Χαλκιάς Αναστάσιος LYRA LS 1050 Βορειοηπειρώτικο
μοιρολόι - Λεσκοβικιάρικο (Συρτό κοφτό) 1965- 45rpm- 7''
«Όσες φορές έρχεται στο μυαλό μου, τον βλέπω να βγάζει το κλαρίνο του, να
το περιεργάζεται μήπως έχει πάθει κάτι και να το περιποιείται σαν ένα μωρό
παιδί, να παίζει και να ψάχνει μελωδίες και τραγούδια, να μελετάει για να
διορθώσει κάτι που δεν του πήγαινε καλά στο αυτί, και ξαπλωμένος να ξημερώνεται
με τα γυαλιά του στο κρεβάτι για μια λέξη στα τραγούδια. Δεν εξωτερίκευε
ποτέ τα συναισθήματά του και λέξη όπως το “σ’ αγαπώ” δεν τη γνώριζε, γιατί είχε
άλλους τρόπους έκφρασης δικούς του, και αυτοί μπορεί να ήταν ένα χάδι και μια
αγκαλιά, γεμάτη αγάπη και στοργή. Κι αυτά τα συναισθήματα δεν ήταν μόνο για την
οικογένειά του, αλλά για όλο τον κόσμο…».
Αυτές τις εικόνες βλέπουμε ν’
ανακαλεί ο Λάκης Χαλκιάς για τον πατέρα του Τάσο, προλογίζοντας το βιβλίο της Άννας
Στεργίου «Τάσος Χαλκιάς: Το φύσημα του Θεού» (εκδ. Σιδέρη).
Ο Τάσος Χαλκιάς (βλέπε και
παλαιότερες αναρτήσεις) αντιπροσώπευε μια «σχολή» παιξίματος του ηπειρώτικου
κλαρίνου, που την χαρακτήριζε το λιτό και δωρικό ύφος, σε αντίθεση με το
γενικώς γρήγορο, περισσότερο «διακοσμημένο» και τεχνικό παίξιμο άλλων μεγάλων
οργανοπαικτών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, λόγω καρδιακών επεισοδίων
και πνευμονικών οιδημάτων, είχε αποχωριστεί το τελευταίο κλαρίνο του, το οποίο
μετά τον θάνατό του κατατέθηκε στο «Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων». 
Σύμφωνα με τα ηπειρώτικα παλιά
έθιμα και σύμφωνα με επιθυμία του, όταν πέθανε, στην τελετή της ταφής του ομάδα
από τριάντα κλαρινίστες συναδέλφους του έπαιξαν ένα ηπειρώτικο μοιρολόι πάνω
από τον τάφο του.
Ένα μοιρολόι όπως αυτό στο σημερινό
δισκάκι. Ένα μοιρολόι που έπαιζε σε σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ-ΥΕΝΕΔ, όπως και το ¨Παράπονο του τσοπάνου¨ που θα αναρτήσουμε στο μέλλον.
Πληροφορίες, φωτογραφίες και το ηχητικό αρχείο …(εδώ).
