουσικής.
Το χάρισμά του να αφομοιώνει ταχύτατα και να ερμηνεύει με μοναδική άνεση όλους ανεξαιρέτως τους μουσικούς σκοπούς από κάθε γωνιά της Ελλάδας, τον έκανε περιζήτητο. Από το 1970 έως το 1976, ήταν υπεύθυνος ορχήστρας και πρώτο βιολί στο ονομαστό Θέατρο παραδοσιακών Χορών της Νέλλης Δημόγλου. Ιδιαίτερα δημιουργική ήταν στη συνέχεια η επί σειρά πολλών ετών συνεργασία του με τη Δόμνα Σαμίου, την οποία συνόδευε και στη δισκογραφία και σε πλήθος συναυλιών εντός και εκτός Ελλάδας.

Αλέκος Αραπάκης, Δόμνα Σαμίου και Jehudi Menuhin, κατά τα γυρίσματα της εκπομπής «Le Grand Échiquier», στην Καισαριανή το 1977 (αρχείο Δόμνας Σαμίου).
Πραγματοποίησε περιοδείες σε τουλάχιστον 20 κράτη και μάλιστα κατ' επανάληψη στα πιο πολλά από αυτά. Παράλληλα, συμμετείχε συνολικά σε περισσότερες από 1500 εκπομπές της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης και έχει ηχογραφήσει περισσότερα από 2000 τραγούδια. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι είχε παίξει τόσο στο Ηρώδειο όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ενδεικτικό της μεγάλης του αναγνώρισης είναι και το γεγονός ότι προσκλήθηκε να παίξει μαζί με τον θρυλικό βιολιστή Jehudi Menuhin (Γιεχούντι Μενουχίν) σε μια διαφημιστική ηχογράφηση στη Γαλλία.
Ο Αλέκος Αραπάκης δεν άφησε στιγμή το αγαπημένο του βιολί έως το τέλος της ζωής του. Απεβίωσε στις 12 Ιανουαρίου 2006 στην Αθήνα, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Θανάσης Πλατανιάς γεννήθηκε το 1915 στο Καρπενήσι και το όργανο που συνοδεύει είναι το λαούτο.

Δυστυχώς βιογραφικά στοιχεία δεν κατάφερα να συλλέξω για τη δεύτερη ορχήστρα, τον Μπραχόπυλο, Ζέρβα και Μπουκάλη.

Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο ….(εδώ)