Στο σημερινό δισκάκι, ένα από τα πιο γνωστά δίδυμα Κώστας Κοντογιώργος στο κλαρίνο και Γιώργος Κόρος στο βιολί. Στο τραγούδι η Βάσω Κίσσα στη μια πλευρά και η Ειρήνη Ρουσάκου στην άλλη. Βιογραφικά στοιχεία για τον Κοντογιώργο και τον Κόρο παρακάτω. Πληροφορίες, βιογραφικά στοιχεία και φωτογραφικό υλικό για τις τραγουδίστριες δεν κατάφερα να βρω. Ενδέχεται (με κάθε επιφύλαξη καθότι η φωνή της Κίσσα αρκετά γνωστή) να χρησιμοποιούν ψευδώνυμα για λόγους φορολογικούς και συμβολαίων με άλλες δισκογραφικές.
Ο Κώστας Κοντογιώργος (βλέπε και αναρτήσεις 90 και 211) γεννήθηκε στα Δερβενάκια και μεγάλωσε στη Βάλτσα της Κορινθίας. Μικρός ήταν τσομπάνης και έπαιζε φλογέρα και αργότερα πίπιζα. Κλαρίνο έμαθε στο στρατό.
Ήταν σύμβουλος σε διάφορες φωνογραφικές εταιρίες για ηχογραφήσεις δημοτικών τραγουδιών.
Ήταν μεγάλος μουσικός με δικό του παραδοσιακό ύφος και καλός συνθέτης.
Είχε παίξει σε όλα τα δημοτικά κέντρα και συμμετείχε στην ηχογράφηση τουλάχιστον 1000 τραγουδιών με όλους τους τραγουδιστές.
Κάθισε στο πάλκο μέχρι τα γεράματά του και μάλιστα είχε γράψει και ένα μικρό βιβλίο για τους παλιούς οργανοπαίχτες.
Ο Γιώργος Κόρος (βλέπε αναρτήσεις 45, 139 και 211) γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1923 στους Ανδρωνιάνους Εύβοιας, από πατέρα ιεροψάλτη, ο οποίος τον μύησε από μικρό στα μυστικά της βυζαντινής μουσικής. Σε ηλικία 9 ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί μόνος τους και στα 12 του έπαιξε για πρώτη φορά σε πανηγύρι. Συνέχιζε να παίζει σε γάμους, γλέντια και ταβέρνες μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '50, οπότε ξεκίνησε η καθαυτό επαγγελματική του καριέρα στη μουσική.
Αυτός που τον επέβαλε στη δισκογραφία ήταν ο συνθέτης και ερμηνευτής του δημοτικού τραγουδιού Γιώργος Παπασιδέρης. Το 1953 τον άκουσε σ’ ένα κέντρο της Αθήνας και εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που έπαιζε το βιολί, σε μια εποχή που το όργανο αυτό ήταν περιθωριακό στη δημοτική μουσική.
Ο Γιώργος Κόρος πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 2014, σε ηλικία 90 ετών. Είπε...¨Αν το δοξάρι του βιολιού μου ήταν πριόνι, με τις δοξαριές μου θα είχα κόψει όλα τα δέντρα και τα δάση της Ρωσίας.¨
¨Τα ταξίμια στο βιολί είναι σαν να μιλάμε, και ο ένας να λέει στον άλλον το παράπονό του, το αίσθημά του, την ιστορία του, κάτι που του έτυχε και ο άλλος πάλι να του λέει, τι λες βρε παιδί μου, αυτά έπαθες;¨.
Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
