«Η Ελένη Λιάπη Αναδιώτη (βλέπε και αναρτήσεις 65 και 125) γεννήθηκε το 1924 στον Κονιάκο Φωκίδας.
Στο σχολείο ήταν άριστη μαθήτρια. Σχολείο σχολείο βοηθούσε όμως και την κυρά Ζωή σ' όλες τις δουλειές του σπιτιού, βλέπεις υπήρχαν εφτά άντρες στο σπίτι, τι να πρωτοκάνει η μάνα, αλλά πάνω απ' όλα τραγουδούσε, κάθε ώρα κάθε στιγμή, ότι κι' αν έκανε, από πολύ μικρή, τραγουδούσε, στις γιορτές, στα παρασπόρια, είχε βλέπεις το χάρισμα, είχε μια υπέροχη φωνή. Το 1932, ένας χωριανός, ο Παπαδημητρίου, έφερε στον Κονιάκο ένα γραμμόφωνο, το μοναδικό στο χωριό, κι' η Ελένη, που έμενε απέναντι, άκουγε με τις ώρες τα τραγούδια του γραμμοφώνου, τα κατέγραφε στο παιδικό της μυαλό και τα τραγουδούσε, και τα τραγουδούσε υπέροχα, όλοι είχαν να το πουν.
Όταν τέλειωσε το δημοτικό με
άριστα φυσικά, ο Δάσκαλος κάλεσε τον πατέρα της και του είπε πως το κορίτσι
έχει πολλές δυνατότητες και καλό θα ‘ταν να σπουδάσει, κι' ο κυρ Βαγγέλης
καμαρώνοντας για την κόρη είπε στο Δάσκαλο πως κάτι θα κάνει για το κορίτσι και
πως θα το ‘στελνε στην Αθήνα, όπου είχαν πάει τα μεγαλύτερα αγόρια του και
δούλευαν, ενώ είχε και συγγενείς που θα νοιάζονταν για την Ελένη, η μάνα όμως
ούτε ν' ακούσει δεν ήθελε, να στείλει τη μοναχοκόρη στην...ξενιτειά, κοριτσάκι
πράμα, κι' ύστερα την είχε συντροφιά και..βοηθό.
Τα δύσκολα χρόνια της κατοχής βρήκαν την Ελένη στην Αθήνα, εκεί στην Άνω
Ν.Σμύρνη, όπου ο πατέρας της είχε πάρει οικόπεδο, και τ' αδέρφια της είχαν τις
δουλειές τους, ενώ το χάρισμα της Ελένης είχε γίνει πια πολύ γνωστό, κι' όλοι
την καλούσαν στις γιορτές να τραγουδήσει, κι' η Ελένη κοριτσάκι 16χρονο τότε,
άκουγε τα τραγούδια και με το πρώτο τα τραγουδούσε, χωρίς βέβαια να γνωρίζει
μουσική, είχε το χάρισμα, το μουσικό..αυτί, το ένστικτο.
Η φήμη της βέβαια άρχισε ν'
απλώνεται και πέρα απ' τον οικογενειακό και φιλικό περίγυρο, κι' όλοι έλεγαν
πως πρέπει να την ακούσουν κάποιοι ειδικοί, και να βρει το δρόμο της, έτσι κι'
έγινε. Εκεί στα 1942, ένας γνωστός μουσικός, ο Ανδρέας Χαρμαλιάς, απ' τα
καλύτερα κλαρίνα της εποχής, ζήτησε να την ακούσει κι' αμέσως της πρότεινε να
την πάει στο Ραδιοφωνικό σταθμό να την ακούσουν, έτσι κι' έγινε, πήγαν την
άκουσαν κι' ενθουσιάστηκαν, έτσι άρχισε η συνεργασία της με το Ελληνικό
Ραδιόφωνο, όπου γνώρισε και τον παλαιστή τον Θανάση Καμπαφλή, που τραγουδούσε
δημοτικά τραγούδια και άρχισε να εμφανίζεται στις εκπομπές παραδοσιακής
μουσικής του Σίμωνα Καρά, που είχε τακτικές εκπομπές Δημοτικού τραγουδιού στο
ραδιόφωνο, ενώ το όνομά της είχε γίνει πια πολύ γνωστό στους κύκλους του
Δημοτικού τραγουδιού, η φωνή της άρεσε πολύ κι' άρχισαν να την πλησιάζουν
και να της γίνονται προτάσεις για να μπει στη δισκογραφία, ενώ παρότι είχε
πάμπολλες προτάσεις δεν τραγούδησε επαγγελματικά σε μαγαζιά, ήταν επιλογή της .
Είχε μπει πια η Ελένη, για καλά, στο χώρο του Δημοτικού τραγουδιού,
χώρο..δύσκολο και περίεργο, όπως όλοι οι καλλιτεχνικοί χώροι, με τις
προκλήσεις, τις σειρήνες και τον κίνδυνο του καλαμοκαβαλικέματος, άντεξε όμως σ'
όλα αυτά, τα ξεπέρασε, γιατί είχε απέραντο πάθος για το τραγούδι, και πάνω απ'
όλα είχε στέρεες βάσεις και αρχές και φυσικά είχε και τον αμύθητο θησαυρό της,
την υπέροχη φωνή της.»
Στη σημερινή γραμμοφωνική πλάκα η Ελένη Λιάπη με το μουσικό ¨ταίρι¨ της, το Γιώργο Ανεστόπουλο στο κλαρίνο. Η πλάκα είναι κομμένη στην Αμερική το 1951 και το αξιοσημείωτο είναι, πέρα από την άριστη κατάσταση στην οποία διατηρήθηκε στο χρόνο, το ακουστικό κομμάτι. Δεν ακούγεται το ενοχλητικό ¨φύσημα¨ των δίσκων γραμμοφώνου. Ίσως χρησιμοποίησαν διαφορετικό υλικό που περιείχε μέρος βινυλίου. Η φωνή της Ελένης κρυστάλλινη και το παίξιμο του Ανεστόπουλου άρτιο.
Ο φάκελος του δίσκου ¨φωτοσοπήθηκε¨ από τον Ιδομενέα και τον ευχαριστώ.
Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
