Ντουρουντάκης (Δουρουντάκης) Λευτέρης- Τζιμάκης (Τσαγκαράκης) Γεώργιος LYRA LS 1199 Αν
μ' αρνηθείς καμιά φορά (Συρτός Βουκολιανός) - Για την αγάπη σουδωσα (Συρτός
Παραπονιάρικος) 1966-45rpm- 7''
«Ο Λευτέρης Ντουρουντάκης γεννήθηκε το 1917 στο
Γεράνι, Κυδωνίας, Χανίων. Πολύ καλός τραγουδιστής και λαγουτιέρης. Μια ζωή αφιερωμένη
στη μουσική. Δεν έκανε οικογένεια.
Κύριο επάγγελμα η μουσική καλλιτεχνική του ενασχόληση.
Λεβέντης, λιγόλογος, ταπεινός και γλεντζές.
Ξεκίνησε με μαντολίνο. Στη δισκογραφία τον συναντάμε
στο σημερινό δισκάκι παρόλο που τον θέλουν να έχει συμμετοχή και σε πλάκες
γραμμοφώνου. Αργότερα και σε κασέτες. 
Φωνή μοναδική, μόνιμος συνεργάτης ¨Ραδιοφωνικού
Σταθμού Αθηνών¨ γράφει η κάρτα του. Το ίδιο αναγράφεται και στην πλάκα του
τάφου του, στο νεκροταφείο του χωριού του. Εκπομπές έκανε και στην τοπική
ραδιοφωνία στα Χανιά. Όταν το τότε Ε.Ι.Ρ. στεγαζόταν πρόχειρα κοντά στην αγορά.
Έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα, όπου συνεργάστηκε με
τον Κώστα Μουντάκη. Τα τελευταία χρόνια έζησε στην Κρήτη, όπου συνεργάστηκε με
τον Γαλαθιανό, τον Μαύρο, τον Τζιμάκη, τον Γ.Αναγνωστάκη, τον Νταντινάκη, τον Χαραλάμπη Παπουτσάκη κ.α.
Γύρισε όλη την Κρήτη και κυρίως στα Σφακιά (στους Καλούς Λάκκους χωριό
ερειπωμένο σήμερα) που τον καλούσαν τακτικά γιατί είχε συγγενείς.
Ο Λευτέρης Ντουρουντάκης απεβίωσε το 1982.»
«Ο Γιώργος Τζαγκαράκης (Τζιμάκης- βλέπε ανάρτηση 3,
72, 209 και 352) γεννήθηκε στο Ρέθεμνος το 1913 από πατέρα Ρεθεμνιώτη και
μητέρα Xανιώτισσα και συγκεκριμένα από το Σέλινο. Δεν θα προλάβει να χαρεί την
ξεγνοιασιά της παιδικής του ηλικίας καθώς ο πατέρας του πέθανε νωρίς και ο
Γιώργης έπρεπε να δουλέψει για να βοηθήσει τη μάνα του και τις τρεις αδερφές
του. Σε ηλικία 9 ετών το 1922, δούλευε σε ένα καφενείο, δίπλα στη Χωροφυλακή
Ρεθύμνης σερβίροντας καφέδες. Στο καφενείο αυτό σύχναζαν παρέες που
έπαιζαν μαντολίνο και τραγουδούσαν. Εκεί θα πάρει τα πρώτα του ερεθίσματα για
να ασχοληθεί μετέπειτα με την μουσική και το τραγούδι.
Με τις οικονομίες που μάζεψε από την δουλεία του στο
καφενείο απέκτησε το πρώτο του όργανο, ένα μαντολίνο που το διάλεξε μαζί με τον
παιδικό του φίλο Ανδρέα Ροδινό. Κάποιος Καραμπέτης που ζούσε στο Ρέθυμνο και
έπαιζε ούτι, θα τον βοηθήσει να κάνει τα πρώτα του μουσικά βήματα. Ο
Τζιμάκης παρόλα αυτά ήταν ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, όχι μόνο στο
μαντολίνο, αλλά και σε όλα τα άλλα όργανα με τα οποία ασχολήθηκε στην ζωή
του.
Στα 14 του χρόνια το 1927, όχι μόνο έπαιζε πολύ καλά
μαντολίνο, αλλά κάνει και μαθήματα σε άλλους νεαρούς του Ρεθύμνου. Σ' αυτή την
ηλικία, "με κοντά παντελονάκια" όπως λέει ο ίδιος, παίζει σε γάμους
και πανηγύρια, πότε μόνος του με το μαντολίνο και πότε με το νεαρό τότε λυράρη
Αντώνη Παπαδάκη (Καρεκλά). 
Σε ηλικία 16 ετών το 1929, γνωρίζει στο Ηράκλειο τον
μεγάλο βιολάτορα της Ανατολικής Κρήτης, Στρατή Καλογερίδη
και μάλιστα θα τον συνοδεύσει μερικές φορές με το μαντολίνο. Ο Καλογερίδης
εντυπωσιάζεται από το παίξιμο του Τζιμάκη και τον παρακινεί να συνεχίσει με το
ίδιο ζήλο.
Ο Γιώργης Τζιμάκης παρέμεινε ακμαίος και πνευματικά
διαυγής μέχρι το τέλος της ζωής του. Έπαιζε, χόρευε και τραγουδούσε με το
ίδιο κέφι, υπηρετώντας με το ίδιο πάθος την μουσική μας Παράδοση. Του
οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα πάρα πολλά χρόνια αδιάκοπης
προσφοράς του στην Κρητική Μουσική Παράδοση. Ο πραγματικά αξιόλογος αυτός άνθρωπος
και μουσικός έφυγε από την ζωή το 2004 σε ηλικία 91 ετών.»
Δύο συρτά από τον αξιόλογο Λευτέρη Ντουρουντάκη στο
σημερινό δισκάκι, μαζί με τον Γιώργο Τζιμάκη στη λύρα.
Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
