Μουντάκης Κώστας (Μουντόκωστας)- Μανιάς Νίκος MINOS 5287 Κρητικοπούλα μου - Βοσκαρουδάκι αμούστακο (Κοντυλιές
Μυλοποτάμου) 1971- 45rpm- 7''
Στο σημερινό ¨καθαρό¨ δισκάκι και μετά από τα τρία γραμμοφωνικά που
προηγήθηκαν (αναστέναξε η βελόνα και πόνεσαν τα αυτιά μας), ο μεγάλος δάσκαλος,
Μουντόκωστας. Στις ετικέτες αναγράφεται μόνο το όνομα του. Ούτε συνοδεία
Κρητικής ορχήστρας. Από το βιβλίο του Μάνου Μουντάκη, στο λαούτο ο Νίκος
Μανιάς. Ήταν η εποχή που είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις τους ή το γεγονός ότι ο
Μανιάς είχε επαφές με άλλες εταιρείες εκείνη την περίοδο (Panivar), απέτρεψε
την Minos να αναγράψει το όνομα του. Μάλλον το πρώτο.
Ακούγοντας τους πρώτους στίχους της ¨Κρητικοπούλας¨, ναι έχω μια
Κρήτη μέσα μου και μέσα μου θα μείνει, με τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων
στα ύψη.
¨Βοσκαρουδάκι αμούστακο¨ στη δεύτερη πλευρά. Με παραστατικούς στίχους
και ένα ενοχλητικό βόμβο υποψίας μπάσου ή λαούτου (όχι δεν φταίει το 45άρι και
στο lp ¨Ο Κώστας Μουντάκης
στα καινούργια του τραγούδια¨ το ίδιο ακούγεται). Φυσικά τον ηχολήπτη τον
καλύπτει ο Μουντόκωστας με τους απίστευτους δακτυλιδισμούς στη λύρα.
Μια άλλη ηχητική προσέγγιση (θες πες το διασκευή) στο Βοσκαρουδάκι.
Όπως αυτή που έκανε ο Μουντόκωστας στο ¨Σωθήκανε τα γιατρικά¨ του Μπερνιδάκη.
Όπως αυτή που έκανε ο Ψαρονίκος στο ¨Τη μάνα μου την αγαπώ¨ (από την
προηγούμενη ανάρτηση) της Λαυρεντίας και του Λαγού. Όπως αυτή που έκανε ο Νίκος
Κόκκινος στο ¨Τσοπανόπουλο θλιμμένο¨ (βλέπε ανάρτηση 89). Όπως αυτή που έκαναν
οι Selofan στο ¨Πόσο λυπάμαι¨ της Σοφίας Βέμπο. Όπως αυτή που έκαναν οι Locomondo
στη ¨Φραγκοσυριανή¨ του Μάρκου Βαμβακάρη. Όπως αυτή που έκαναν οι Rotting Christ
στο ¨Του θάνατου¨ του Ψαρονίκου. Και πόσες άλλες ακόμα.
Όπως οι παραπάνω ηχητικές προσεγγίσεις έτσι και για το ¨Βοσκαρουδάκι
αμούστακο¨ υπάρχει μια και είναι από
συναυλία του 2012. Στην Πέρα Μπάντα Αγίου Νικολάου Κρήτης. Ο τραγουδιστής
κουρασμένος (να ξεχνάει τους στίχους στα ¨Μαλαματένια λόγια¨), ο ήχος
απαράδεκτος (της ηχογράφησης), το κοινό τύφλα τσι μεθιάς και εκεί στο 48:00
λεπτό ο μπαγάσας (όπως θα έλεγε και ο Άσιμος που τον τίμησε στη συναυλία), το
λέει και το απογειώνει . Λαούτο, φωνή, στίχοι (πρόσθετοι) και συναίσθημα. Σαν
να βλέπω τον Μουντόκωστα στη άκρη της σκηνής να χαμογελάει, όπως στην παραπάνω
φωτογραφία και να λέει ¨τίμια προσπάθεια¨ του Γιάννη και πως το είπαμε το άλλο,
Χαρούλης;
Τέτοιες διασκευές δίνουν μια άλλη διάσταση στα τραγούδια. Επίσης, αν
δεν γνωρίζεις ήδη τους πρώτους που τα τραγούδησαν, αναζητάς το πρωτότυπο και
μαθαίνεις. Και ανοίγονται μουσικοί ορίζοντες που δεν φανταζόσουν ότι θα
μπορούσες να τους ταξιδέψεις.
Υπάρχει βέβαια και το ανάποδο αποτέλεσμα, να ακούσεις από δήθεν
μπασταρδεμένους παραδοσιακούς, χωρίς ίχνος σεβασμό προς τους πρωτομάστορες, σε
¨πανηγύρια¨ με κουπαλάκια, απαράδεκτο ήχο και πόζα επαναστάτη, διασκευασμένα
τραγούδια που θα περάσουν αδιάφορα.
Προσωπικοί προβληματισμοί, να με συμπαθάτε.
Φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
